Grave Pleasures

Ωραία. Και τώρα εμείς πάνω που συνηθίζαμε στο Beastmilk πρέπει να αρχίσουμε να χωνεύουμε το Grave Pleasures; Ναι, κυρίες και κύριοι, καλό θα ήταν να το χωνεύουμε, γιατί μέσα σε τρία χρόνια ο Mat McNerney (καλλιτεχνικό «Kvohst» με συμμετοχές σε Dodheimsgard, Code, The Void, Hexvessel κ.ά.) και οι εξαιρετικοί μουσικοί που επέλεξε για συνοδοιπόρους στο post-punk / death rock όραμά του, έχει καταφέρει κάτι σπουδαίο. Να δημιουργήσει ένα EP και δύο δίσκους οι οποίοι στέκονται σε κάθε δισκοθήκη ενός ακροατή rock μουσικής, ακούγονται σε μπαρ με χαρακτηριστική ευκολία από σχετικούς και κυρίως από άσχετους, δημιουργεί συνθήκες ζωντανής εμφάνισης, καθαρής διασκέδασης. Όπως ακριβώς συνέβη και στη συναυλία των Beastmilk το φθινόπωρο του 2014, για όσες και όσους θυμούνται.

Από την στιγμή που ένα από τα βασικά μέλη της μπάντας και συνθέτης σε μεγάλο βαθμό του πρώτου δίσκου των Beastmilk, "Climax", Johan «Goatspeed» Snell, αποχώρησε, ο Kvohst βρέθηκε σε ένα μεταίχμιο το οποίο ευτυχώς ξεπέρασε εύκολα και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένα. Επέλεξε να κρατήσει το νήμα από την πρότερη κυκλοφορία  και να παραμείνει σταθερός στη σκοτεινή μεν, mainstream δε, πλευρά του post-punk. Η επιλογή των μουσικών που θα σήκωναν το βάρος των Grave Pleasures ωστόσο προέρχονται από ένα διαφορετικό μουσικό περιβάλλον. Η κιθαρίστρια Linnea Olsson της heavy rock / doom metal  μπάντας The Oath, ο ντράμερ των In Solitude, Uno Bruniusson, αλλά και ο session κιθαρίστας Juho Vanhanen που παίζει στους Oranssi Pazuzu. Είναι εμφανές πως η κατεύθυνση των Grave Pleasures θα μπορούσε να στραφεί προς την death rock πλευρά του. Ωστόσο αυτό που ακούμε είναι μία αντιστοιχία του "Dreamcrash" με το "Climax". Έχει περισσότερο metal σε σημεία ο δίσκος παρά rock 'n' roll. Έχει επίσης τα κολλητικά τραγούδια που θα ξαναβάλεις στο repeat, θα τραγουδήσεις γραφικά μέσα στο μετρό, θα τα ζητήσεις από τον άμοιρο τον dj στην πιο άσχετη στιγμή της μουσικής βραδιάς του. Έχει εκείνη την στενάχωρη ατμόσφαιρα που χρειάζεσαι τις στιγμές που νιώθεις όντως μόνος / μόνη. Έχει όμως και τις συναισθηματικές κορυφώσεις που σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι: να βάλω το "Strange Attractors" ή το "Crisis" στην κατάσταση που βρίσκομαι;

Το "Dreamcrash" ακούγεται ολόκληρο μονοκοπανιά και μετά ξανακούγεται πάλι μονοκοπανιά για να επιλέξεις τα αγαπημένα σου τραγούδια.  Tα "New Hip Moon", "Utopian Scream", "Crisis", "Taste The Void" είναι τα δικά μου καθώς μιλάμε για την επιτομή των rock χιτ. Και μιας και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με κάτι που έχει το χαρακτήρα του χιτ, τραγουδάμε περήφανα «I'm in a state of panic, leaving in a constant crisis, can someone help me?».