Good Tiger

We Will All Be Gone

Metal Blade (2018)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 03/05/2018
Το "supergroup" των Good Tiger εγκλωβίζεται σε ένα alt-prog κελί, στην πορεία του να βρει τη θέση του στη μουσική σφαίρα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Good Tiger φέρουν συχνά-πυκνά τον τίτλο του super group, αν και πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι κάπως καταχρηστικό. Ο τραγουδιστής, Elliot Coleman ήταν πίσω από το μικρόφωνο των Tesseract για ένα φεγγάρι, το κιθαριστικό δίδυμο προέρχεται από τους The Safety Fire, ο μπασίστας είχε υπάρξει σεσσιονάς των Architects και ο ντράμερ είχε κάνει ένα μικρό πέρασμα από τους The Faceless. Δεν το λες και εντυπωσιακό, ωστόσο μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Και οι πέντε τους είναι μουσικάρες και αυτό γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές από την αρχή μέχρι το τέλος του "We Will All Be Gone".

Για εμάς, βέβαια, ο πραγματικός σταρ της κυκλοφορίας είναι ο Forrester Savell που αναλαμβάνει την παραγωγή. Πρόκειται για τον μάστορα, παγκοσμίως, του alt-prog ήχου, ο οποίος γιγαντώθηκε στην Αυστραλία και σε διάσπαρτες πολιτείες των ΗΠΑ. Είχαμε αφιερώσει ένα ολόκληρο Rock Culture γι’ αυτόν παλιά. Ο ήχος, λοιπόν, είναι μπόμπα. Η φωνή του Coleman ήδη από το εναρκτήριο single φωνάζει Mars Volta από χιλιόμετρα και ακούγεται φανταχτερή πάνω από την δουλεμένη ενορχήστρωση.

Πολλές pop φωνητικές μελωδίες και βαριές κιθάρες που παίζουν ακατάπαυστα προοδευτικά post-hardcore riffs, τα οποία ουδέποτε ακολουθούν τη φωνή, δίνοντας έτσι έναν ψευδο-πειραματικό χαρακτήρα. Συνθέσεις που αν διασκευάζονταν από μια απλή ακουστική κιθάρα, απογυμνωμένες από τα καντάρια musicianship που εκτοξεύονται από παντού, θα ακούγονταν δίχως πρόβλημα σε mainstream rock σταθμούς του αμερικάνικου ραδιοφώνου.

Τα άγρια φωνητικά του ντεμπούτου, "A Head Full Of Moonlight" (2015), δεν υπάρχουν πια. Οι Good Tiger ακολουθούν μια alt-prog πορεία στα όρια του math, μέσα από εντυπωσιακές συνθέσεις που συνδέουν τους Mars Volta με τους Protest The Hero. Όμως, παρόλο που το "We Will All Be Gone" διαρκεί μόλις 36 λεπτά, καταφέρνει να έχει αρκετά fillers. Για να μην παρεξηγηθούμε, μιλάμε για τραγούδια που τεχνικά και συνθετικά δεν έχουν τίποτα το μεμπτό. Ωστόσο, προδίδουν πως το συγκρότημα έχει εγκλωβιστεί σε αυτόν τον ήχο, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να βγάλει το συναίσθημα που θα σηκώσει την τρίχα, ενώ και τα πιασάρικα σημεία που θα σου κολλήσουν εκεί που δεν το περιμένεις (π.χ. "Blueshift") δεν τους τρέχουν και από τα μπατζάκια.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET