HIM

Σε κάθε αστυνομικό δράμα που σέβεται τον εαυτό του, ο under cover φλωρόφατσας αστυνομικός για να μπει στην συμμορία πρέπει να κάνει κάτι κόντρα στην ηθική του, συνήθως να σκοτώσει κανένα γυναικόπαιδο για να δείξει πως ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα. Στην καριέρα μου στο rocking.gr είχα τρεις ευκαιρίες να σκοτώσω τον Valo: τις δύο πρώτες φορές, μια ο δίσκος του ήταν καλός και μια σοβαρός. Έτσι μου ξέφευγε. Τώρα που ξαναβρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο και έχω και πάλι το όπλο, μάλλον βλέπω να τον πυροβολώ απλά στο πόδι, ή έστω στο γόνατο για να πονέσει και λίγο. Ο λόγος; Ο Valo κι αν εγέρασε και έκανε ένα τίμιο δίσκο. Σκοτώνουν λοιπόν τα άλογα όταν γεράσουν;

Η αλήθεια είναι ότι το νέο πόνημα των Φινλανδών, αν και έχει κυκλοφορήσει κάποιο καιρό, εντούτοις δεν φαίνεται πουθενά. Στις παλαιότερες προσπάθειές τους, ακόμα και στο προηγούμενο και πιο αντιεμπορικό τους δίσκο, "Venus Doom", ένα singlάκι κάπου θα το πετύχαινες και με παβλοφική επανάληψη, θα το σιγοτραγουδούσες κιόλας. Φέτος πάλι, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Είτε εγώ γέρασα και δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου αυτή τη φορά η HIγMορίτιδα, είτε γέρασαν οι HIMούλες και σταμάτησαν να στέλνουν sms σε ράδια και τηλεόραση για την στήριξη του HIM merchandise. Είναι ο δίσκος τόσο κακός; Επουδενί. Αλλά να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Στα του δίσκου τώρα, ο Valo μπορεί να γέρασε μεν, θυμήθηκε δε πως μπορεί όταν ήταν μικρός να έπαιζε black και να άκουγε Sabbath, αλλά με αυτά και με τα άλλα καριέρα στις προσχολικές ηλικίες, δεν γίνεται. Έτσι φέτος επιστρέφει σε αυτό που δόξασε το όνομά του: love metal/alternative rock (πλέον), με αισθαντική φωνή, ελάχιστα solo, πλήκτρα να μπαλώνουμε τις τρύπες και βγήκε το δισκάκι. Επίσης θυμήθηκε πως χωρίς ραδιόφωνο  δεύτερο σερί δίσκο, το συγκρότημα θα έκανε πλέον και επίσημα βήματα πίσω, και έκατσε κάτω να γράψει sing along μελωδίες, για την αγάπη, που είναι μεγάλο πακέτο και όποιος την έφαγε ξέρει καλύτερα. Το "In Venere Veritas" που ανοίγει θα αγαπηθεί (αν και στα κουπλέ τραβάει χειρόφρενο χωρίς λόγο), το ίδιο και το "Heartkiller" που θαρρείς έχει βγει από την ίδια HIMοπρέσσα που κόβει τις επιτυχίες των Φινλανδών – πράγμα καθόλου κακό. Στο "Disarm Me" αγγίζουν λίγο την μπαλαντογραφία των Linkin Park και το "Love, The Hardest Way" έχει μια καλώς εννοούμενη 80ήλα. Το "Katherine Wheel" θα ήταν εξαίσιο, αν δεν ήταν το "Somebody Told Me" με διαφορετικά κοψίματα στην παραγωγή, το "In The Arms Of Rain" πρέπει να είναι τόσο filler που ο ίδιος ο Valo αν το ακούσει δεν θα ξέρει από ποιο δίσκο του είναι και το "Ode To Solitude" που ροκάρει, ακούγεται ευχάριστα. "Love In Theory And Practice"; Για δώσε λίγο practice κατά δω, γιατί από theory γκώσαμε…

Ό,τι και να πω για τους HIM για να καταλήξω κάπου, είναι λίγο, καθώς νομίζω ότι στο πέρασμα των ετών τα έχουμε (-ω) γράψει όλα: συγκρότημα που οφείλει να υπάρχει, βοηθάει τη μουσική μας να ανοιχθεί σε νέες ηλικίες (και το άλλο φύλο, να μην ξεχνιόμαστε), αλλά πλέον είναι κάτι σαν τους Πυξ Λαξ: ενδιαφέροντες όσο ήμασταν 17, κουραστικοί τώρα στην ωριμότητα (;). Όσο και αν αναγνωρίζω στον Valo ότι μπορεί να γράφει single (πράγμα που πάμπολλοι μουσικοί θα σκότωναν να το κάνουν) δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως οι δίσκοι του ξεχνιούνται στα βάθη της δισκοθήκης άμα τη συγγραφή της αντίστοιχης κριτικής. Επίσης, μετά από τόσες προσπάθειες, ένα μεγάλο δίσκο δεν έχει γράψει. Μήπως να του πυροβολήσω και το άλλο γόνατο για παραδειγματισμό;