God.Fear.None

Μια ακόμα ελληνική κυκλοφορία κατάφερε να δει το φως της ημέρας λοιπόν. Οι God.Fear.None, ένα μεικτής εγχώριας καταγωγής συγκρότημα μας παρουσιάζει την πρώτη του δουλειά. Πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω γνωρίζοντας το είδος των SadWings, από τις στάχτες των οποίων δημιουργήθηκαν οι God.Fear.None και κατά συνέπεια δεν ήμουν ενθουσιασμένος οταν πρωτοέβαλα το δίσκο να παίξει. Αυτού του είδους τα λάθη δε με νοιάζει να τα κάνω και κάθε μέρα. Πάμε λοιπόν...

Για να σας βάλω κατευθείαν στο κλίμα χωρίς πολλά-πολλά, ο δίσκος είναι φοβερός για το είδος του. Από την αρχή μέχρι το τέλος, από το εξώφυλλο μέχρι τον συνολικό ήχο. Έτσι απλά. Εν μέρει βέβαια, πολλά πράγματα προμήνυαν μια τέτοια ευχαρίστηση. Πρώτον, οι SadWings ήταν μια σπουδαία underground μπάντα που για τους λόγους της καρποφόρησε περιορισμένα. Δεύτερον, οι μουσικοί είναι ένας κι ένας. Τραγουδιστής και κιθαρίστας είναι γνωστοί από το προαναφερθέν συγκρότημα, ο μπάσιστας / backing vocalist μεγαλουργεί ταυτόχρονα στους Wastefall, ο Chris Mike με έπεισε με συνοπτικές διαδικασίες και τέλος ο Κωστής Παπαλεξόπουλος με εντυπωσιάζει όλο και περισσότερο είτε κάθε φορά που τον συναντάω σε σχολικά πανηγύρια, είτε με το ανοιχτό του μυαλό παίζοντας σε hardcore και progressive συγκροτήματα.

Τι παίζουν όμως οι God.Fear.None; Εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης και ταυτόχρονα το μέγα λάθος της δισκογραφικής τους. Όταν στο promo cd του δίσκου διάβασα ότι θα ακούσω κάτι που θα μου θυμήσει Soilwork, Killswitch Engage και Nevermore, αποθαρρύνθηκα. Μια συμβουλή από μένα: Μην σκέφτεστε αυτές τις μπάντες όταν τους ακούσετε (γιατί σίγουρα θα τους ακούσετε, το υπογράφω) γιατί έτσι θα γίνουν εμφανείς μόνο οι ομοιότητες με τις μπάντες αυτές που πρώτον είναι ελάχιστες και δεύτερον θα σας κάνουν να αμελήσετε τα στοιχεία που κάνουν τη μπάντα ξεχωριστή και όχι μια ακόμα που δεν παίζει δική της μουσική. Η εταιρία προωθεί λάθος ταυτότητα για τη μπάντα κατά τη γνώμη μου και έτσι ίσως να τοποθετηθεί η λανθασμένη ταμπέλα από πάνω τους.

Ας πάρουμε τα πράγματα αναλυτικά, γιατί τέτοιος ενθουσιασμός θέλει και επιχειρήματα. Τα εμφανή λοιπόν θαυμαστικά είναι οι μουσικές ιδέες, οι εναλλαγές, τα φωνητικά και τέλος η δουλειά του ήχου, είτε αυτό είναι παραγωγή, μίξη, engineering ή mastering. Τα riffs που παρουσιάζονται σε κάθε τραγούδι, οι ενορχηστρώσεις, τα ρεφρέν, οι εναλλαγές στο ύφος αλλά και στα φωνητικά είναι άψογες και πολύ σωστα δομημένες. Η "αρχιτεκτονική" δηλαδή του δίσκου είναι συμπαγέστατη. Το βασικό θεμέλιο βέβαια σ' όλα αυτά είναι η παραγωγή και η διαύγεια του ήχου. Ο ήχος που βγαίνει από τα ηχεία εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή, αν λάβουμε υπόψιν το γεγονός ότι είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του Δημήτρη Βουτσά, κιθαρίστα και mastermind (υποθέτω) της μπάντας. Λίγο το ταμπούρο ενοχλεί στην αρχή αλλα μετά από λίγο στρώνει (ή συνηθίζεται). Τα φωνητικά τέλος κολλάνε γάντι στη μουσική. Τα brutal φωνητικά του Χρόνη είναι το λιγότερο εντυπωσιακά και τα καθαρά του Domenik δίνουν άλλο χρώμα, είτε σε (απίθανο) συνδυασμό με τα brutal είτε μόνα τους.

Αυτό που με κάνει τόσο ενθουσιασμένο με τη μπάντα είναι η γενική εικόνα που μου παρουσίασε. Όλη η δουλειά φαίνεται ότι είναι καλοφτιαγμένη. Μουσικά, τα παιδιά παρουσιάζουν ιδέες που απαιτούν μουσική γνώση. Η πλειοψηφεία των άγνωστων ελληνικών συγκροτημάτων παίζει ανεγκέφαλα ένα συνοθύλευμα ιδεών που αποκομίζει από τα σημερινά "in" συγκροτήματα χωρίς να συγκινεί άνθρωπο. Εδώ τα πράγματα είναι καθέτως διαφορετικά. Απλά το "Miseryborne" αρκεί για να σας πείσει για τις προθέσεις και τις ικανότητες της μπάντας. Είναι μεγάλη μαγκιά να μην αφήνεις τον οπαδό σε χλωρό κλαρί με την πολυπλοκότητα, τα απροσδόκητα γεμίσματα στα κενά και την καλοπροαίρετη επίδειξη ικανοτήτων, και οι God.Fear.None το πετυχαίνουν με τρόπο που είχα καιρό να δω από εγχώρια μπάντα. Δαγκώστε το λοιπόν, χωρίς πολλά-πολλά...