Greenleaf

Αυτό που καταφέρνουν οι Greenleaf σχεδόν σε κάθε τους κυκλοφορία, δεν το κάνουν πολλοί εκεί έξω. Λίγοι, για να είμαστε ακριβείς. Ανεβάζουν τον πήχη κάθε δυο χρόνια και κάθε φορά τον ξεπερνάνε. Σχεδόν κάθε φορά. Με το "Rise Above The Meadow" μάλλον έφτασαν τα όρια του "Trails And Passes" αν και μεταξύ μας, μικρή σημασία έχει. Το θέμα είναι να χαρούν οι ίδιοι τον δίσκο κι εν συνεχεία εμείς.

Θα το χαρείς το "Hear The Rivers" και πολύ μάλιστα. Οι Σουηδοί εξακολουθούν να γεννάνε μελωδικά riff με χαρακτηριστική ευκολία και να χτίζουν πάνω τους ολόκληρες συνθέσεις. Τα δε φωνητικά του Arvid Jonsson, έχουν έναν ολοένα αυξανόμενο λυρισμό που αρκετές φορές μονοπωλούν το ενδιαφέρον έναντι της μουσικής. Στο "A Point Of A Secret" για παράδειγμα που είναι μια τραγουδάρα και μισή, θα επιστρέφεις (και) για την ερμηνεία του.  

Έχει την αδιαμφισβήτητη ποιότητα ενός επίδοξου single, το έφαγε όμως στη στροφή το "Good Ol' Goat" και η τελικά πετυχημένη απόπειρα της μπάντας να ενσωματώσει λίγους Black Keys στο ύφος της. Τα έχουν που τα έχουν τα heavy blues, το λίγο πιο ροκ δεν θαρρώ πως τους τρόμαξε ιδιαίτερα. Το αντίθετο μάλλον. 

Το μεγάλο πανηγύρι όμως λαμβάνει χώρα στο "The Rumble And The Weight", εκεί που όλοι οι καλοί χωράνε: Dozer, QOTSA, τα heavy blues, ένας Jonsson που γκαρίζει μελωδικά κατά το δοκούν και μια μπάντα με κάτι cojones σαν τα Μετέωρα. Μια σύνθεση ασύλληπτης ομορφιάς κι ενορχήστρωσης που διεκδικεί βάθρο στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.

Η αλήθεια είναι πως οι Greenleaf δημιούργησαν τον ίσως πιο mainstream δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας τους. Έχουν δυο τρεις συνθέσεις που μπορούν να σταθούν άνετα σε ραδιόφωνο, θέλεις με την πιο ροκάδικη αισθητική τους, θέλεις με την πιο σκοτεινή τους ατμόσφαιρα; Το ότι δεν χάνουν σε ποιότητα είναι σημαντικό όπως και το γεγονός πως δεν αλλοιώθηκε ο ήχος τους.

Θα βρεθούν κάποιοι που θα κράξουν, αλίμονο. «Αλλάξτε όνομα» και τέτοιες χαριτωμενιές θα ακουστούν, ειδικά στο πέσιμο της αυλαίας με το "The Rivers Lullaby", το 8λεπτο εκείνο κομμάτι που είναι πλήρως απογυμνωμένο από το fuzz που μας έχουν συνηθίσει. Έχω όμως την αίσθηση πως θα πρόκειται για τα ίδια άτομα που είχαν το παράπονο «γιατί δεν κάνουν κάτι και μένουν στην αφάνεια;». Ξέρετε κάτι; Μόλις το έκαναν.