Grand Magus

Αν σε προβλημάτισε οπαδέ των Σουηδών ο υπότιτλος, που κατά κάποιον τρόπο συνήθως αποτελεί το ρεζουμέ της κριτικής που θα διαβάσεις, θα ήθελα να σου καταστήσω σαφές από την αρχή πως η λέξη κλειδί εδώ είναι η λέξη «φλερτάρουν». Το γεγονός πως φλερτάρεις με την τύπισσα που κάθετε δίπλα σου στο μπαρ και σε βλέπει να κατεβάζεις συνεχώς το υγρό κουράγιο, σε σημείο που κάποια φάση αρχίζεις να ψευδίζεις, αλλά για κάποιο λόγο εξακολουθεί να κάθεται μαζί σου και να ακούει τις μεθυσμένες ιστορίες σου, δεν σημαίνει πως θα σταθείς και τυχερός εκείνο το βράδυ. Σωστά; Σωστά.

Το θέμα όμως είναι πως ο JB μπορεί να μην έπεσε στο κρεβάτι κατευθείαν μετά το πρώτο αλισβερίσι με την τύπισσα στο μπαρ (γνωστή πλέον και ως «χρυσή μετριότητα»), αλλά δυστυχώς το πρωί όταν ξυπνήσει με τον πονοκέφαλο του hangover να του επιτρέπει να είναι ελάχιστα λειτουργικός, θα βρει στην τσέπη του ένα χαρτάκι με σημειωμένο το τηλέφωνό της...

Αφήνοντας για την ώρα στην άκρη το παραπάνω, ο νέος δίσκος "Wolf God" που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες, έρχεται στην ώρα που το περιμέναμε, με την μπάντα να παίζει αυτό που ακριβώς αναμέναμε. Το να πιστεύεις βέβαια πως θα διαφοροποιηθούν -δραματικά- συνθετικά οι Grand Magus είναι σαν να περιμένεις να βγει ο ήλιος το πρωί από την δύση, οπότε αυτό που είχα γράψει και για την προηγούμενη κυκλοφορία του συγκροτήματος ισχύει και τώρα. Το θέμα δεν είναι κατά πόσο θα σε εκπλήξουν τα τραγούδια τους, αλλά κατά πόσο θα σε ικανοποιήσουν.

Για ακόμα μια φορά, to τρίο από την Στοκχόλμη, παρουσιάζει ένα σύνολο από καλοπαιγμένο heavy metal με τα επικά και ατμοσφαιρικά μέρη να κάνουν την εμφάνισή τους όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο. Αν κάποιος πει πως το επικό στοιχείο τείνει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση στη μουσική τους, δεν θα έχει και πολύ άδικο, όσο και αν ο JB θέλει να πιστεύει το αντίθετο.

Τελειώνοντας κάθε φορά την ακρόαση του δίσκου, η ετυμηγορία είναι η ίδια. Αυτό που ήθελα από έναν δίσκο των Grand Magus σε μεγάλο βαθμό το πήρα. Σίγουρα έλειψε η πολύ μεγάλη και περισσότερο επική στιγμή, αλλά σε γενικές γραμμές η ακρόαση του "Wolf God" κυλάει ομαλά και η ποιότητα στην οποία μας έχουν συνηθίσει είναι για ακόμα μια φορά παρούσα. Είπαμε, το δίπτυχο που εκφράζει τη μουσική τους είναι η τιμιότητα και η αρχοντιά και η μουσική τους είναι και τίμια και αρχοντική.

Όποιος πει πως δεν τον πιάνει από τα μούτρα το ala "Iron Will" μπάσιμο του "Wolf God" που ακολουθεί της instrumental εισαγωγής "Gold And Glory", θα είναι ψεύτης. Πρόκειται για ένα τυπικό και κλασικά καλό τραγούδι με την σφραγίδα Grand Magus να μπαίνει φαρδιά πλατιά. Την εναρκτήρια Motorhead-ική μπασογραμμή του “A Hall Clad In Gold” θα ακολουθήσει ένας up-tempo heavy ρυθμός, αλλά η ταχύτητα θα πέσει στο ρεφρέν και θα δώσει έναν πιο επικό τόνο. Το "Brother Of The Storm" είναι το καλύτερο τραγούδι που έχουν βγάλει εδώ και δυο δεκαετίες οι πάλαι ποτέ κραταιοί Manowar και όποιος έχει αντίρρηση, πολύ ευχαρίστως να δώσουμε ένα ραντεβού έξω από τις πύλες της Βαλχάλα για να λύσουμε τις διαφορές μας μονομαχώντας με όπλο της επιλογής του.

Τα πολυφωνικά μέρη στο ρεφρέν του "Dawn Of Fire" και το βάθος στα τύμπανα του Ludwig στη γέφυρα θα βγάλει όση επικούρα χρειάζεται για να γουστάρουμε. Το "Spear Thrower" που ακολουθεί αποτελεί εκείνο το κομμάτι που παίζει να το έχεις ακούσει σε κάθε δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει οι Σουηδοί, όμως το βασικό riff του "To Live And Die In Solitude" και το φοβερό ρεφρέν, θα σε κάνουν να ξεχάσεις την τυποποίηση που πολλές φορές είναι έκδηλη στην μουσική των Magus. Με το που τελειώσει το "Glory To The Grave" θα αναφωνήσεις «αυτό εννοούμε όταν λέμε filler» και το ίδιο θα κάνεις στο άκουσμα του "He Sent Them All To Hell" αφού πρόκειται για ένα τραγούδι που θα χωρούσε άνετα σε b-side των Judas Priest. Τελευταίο στη σειρά θα ακούσουμε το “Untamed” που όσο κι αν σου κακοφανεί η ομοιότητα του αρχικού riff με το "Eat Me Alive", το υμνικό ρεφρέν θα σε επαναφέρει στον δρόμο του ατσαλιού και θα περιμένεις πως και πως να τους ξαναδείς ζωντανά και να τραγουδήσεις μαζί με τον JB και τον Fox τους στίχους.

Όλα ωραία και όλα καλά λοιπόν, οπότε θα αναρωτηθεί -δικαίως- κάποιος, «τότε προς τι ο τίτλος περί χρυσής μετριότητας ρε μάστορα;».

Δυστυχώς δυο πράγματα μου έκαναν αρνητική εντύπωση και για τα δυο αυτουργός είναι ο JB. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως ανά στιγμές τραγουδάει και σολάρει διεκπεραιωτικά. Λείπει το νεύρο στις ερμηνείες και η αλλαγή στην τονικότητα που θα ταράξει λίγο τα νερά. Λείπει η φαντασία στα σόλο που περισσότερο παίζουν απλές μελωδίες και είναι ελάχιστα ξεσηκωτικά και δυστυχώς, νιώθω πως έχουν αρχίσει να κουράζονται και οι ίδιοι με την μανιέρα που ακολουθούν.

Έχω την εντύπωση πως επιβάλλεται ένα μεγάλο διάλλειμα ή έστω ένα μεγαλύτερο κενό μέχρι την επόμενη κυκλοφορία για την αναγκαία φόρτιση των μπαταριών. Μπορεί στις εποχές μας κάτι τέτοιο να θεωρείται πολυτέλεια για μπάντες του βεληνεκούς των Σουηδών, αλλά κάτι πρέπει να αλλάξει γιατί φοβάμαι θα καταντήσουν σκιά της μπάντας που κάποτε έγραψε ένα "Iron Will", ένα "Hammer Of The North", ακόμα και ένα "Triumph And Power", κυκλοφορώντας μελλοντικά καλές, αλλά αδιάφορες στο πέρασμα του χρόνου δουλειές.

Γι’ αυτό σε παρακαλώ καλέ μου JB, πέτα το χαρτί με τον αριθμό τηλεφώνου που τσίμπησες από την τύπισσα στο μπαρ και ανασυγκροτήσου. Το ότι το "Wolf God" είναι καλύτερο του "Sword Songs" είναι σημάδι πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό