Gotthard

Οι Ελβετοί hard rockers Gotthard σίγουρα δε χρειάζονται συστάσεις: με εννέα στούντιο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους και δυο κυκλοφορίες dvd, δεν ήθελαν και πολύ για να μπουν για τα καλά στους rock μελωδικούς κύκλους και να γίνουν γνωστοί πέρα από την Γηραιά ήπειρο. Κάπου εδώ, οφείλω να ομολογήσω πως ήμουν από την αρχή προκατειλημμένη με τους εν λόγω κυρίους και τις μέχρι τώρα δουλειές τους και, για να είμαι πιο ειλικρινής, τους την έχω στημένη στη γωνία καιρό, για το πρώτο μουσικό τους φάουλ - μετά το "Lipservice" κύριοι, τι; Το "Domino Effect" φάνηκε να είναι η αρχή του κακού, ενώ το ολοκαίνουριο "Need To Believe" το περίμενα με αρκετή ανυπομονησία για να δω αν οι φόβοι μου θα επαληθευτούν ή όχι. Χρειάζομαι να πιστέψω πως μουσικά υπάρχει ένα background, πως δεν είναι ακόμη μία hard rock μπάντα που βαδίζει στα βήματα των προτεσταντών John Bon Jovi και Jeff Scott Soto και του ακόμη μεγαλύτερου David Coverdale, πως υπάρχει κάτι εκεί έξω στη μουσική τους...

...Και όσο εγώ χρειάζομαι να πιστέψω, άλλο τόσο δε βρίσκω κάτι στο καινούριο τους εγχείρημα, "Need To Believe", και τις 11 συνθέσεις που το απαρτίζουν και η απογοήτευση μάλλον ήρθε. Πέρα από τέσσερα κομμάτια - κράχτες του cd, δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο, ή μάλλον υπάρχει: πάμπολλα fillers, μια άσχημα στημένη φωτογράφηση της μπάντας για τις απαιτήσεις του συνοδευτικού book κι ένα ακόμη πιο βαρετό εξώφυλλο. Οι εποχές των εμπνευσμένων κι εμπορικότατων "Lift U Up" και "Anytime Anywhere" ανήκουν στο παρελθόν και ο διάδοχος δε γεννήθηκε ούτε τώρα.

Στα αρνητικά όμως δε θα σταθώ, δεν είμαι κακός άνθρωπος. Καλές στιγμές θα βρείτε στα "Unspoken Words" και "Right From Wrong", που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά «Gotthard» κομμάτια, με το μπάσο να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ, ενώ το ομώνυμο κρύβει μια δυναμική που δεν αναπτύσσεται μέχρι τέλους, κάνοντάς το ακόμη ένα κλασσικό τραγούδι που απλά ονοματίζει το δίσκο, ακουμπώντας αμιγώς μπαλάντες στιλ Nickelback, χάρη στην ελαφρύτητά του, ενώ το εναρκτήριο "Shangri La", που επιστρατεύει συνήθεις oriented μελωδίες στις μουσικές γραμμές του, έχει το επαναλαμβανόμενο riff στο τσεπάκι του.

Μεγάλη έκπληξη για μένα αποτέλεσε το αποχαιρετιστήριο "Tears To Cry", ένα κομμάτι «κλειδί», που κάνει το «repeat» απαραίτητο μετά το πέρας των 44 λεπτών του μετρίου συνόλου, χάρη στην επιτυχημένη καθ' όλα ενορχήστρωσή του, για να ακολουθήσει και πάλι η γνωστή πεπατημένη. Κρίμα, μιας και το συγκεκριμένο τραγούδι έχει όλα τα φόντα, σαν εμπνευσμένο low tempo κομμάτι που είναι, με ξεσπάσματα στο ρεφρέν και μοναδικά μελωδικά γυρίσματα και απογειώνει τη λήξη του άλμπουμ πανηγυρικά.

Όσο και να θέλω όμως, δε μπορώ να μην αναφερθώ στο «copy / paste» κεντρικό riff του "I Don't Mind", που παραπέμπει σε μακριές γενειάδες, ακούρευτα μαλλιά και σε «άντρα στην τρίχα», την ώρα που τα ανέμπνευστα solos του, μετά το δεύτερο ρεφρέν, καθιστούν πιο δύσκολη και κουραστική την περαιτέρω ακρόαση του cd, ακριβώς στα μισά του, και στο προγενέστερο "Unconditional Faith" που μέχρι και τα φωνητικά του Steve Lee (όπως και οι κιθάρες εξάλλου) επιστρατεύτηκαν για να είναι η σύνθεση πιο «Jovi».

Τελικά, οι Gotthard είναι μια παρατεταμένη αναπνοή για το μέλλον του σύγχρονου hard rock ή μια υπερεκτιμημένη μπάντα; Ακούγοντας το "Need To Believe" σίγουρα χρειάζομαι περισσότερα από την επανάληψη που τους διακρίνει για να πιστέψω το πρώτο, ενώ οι σκέψεις μου τείνουν να ακουμπήσουν το δεύτερο. Περιμένοντας κάτι σύντομα, από μουσικούς που έχουν δώσει τα μέγιστα ως τώρα και είναι αρκετά αξιόλογοι σε αυτό που κάνουν, ίσως η δυσαρέσκεια κατακάτσει και αναδυθεί η αισιοδοξία της ευχαρίστησης της μουσικής τους. Μέχρι τότε, βλέπουμε.