Green Day

Ας αρχίσουμε με κάποιες αλήθειες. Οι Green Day είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Από πάντα. Μπορεί να μην τους ακούω με το ίδιο πάθος και προσήλωση σαν τότε που ήμουν δεκαπέντε, αλλά η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή, και τιμής ένεκεν, όταν με ρωτάνε ποιά είναι η αγαπημένη μου μπάντα και τους απαντάω με «Green Day», υπομένω τις υποτιμητικές και απορημένες γκριμάτσες τους  και χαμογελάω ευγενικά. Ναι, με το "American Idiot" τους γνώρισα αλλά με όλο τους τον κατάλογο ερωτεύτηκα, και θα έχουν συνεχώς μία περίοπτη θέση στην καρδιά μου, ό,τι και να κάνουν. Οι άνθρωποι όμως μεγαλώνουν, τα γούστα άλλαζουν και shit happens, και γι' αυτό είναι μάλλον το δυσκολότερο κείμενο που έχω γράψει ποτέ γι' αυτό το site.

Τα τελευταία οχτώ χρόνια, το τρίο από την Καλιφόρνια διένυε την πιο ποιοτικά δημιουργική -αν υφίσταται αυτός ο όρος- περίοδο της καριέρας τους, συνθέτοντας και ηχογραφόντας δύο rock όπερες, η πρώτη εκ των οποίων μάλιστα σηματοδότησε ίσως το μεγαλύτερο επαγγελματικό comeback των τελευταίων είκοσι ετών. Η στροφή της μπάντας σε έναν ήχο πιο stadium rock και λιγότερο χύμα pop-punk (με την καλή έννοια, δε μιλάμε για αηδίες τύπου New Found Glory) ενόχλησε αρκετούς που είχαν την καραμέλα του «ξεπουλημένου» έτοιμη, αλλά προσωπικά ήταν η καλλιτεχνική ωρίμανση που, εξετάζοντάς το αναδρομικά, θα περίμενα να δω από ένα συγκρότημα που κυνηγούσε την εξέλιξη και δεν είχε καμία επιθυμία να βαλτώσει. Και γι' αυτή τους την ιδεολογία ανταμείφθηκαν καθώς ξανανέβηκαν και έμειναν στις κορυφές των σύγχρονων rock ονομάτων.

Φτάνουμε όμως στο σήμερα, και απ' ό,τι όλα δείχνουν, οι Green Day τα 'χουν γράψει πλέον όλα στα αρχίδια τους, και ακόμα δεν έχω καταλήξει στο αν αυτό είναι για καλό ή για κακό. Πρώτον, έχουμε να κάνουμε με την απόφασή τους να κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους σε περίοδο ελάχιστων μηνών (Σεπτέμβριο με Ιανουάριο), γιατί λέει είχαν οίστρο και γράψαν πάμπολλα γαμάτα κομμάτια, πράγμα που, όσο και να τους αγαπώ, δυσκολεύομαι να πιστέψω. Δεύτερον, βαρέθηκαν την σύνθετη πολυπλοκότητα που ήρθε πακέτο με το "American Idiot" και το "21st Century Breakdown" και κοίταξαν πίσω, περί το 1997.

Δώδεκα καινούργια τραγούδια μας παρουσιάζουν στο "¡Uno!", τα περισσότερα από τα οποία κουβαλάνε την ανάλαφρη pop-punk αύρα των πρώιμων Green Day, κυρίως εποχής "Nimrod". Mε τίτλους κομματιών που φαντάζουν εμπνευσμένα από κακά τατουάζ, με στίχους που καμιά φορά ξεπερνάνε σε γραφικότητα ακόμα και τους τίτλους, και αρκετές αναμασημένες κιθαρίστικες μελωδίες, δυσκολεύομαι πολύ να ταυτιστώ με αυτούς τους Green Day. Όπως προείπα, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τα γούστα αλλάζουν και shit happens, αλλά πλέον μου φαίνεται αρκετά αφύσικο, για να μη πω ξένο, να έχω τρεις σαραντάρηδες να μου φωνάζουν "Carpe Diem" και "Let Yourself Go!", όταν μου είχαν δώσει άρτιους, εύπεπτους και προσβάσιμους αρχικούς κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς μετά μουσικής λίγα χρόνια πριν. Μου είχε φανεί εξαιρετικά λογική και φυσική η αλλαγή τους στο "American Idiot", αλλά να το ξαναγυρίσουν πάλι πίσω κάπου δεν μου κολλάει.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Άμα βάλω τις σνομπαρισμένες μου απόψεις, τον κυνισμό και την δηθενιάρικη επιθυμία μου για βαθιά ποιοτική και γεμάτη νοήμα μουσική στην άκρη, οι Green Day κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. To "¡Uno!" είναι αναμφισβήτητα pop-punk at its finest και, διάβολε, με σχεδόν 25 χρόνια στην πλάτη, εννέα άλμπουμ και περίπου 65 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, ποιός είμαι εγώ να τους πω το οτιδήποτε και πότε ακριβώς ξέχασα πως η μουσική μπορεί να είναι απλά διασκεδαστική χώρις να είναι απαραίτητο να σε προβληματίσει; Τα περισσότερα κομμάτια είναι άκρως πιασάρικα και μεγάλος αριθμός των οποίων θα μπορούσαν άνετα να έχουν θέση σε οποιονδήποτε σύγχρονο, απρόσωπο rockίζων ραδιοφωνικό σταθμό.

Το εναρκτήριο "Nuclear Family" συνοψίζει άνετα τον δίσκο. Γρήγορο, upbeat και πιασάρικο. Γενικά όμως, δεν θα βρεις τίποτα καινούργιο στο "¡Uno!", εκτός ίσως από το χορευτικό, Foxboro Hotubίστικο και αγαπημένο μου "Kill The DJ", αλλά με όλα όσα έχω πει προηγουμένως, δεν νομίζω ότι είναι κανείς που όντως θα ψάξει για αυτό το κάτι παραπάνω, το διαφορετικό. "Stay The Night", "Fell For You" και "Sweet 16", μαζί με το προαναφερθέν "Kill The DJ", αποτελούν τις προσωπικές μου προτιμήσεις, ενώ κομμάτια όπως το "Oh Love" θα ήταν πολύ καλύτερα να μην γραφόντουσαν ποτέ.

Όπως και να 'χει, οι Green Day κάνουν πλέον πραγματικά ό,τι γουστάρουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Περνάνε από αναίσχυντο προμόσιον μέσω Angry Birds, σε σπάσιμο κιθάρων επί σκηνής. Παίρνουν ρίσκα και δεν εχουν την ανάγκη κανενός. Ο δίσκος, για αυτόν που υποτίθεται ότι «προτιμούσε τους παλιούς Green Day», θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος -εκτός αν μεγάλωσε απότομα κι αυτός- αλλά εγώ μια φορά δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα, γιατί όσο στην άκρη να τα βάλω, είμαι μουσικοσνόμπ, κυνικός και δηθενιάρης.

Εν αναμονή για το "¡Dos!" σε λίγες εβδομάδες.