Haapoja / Dephosphorus

Collaboration LP

7 Degrees / Handshake Inc. / Nerve Altar (2015)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 25/02/2015
Blackened hardcore που παίρνει κεφάλια σε μια φινλανδοελληνική, εξαιρετική συνεργασία, μεταξύ δύο από τις καλύτερες μπάντες του ευρωπαϊκού underground
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τον Ιούλιο, στο New Long Fest στη Νέα Μάκρη, βιώσαμε την πρώτη συναυλία των Dephosphorus. Πριν ανέβουν στη σκηνή είχα πάει στο μικρό stand που είχε στήσει ο Πάνος (τραγουδιστής των τελευταίων και ιδιοκτήτης της ανεξάρτητης, Blastbeat Mailmurder) για να αγοράσω το περσινό τους αριστούργημα, "Ravenous Solemnity". Τελικά, δυστυχώς, εκείνη τη στιγμή δεν το είχε διαθέσιμο, οπότε πήρα μόνο το τελευταίο Dead Congregation αλλά δοθείσης ευκαιρίας, πιάσαμε την κουβέντα για τη μπάντα. Μεταξύ άλλων λοιπόν, μου είπε ότι είχαν στα σκαριά ένα νέο split με τους Φινλανδούς, Haapoja. Εννοείται ότι από τότε περίμενα αυτό το «split» πώς και πώς και τελικά έφτασε η ώρα και διαπιστώνω ότι δεν πρόκειται για κανονικό split αλλά για συνεργασία (όπως λέει και απλά το όνομα του δίσκου).

Στην ουσία, με το ότι δεν είναι split αλλά συνεργασία, δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα. Η πρώτη πλευρά ανήκει στους Haapoja και η δεύτερη στους δικούς μας, Dephosphorus. Δεν μένουν όμως μόνο εκεί οι δύο μπάντες αλλά συνεργάζονται άψογα σε τρία από τα εννιά συνολικά κομμάτια του δίσκου, εξού και η συνεργασία. Στο πρώτο κομμάτι από την πλευρά των Haapoja, "We See With Teeth", αναλαμβάνει ο Πάνος τα φωνητικά ενώ ταυτόχρονα, μαζί με τους Φινλανδούς, μελωποιούν το φανταστικό ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη με το ίδιο όνομα («Κοιτάμε με τα δόντια») στα αγγλικά. Στο πρώτο κομμάτι από την πλευρά των Dephosphorus, "Aika", τα φωνητικά τα αναλαμβάνει ο frontman των Φινλανδών, Jyri Kuukasjärvi, ενώ στο τελευταίο κομμάτι της ίδιας πλευράς (και του δίσκου), "Shades Of Reality" συμμετέχει ο κιθαρίστας των ίδιων, Pekka Kivelä.

Από εκεί και πέρα, αν και συνήθως, τέτοιου είδους συνεργασίες πέφτουν στο κενό, στην προκειμένη περίπτωση, ο παρεμφερής ήχος που μοιράζονται οι δύο μπάντες καθώς επίσης η μανία και το λυσσαλέο blackened hardcore στο οποίο επιδίδονται, αρκούν για να καταλάβουμε ότι εδώ δεν υπάρχει περίπτωση πτώσης στο κενό. Αντιθέτως και οι δύο μπάντες σκορπούν τον πανικό. Οι μεν Haapoja με έντονες δυσαρμονίες και κολλητικά riff που τσακίζουν κεφάλια και οι Dephosphorus, από την άλλη, με τη μερική στροφή στις βάσεις τους που πραγματοποιούν (σε σχέση με τον περσινό τους δίσκο που ήταν πιο καθαροαίμο black metal), επαναφέροντας την αμεσότητα του hardcore punk εκεί που πρέπει. Σε αντίθεση με τον αμιγώς punk χαρακτήρα των υπόλοιπων κομματιών, στο "Shades Of Reality", οι Dephosphorus έχουν μια έντονη μεταλλική αιχμή, ξεκινώντας με κοφτά riff και συνεχίζοντας με το τίγκα μέταλ σόλο του Kivelä που ανέφερα πριν, ενώ πάνω σε αυτά υπάρχουν τα punk, καθαρά -αυτή τη φορά- φωνητικά του Πάνου (;) και μόνο προς το τέλος πετάει τις κλασσικές του λυκίσιες τσιρίδες. Στο "An Eerie Transmission" ο Θάνος Μαντάς (κιθάρα, μπάσο) παίζει μερικές από τις πιο μελαγχολικές και ατμοσφαιρικές μελωδίες του, με αιθέρια φωνητικά να προσθέτουν εσωτερική ένταση. Το κομμάτι αλλάζει ρότα, με εξαίσιο τρόπο και τα οι μελαγχολικές μελωδίες δίνουν τη θέση τους στα στροβιλιστά riff και τα αιθέρια φωνητικά, στα βιτριολικά σκισίματα του Πάνου. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Αθηναίοι ποτέ.

Αν και η πλευρά των Dephosphorus φαίνεται να έχει περισσότερο ζουμί, χάρις στους διαρκείς πειραματισμούς στους οποίους επιδίδονται, αυτό δεν σημαίνει ότι επισκιάζει την πλευρά των Φινλανδών. Η φανταστική τεχνική του Kivelä στην κιθάρα και τα οργιαστικά τύμπανα του Ojala είναι σε τέτοιο επίπεδο που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Με έναν φρενήρη ρυθμό, αλλάζουν αδιάλλειπτα θέματα, χωρίς να χάνεται το groove ούτε στιγμή, δημιουργώντας λαβυρινθώδεις συνθέσεις που το απρόβλεπτο στοιχείο έχει περίοπτη θέση.

Αν εξαιρέσουμε τα καθαρά φωνητικά του "Shades Of Reality" που μου φαίνονται κάπως παράταιρα (χωρίς να είναι άσχημα όμως), το "Collaboration LP" είναι ένας δηλητηριώδης δίσκος που συνδυάζει άψογα κοπάνημα, μπάχαλα αλλά και εγκεφαλικότητα. Το καλύτερο απ' όλα με τον παρόντα δίσκο είναι ότι και οι δύο μπάντες δείχνουν να μην έχουν ταβάνι αλλά προβαίνουν στο να μας σοκάρουν ξανά και ξανά με την κάθε κυκλοφορία τους, είτε αυτή είναι «μικρή» όπως αυτή, είτε είναι «μεγάλη» (όπως συμβαίνει στους full length δίσκους τους). Τέλος, φαίνεται να βρίσκονται αμφότερες σε τέτοια δημιουργική έξαρση που δεν πρόκειται να αφήσουν να νιώσουμε την έλλειψή τους. Και αυτό μόνο καλό είναι.

Υ.Γ.: Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στον μεγάλο Jeff Hanneman των Slayer, που μας άφησε νωρίς.
  • SHARE
  • TWEET