HTP

Πολυαναμενόμενο από τους φανατικούς και μάλλον αδιάφορο για τους υπόλοιπους, κυκλοφόρησε στις αρχές Οκτωβρίου το νέο album των Glenn Hughes και Joe Lynn Turner. Ο πρώην μπασίστας των Deep Purple και ο τραγουδιστής των Purple, Rainbow, Malmsteen επιστρέφουν δυναμικά με ένα δίσκο "κερασάκι στην τούρτα" της ήδη πλούσιας πρόφατής τους δουλειάς. Όπως θα δείτε παρακάτω, το "HTP2" ικανοποιεί απόλυτα τους φίλους τους αλλά δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορο το μέσο ακροατή.

Το ίδιο το CD εκ πρώτης όψεως φαίνεται λιτό, με το κλασικό πλέον HTP στο εξώφυλλο και τον αριθμό 2 να το συνοδεύει στην πάνω δεξιά γωνία. Στο πίσω μέρος οι πρωταγωνιστές ποζάρουν. Το track listing δίνει αρχικά την εντύπωση "μια απ' τα ίδια" διαβάζοντάς το. Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα όμως. Σε γενικές γραμμές το CD είναι άψογο και πολύ προσεγμένο όσον αφορά το artwork και το σχεδιασμό του. Οι φωτογραφίες δε, φαίνονται να έχουν βγει κατευθείαν από μια άλλη, πιο glam εποχή.

Πάμε στην ίδια τη μουσική τώρα. Τοποθετούμε το CD στο στέρεο, ανυποψίαστοι πατάμε play και περιμένουμε να ακούσουμε μια νέα έκδοση του "Devil's Road". Μα αντι για αυτό, ένα φρεσκότατο riff μας δίνει την πρώτη γεύση για αυτό που θα ακολουθήσει. Το κομμάτι ("Revelation") μοιάζει με κλασικό hard rock του 70, εμπλουτισμένο όμως με μια αύρα ανανέωσης. Δίνει την εντύπωση πως βιάζεται να τελειώσει για να μας περάσει στο δεύτερο track ("Alone I Breathe"), γραμμένο από τον Hughes. Πλούσια riffs σε ένα απλό κομμάτι που όμως δεν περνάει απαρατήρητο και δίνει ιδανικά τη θέση του στο "Losing My Head", που είναι το πρώτο αριστούργημα που συναντάμε στο δίσκο! Drums από τον Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) και σόλο κιθάρας από το μεγάλο Steve Vai, τα φωνητικά άψογα, και όλα αυτά συνδυάζονται σε ένα ατμοσφαιρικό ροκ κομμάτι, όπως θα έπρεπε να είναι το ροκ σήμερα. (Το τραγούδι αυτό παίζεται συχνά και στο ράδιο, εδώ στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον).

Εδώ φαίνεται να τελειώνει ένα κεφάλαιο του album, καθώς στο επόμενο track ("Going My Way") έχουμε πιο παραδοσιακούς ήχους. Θυμίζει κομμάτι Deep Purple της εποχής "Burn" (άλλωστε ο Hughes ήταν βασικός παράγοντας για τον ήχο τους την εποχή εκείνη). Αισιόδοξο κομμάτι, μάλλον θα σας κάνει να χτυπήσετε το πόδι σας ρυθμικά στο πάτωμα! Προχωράμε στο "Hold On", που αποτελεί μάλλον γέφυρα μεταξύ του προηγούμενου και του επόμενου, αλλά και από μόνο του είναι μια δυνατή και ενδιαφέρουσα σύνθεση. Το δεύτερο κεφάλαιο του δίσκου κλείνει με το "Lost Dreams". Εδώ η ένταση αρχίζει να χαμηλώνει. Υπέροχο τραγούδι με πολλές εναλλαγές, που παντρεύει το παλιό με το σύχρονο. Τίποτα δε μας προετοιμάζει για τη μπαλάντα που θα ακολουθήσει.

"Time and Time Again". Αρχίζει με μια κιθάρα που θα μας θυμίσει Gary Moore, μα γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για κάτι άλλο. Είναι μια κλασική μπαλάντα, θα μπορούσαμε να πούμε όμως πως είναι πιο ώριμη και ολοκληρωμένη. Η μουσική είναι του Hughes και τα λόγια γραμμένα από τον Turner, που τραγουδαέι μόνος του στο συγκεκριμένο τραγούδι. Μοιάζει πολύ με το "Mystery of the Heart" του πρώτου "HTP", αλλά έχει κάτι παραπάνω. Μερικές φορές μονο το συναίσθημα που βγάζει ένα τραγούδι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει. Μετά απο αυτό μόνο κάτι δυνατό και γρήγορο θα μπορούσε να μας επαναφέρει στην τάξη. Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε το "Goodbye Friday"! Απλώς Rock & Roll. Μιλάμε όμως για Rock & Roll του 2003, διαφορετικό απο οτιδήποτε έχετε ακούσει. Το "Burning the Sky" που ακολουθεί είναι το highlight του δίσκου. Είναι απίστευτο πώς μέσα από ένα τόσο απλό κομμάτι οι κύριοι Hughes και Turner ξεδιπλώνουν όλο το ταλέντο τους στο να γράφουν τραγούδια. Καταπληκτικές εναλλαγές και γεμίσματα. Ένα πραγματικά εμπνευσμένο τραγούδι. Το τελευταίο μέρος του δίσκου αρχίζει με το "Sofia". Δεν πρόκειται για γυναίκα αλλά για την όμορφη πόλη της Βουλγαρίας, για την οποία ο Hughes ήθελε πάντα, όπως λέει, να γράψει. Πρόκειται για ένα γρήγορο αλλά και μελαγχολικό τραγούδι. Για το κλείσιμο του album έχουμε το "Lets Talk About it Later", που ξεκινάει αργά και τελειώνει δυναμικά. Το ιδιαίτερο με αυτό το track είναι πως εμπεριέχει πολλές διαφορετικές επηροές του Glenn Hughes. Προσωπικά μου θύμισε το "This Time Around" από το "Come Taste the Band" των Deep Purple, αν και είναι τελείως διαφορετικό υπό πολλές έννοιες. Η μόνη μου ένσταση είναι πως δεν ήταν το ιδανικό τραγούδι για να τελειώσει ο δίσκος.

Συνοψίζοντας, το "HTP 2" θα θεωρηθεί από κάποιους κατώτερο και από άλλους καλύτερο του "HTP 1". Σίγουρα δεν έχει κομμάτια σαν τα "Devil's Road", "You Can't Stop Rock 'n' Roll" και "Heaven's Missing an Angel", αλλά οι συνθέσεις ξεπερνούν ποιοτικά εκείνες του πρώτου album. Και θα μπορούσαμε να πουμε πως το "HTP 1" είναι προσανατολισμένο στον κλασικό rock/hard rock ήχο του 70-80, ενώ το "HTP 2" κάνει τεράστια ανοίγματα σε πιο σύγχρονους ήχους. Ποιός ξέρει, ίσως μια μέρα να θεωρείται κλασικό. Τα κομμάτια είναι καλά αν τα ακούσει κάποιος μεμονωμένα, αλλά το CD κερδίζει πάρα πολύ αν ακουστεί ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι αξίζει τον κόπο να το ακούσουν όλοι, είτε προτιμούν metal, είτε rock. Είναι ένας δίσκος που (πρέπει να) κάνει ορισμένα νεα συγκροτήματα να κοκκινίζουν από ντροπή, και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία, χωρίς καμία διάθεση παρελθοντολαγνείας. Ο Glenn Hughes, ο Joe Lynn Turner και η μπάντα των θαυμάσιων μουσικών που τους πλαισιώνει έχουν πολλά να προσφέρουν ακόμα.