Gotthard

22 χρόνια καριέρας. Τόσα κλείνουν φέτος οι Gotthard. Μπάντα που υπήρξε τόσο δισκογραφικά δραστήρια όσο και άτυχη, με ποιοτικές δουλειές, οι οποίες όμως δεν έδωσαν για διάφορους λόγους την ώθηση που θα περίμενε κανείς στο brand name του συγκροτήματος. Στο είδος τους πάντως, κατάφεραν να θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα και διαχρονικότερα ονόματα, με σταθερό ευρωπαϊκό πυρήνα φανατικών ακροατών. Εκτός απ' τα μουσικά θέματα όμως, τον σεβασμό κέρδισαν και μετά από το τραγικό γεγονός του χαμού του frontman τους, Steve Lee, το 2010. Ο τρόπος που χειρίστηκαν το θέμα, όσον αφορά το θέμα της συνέχισης της μπάντας, ήταν τόσο διακριτικός και ειλικρινής, που δεν άφησε εντέλει περιθώρια δυσαρέστησης. Αυτό που ήξεραν να κάνουν οι Gotthard είναι μουσική και αυτό θα συνέχιζαν να κάνουν.

Έτσι είχαμε το "Firebirth", το οποίο αποτέλεσε και το ντεμπούτο του Nick Maeder πίσω απ' το μικρόφωνο. Μπορεί να είχε να καλύψει ένα κενό που δεν θα ήταν δυνατόν να καλυφθεί ποτέ πλήρως ικανοποιητικά, βρήκε όμως τον τρόπο όχι μόνο να τα βγάλει πέρα, αλλά και να δώσει το δικό του στίγμα στο συγκρότημα. Δύο χρόνια μετά, οι Ελβετοί επιστρέφουν, με τον ενδέκατο κατά σειρά δίσκο και η προσοχή είναι στραμμένη πάνω τους, καθώς η θετική εντύπωση που άφησε το "Firebirth" έδωσε ελπίδες για κάτι φρέσκο απ' τη μπάντα.

Ακούγοντας το "Bang!", μπορώ να πω ότι αυτές οι ελπίδες έχουν βάση. Η πραγμάτωσή τους όμως δεν πρόκειται να γίνει σίγουρα απ' τον ένα δίσκο στον άλλο. Πιο συγκεκριμένα, οι Gotthard, στην προηγούμενή τους δουλειά, τόσο όσον αφορά την παραγωγή (κυρίως) αλλά και τις συνθέσεις ως ένα σημείο, έδειξαν μια σαφή τάση προς έναν πιο τραχύ ήχο απ’ ότι τους είχαμε συνηθίσει. Αυτή η τάση έχει περάσει και στο "Bang!", είναι όμως πλέον στο παρασκήνιο. Αυτό, διότι η παραγωγή θυμίζει αυτά που είχαμε μάθει απ’ τους Ελβετούς, πριν το 2012, με πιο γυαλισμένο ήχο, ο οποίος -ευτυχώς- ξέρει να αφήνει τις κιθάρες, όταν πρέπει, να κυριαρχήσουν.

Ενδεικτικό παράδειγμα το πρώτο single, "Feel What I Feel", το οποίο δεν με ενθουσίασε με τις πρώτες ακροάσεις, στα πλαίσια του άλμπουμ όμως θεωρώ πως δουλεύει εξαιρετικά στη θέση που βρίσκεται. Πριν από αυτό, ακούμε το "Bang!" και το "Get Up 'N Move", με το πρώτο να αφήνει μια αδιάφορη γεύση, την οποία όμως έρχεται ευθέως να φτιάξει το δυναμικότατο δεύτερο. Και αν θα θυμόμαστε για κάτι στο μέλλον τον εν λόγω δίσκο, θα είναι για τα δυναμικά του τραγούδια. Το εξαιρετικό προαναφερθέν, το βαρύ "Mr. Ticket Man", το groove-άτο "Red On A Sleeve", το bluesy "Jump The Gun", αλλά και τα λιγότερο γκαζάτα, εξίσου όμως αξιοπρόσεκτα "Spread Your Wings" και "My Belief".

Σε κομμάτια σαν κι αυτά είναι που η μπάντα δείχνει γιατί οι Gotthard είναι αυτοί που είναι και γιατί πολλοί πιστεύουν πως έχουν ακόμα μέλλον. Από την άλλη όμως, αυτό που γέρνει κάπως το άλμπουμ προς τα κάτω, είναι οι πιο «γλυκανάλατες» στιγμές. Κομμάτια σαν το αχρείαστο "C'Est La Vie" και το "Maybe" (που αν και συμπαθητικό μοιάζει παράταιρο με το υπόλοιπο υλικό) θα μπορούσαν να λείπουν. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για το "Thank You" (γραμμένο για την αποθανούσα μητέρα του κιθαρίστα, Leo Leoni), το μεγαλύτερο έως τώρα τραγούδι του συγκροτήματος, το οποίο στέκεται καλά, η μακρά διάρκεια του όμως (σχεδόν έντεκα λεπτά) καταντάει να ξεθωριάζει -αντί να ενισχύει- το συναίσθημα, καθώς δεν δικαιολογείται καθόλου.

Έτσι, το "Bang!" είναι σίγουρο πως θα μπορούσε να είναι συμπαγέστερο και κατ' επέκταση καλύτερο, παρ' όλα αυτά, ο δίσκος που έχουμε στα χέρια μας είναι αναμφίβολα ένας ικανοποιητικότατος δίσκος. Οι Ελβετοί, μετά τη θετική έκβαση του «πειράματος» του "Firebirth" συνεχίζουν στα χνάρια του, κοιτώντας και λίγο στο παρελθόν, δείχνοντας όμως πως, μέσω σωστών επιλογών, έχουν όλα τα φόντα για αρκετά ακόμα χρόνια ποιοτικής καριέρας.