Gogol Bordello

Ξεκινώντας θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το "Gypsy Punks" είναι δίσκος που δεν επαναλαμβάνεται. Ποτέ. Όποια δουλειά των Gogol Bordello από το '05 και μετά μπαίνει στην διαδικασία σύγκρισης μαζί του, είναι καταδικασμένη να χάσει. Το επόμενό τους άλμπουμ, "Super Taranta", είχε ακριβώς αυτή την μοίρα. Έπασχε από συνθέσεις, και επιπλέον είχε μία φλυαρία που δρούσε αποπροσανατολιστικά. Με το καινούριο τους, "Trans-Continental Hustle", ευτυχώς δεν συμβαίνει τίποτε από τα παραπάνω.

Καταρχήν, ο Eugene Hütz και η παρέα του αυτή τη φορά έκατσαν και έγραψαν μουσική. Χωρίς πολλές φανφάρες, με όρεξη, με σοβαρότητα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τους Gogol), τα τραγούδια είναι όλα χαρακτηριστικά του παλαβού τους ύφους, πλην όμως δουλεμένα με προσοχή. Η προ διετίας μετανάστευση του μουστακαλή frontman στο Σάο Πάολο υπήρξε σίγουρα ανανεωτική για τον ίδιο και για τη μπάντα του. Το βαλκανικό ταμπεραμέντο, το πανκ και η πόλκα συνυπάρχουν με την ρέγγε, την σάμπα, την σκα και την ταραντέλα, συγκροτώντας το υπέρτατο διηπειρωτικό (transcontinental) χωνευτήρι. Σάμπα βέβαια υπήρχε και στους παλιότερους Gogol (βλέπε "Punk Rock Parranda" από "Multi Contra Culti Vs. Irony"), όμως εδώ το βραζιλιάνικο στοιχείο πρωταγωνιστεί σε κομμάτια όπως τα "Uma Menina", "Last One Goes The Hope" και "In The Meantime In Pernambuco", με πολλούς από τους στίχους να είναι στα πορτογαλικά.

Φυσικά υπάρχουν τα κλασικά Bordelloειδή κομμάτια, όπως τα "My Companjera", "Rebellious Love", το φτιαγμένο-για-πάρτι "Immigraniada (We Comin' Rougher)" και το υπερκινητικό ομώνυμο. Επίσης υπάρχει το "Pala Tute", που έχει την ιδιαιτερότητα να γίνει ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια πριν καν κυκλοφορήσει, δεδομένης της εκτέλεσής του στο Live Earth του '07, δίπλα στην Madonna, που τότε το είχαν ενοποιήσει με το "La Isla Bonita" της τελευταίας. Υπάρχουν όμως και τα πανέμορφα "Sun Is On My Side" και "When Universes Collide", η μελαγχολία των οποίων φέρνει στον νου κομμάτια των δύο πρώτων δίσκων τους, σαν το "Passport" και το "Through The Roof 'N' Underground".

Η μεγάλη ποικιλία των φωνητικών προσδίδει μία παραπάνω αίσθηση πολυφυλετικότητας και ποικιλίας στο "Trans-Continental Hustle", αφού, πέραν του Hütz, το μικρόφωνο δανείζεται και ο βιολιτζής Sergey Ryabtsev, ο percussionίστας Pedro Erazo, ο μπασίστας Thomas Gobena, και φυσικά το θηλυκό στοιχείο των Gogol, η Pamela Jintana Racine με την Elizabeth Sun. Όσο αφορά στην περίφημη συνεργασία τους με τον Rick Rubin στην παραγωγή, αυτή δεν έκανε την μεγάλη διαφορά. Πέραν του όγκου, της διαύγειας και της απαραίτητης έμφασης του εκάστοτε πρωταγωνιστικού μουσικού οργάνου που προσέθεσε στον δίσκο, η αποστολή του ήταν μάλλον εύκολη. Και αυτό λόγω της απλότητας και του αυθορμητισμού που δεσπόζουν στη μουσική της μπάντας.

Εν τέλει, οι τσιγγάνοι πάντα θα λογίζονται ως μία live μπάντα. Έτσι, ο πέμπτος δίσκος τους μπορεί να αποτελεί ένα «άλλοθι» που θα τους βγάλει και πάλι σε παγκόσμια περιοδεία, έχει όμως τη στόφα και την ποιότητα που χρειάζεται για να πετύχει περισσότερα από αυτό. Ένας δίσκος με πάθος, τρελούς ρυθμούς και ατελείωτη ενέργεια, φτιαγμένος για διασκέδαση, ψυχική ανάταση και, φυσικά, πάρτι!