Godsticks

Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι το progressive rock δεν υπάρχει πια. Ότι οι απαιτήσεις για περαιτέρω διεύρυνση της όποιας προοδευτικής φόρμας έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν κι ότι αυτό που σήμερα ονομάζουμε σύγχρονο prog rock δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πάλαι ποτέ alternative, με ακόμα πιο σύνθετα παιξίματα. Για κάθε νεωτεριστή υπάρχουν δέκα μπάντες που αναζητούν κάτι πιο απλό και, όσο κι αν οι δύο αυτές τάσεις θα συνυπάρχουν για πάντα, το ποτάμι μοιάζει να μην γυρίζει πίσω. Εμείς δεν θα διαλέξουμε πλευρά, άπληστοι, απολαμβάνουμε τη θεωρία του πράγματος. Αντίστοιχα και οι Ουαλοί Godsticks, αισίως στον πέμπτο δίσκο τους, έχουν ήδη φανερώσει σε ποιο ρεύμα κολυμπούν.

Το "Inescapable" είναι ένα άλμπουμ που αναζητάει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία και τη βαρύτητα, εξερευνώντας παράλληλα τις heavy και τις rock απολήξεις τους. Αυτή η διαδρομή κρατάει από το 2008 κι ενώ οι αναλογίες μπορεί να αλλάζουν, η ουσία των Godsticks δεν βρίσκεται τόσο στον ήχο όσο στην αισθητική τους, διατηρώντας μια ιδιαίτερη σκοτεινή διάθεση στην πλειοψηφία των τραγουδιών τους. Ένα σκοτάδι που δεν είναι μελαγχολικό αλλά πικρό, βαθύ και προσωπικό - αν και ελεγχόμενο -, δείγμα του ψυχισμού του ταλαντούχου mastermind Darren Charles. Εκφράζεται κυρίως μέσα από μινόρε κλίμακες που συχνά φανερώνουν ένα phrygian, ανατολικό feel. Το πρώτο track και video του άλμπουμ "Denigrate" είναι ενδεικτικό του παραπάνω ύφους.

Παρά το γεγονός ότι κάθε τι γύρω από το "Inescapable" φανερώνει ένα σύγχρονο και φρέσκο prog άλμπουμ, προκαλεί εντύπωση ο τρόπος που οι Godsticks αντλούν στοιχεία από το παρελθόν. Το alternative rock των 90s-00s είναι ωσεί παρόν σε όλη του τη διάρκεια και κυρίως η επιρροή του ύστερου Chris Cornell στις φωνητικές γραμμές και τη χροιά του Charles. Έναν Cornell την κληρονομιά του οποίου το μοντέρνο prog δείχνει να επισκέπτεται όλο και πιο συχνά, αφού πρώτα ο rock κόσμος κράτησε ενός λεπτού σιγή. Το prog goes alt που αναφέρθηκε στην πρώτη παράγραφο; Ταυτόχρονα όμως, μια προσεκτική παρατήρηση στα έξοχα κιθαριστικά solo που είναι αραιά διάσπαρτα στον δίσκο μας πηγαίνει πίσω σε πιο hard rockin' μέρες.

Όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία που αλληλοεμπλέκονται και αλληλοσυμπληρώνονται με πολύ όμορφο και συμπαγή τρόπο, είναι η αλήθεια, και είναι εκεί που οι Godsticks αναδύουν μια πραγματικά ξεχωριστή ποιότητα. Το στιβαρό και συνεκτικό τους songwriting, η ομοιογένεια αλλά και ο ιδιαίτερος μουσικός χαρακτήρας των δημιουργών του, συγκροτούν τελικά μία δουλειά που καταφέρνει να ξεχωρίσει για την προσωπικότητα του, να διαχωρίσει αρκετά τη θέση του από αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως σύγχρονο βρετανικό prog rock ήχο και να μας προσφέρει κάποιες στιγμές ατόφιας μουσικής ευχαρίστησης. Ανάμεσα στις πιο heavy και στις πιο ήπιες στιγμές, θα ξεχωρίσουμε τη μέση οδό μερικών πραγματικά ωραιότατων τραγουδιών όπως τα "Victim", "Numb" και "Breathe".

Οι θιασώτες της άποψης ότι το προοδευτικό ισούται με την αέναη αναζήτηση της καινοτομίας, δεν θα βρουν πολύ ζουμί στο "Inescapable". Αντίθετα, όσοι πιστεύουν στην παλιά καλή τραγουδοποιία που σκάβει βαθιά στον εαυτό της, θα μείνουν τουλάχιστον ικανοποιημένοι. Οι Godsticks έχουν τη δική τους άποψη, χαρακτήρα, καλή ισορροπία ανάμεσα σε όλα όσα τους εμπνέουν και μας προσφέρουν ένα πραγματικά καλό, έντιμο κι ενδιαφέρον άλμπουμ. Από πότε γίναμε τόσο αλαζόνες για να αρνηθούμε τέτοιο κέρασμα;