Graveyard

Ομολογώ πως δεν περίμενα τόσο σύντομα νέα τους. Γι’ αυτό άλλωστε κι ο τότε επικήδειος. Βασικά δεν περίμενα να σηκώσουν κεφάλι, ευτυχώς όμως ο κύριος Nilsson με διέψευσε πανηγυρικά. Η απουσία δε του Axel Sjoberg από το σχήμα, είχε την σημασία του.

Ακριβώς. Είχε. Γιατί αυτό που δημιούργησαν οι Graveyard στον δίσκο αυτό ξεπερνά κατά πολύ και τις πιο αισιόδοξες των φανατικών προβλέψεων. Να ξεκινήσω από το εξώφυλλο; Ας ξεκινήσω. Ξεχάστε τις παπαριές του "Innocence...". Υπάρχει ζουμί εδώ, όπως κι ένα ταμπούρο να επιπλέει στα λιμνάζοντα ύδατα. Μερακλήδες.

Την πρώτη γεύση την πήραμε πριν λίγο καιρό και η αίσθηση για πιο σκληρό κι ωμό ροκ επιβεβαιώνεται με την εισαγωγή του "Peace". Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως μπαίνουν στο "It Ain’t Over Yet". Σαν τους Cream ένα πράμα. ‘Ένα, δύο, τρία πάμε. Πάρτα στο χέρι τώρα.

Διαπιστώσεων συνέχεια. Οι μπαλάντες τους είναι εξαιρετικές και συνεχίζουν να είναι. Ακόμα και στις πιο minimal εκδόσεις τους, όπως το "See The Day". Για τις πιο heavy δεν το συζητάμε. Έχουν δημιουργήσει παράδοση και το "Del Manic" δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια ένσταση όμως την έχω. Δεν έχει άσχημη φωνή ο Mörck που συνεισφέρει σε δυο κομμάτια, δεν πλησιάζει όμως την αρχοντιά του Nilsson.

Ένα ακόμη στοιχείο άξιο αναφοράς, είναι η έλλειψη καθαρόαιμης εξαρτησιογόνου σύνθεσης (aka χιτάκι) που θα σε κάνει να φρενάρεις την συνεχόμενη ακρόαση του δίσκου. Το ότι θα επανέρχεσαι στα "The Fox", "Cold Love" & "Walk On" είναι δεδομένο, από την άλλη όμως φανερώνει την ομοιογένεια του "Peace". Ναι, θα επανέρχεσαι στον δίσκο καθεαυτό. 

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σου πω πόσες φορές τον έχω ακούσει ολόκληρο. Περισσότερες πάντως από μεμονωμένα τραγούδια του. Ακόμα και που το "Bird Of Paradise" είναι η αγαπημένη Dead Man στιγμή του. Ακόμα και που το "Low" είναι η χορευτική rock 'n' roll κατάθεση του ταλέντου της μπάντας.

Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι σε περισσότερα από 2-3 τραγούδια για κάθε δίσκο που ακούω, τούτοι εδώ όμως έφεραν τα πάνω κάτω. Και φαντάσου πως στην αρχή δεν μου τα έσκασε αμέσως. Βραδύκαυστο και μάλλον ο,τι καλύτερο έχουν δημιουργήσει μετά το αριστούργημα που ακούει στο όνομα "Hisingen Blues".