God Is An Astronaut

Epitaph

Napalm (2018)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 27/04/2018
Οι Ιρλανδοί ξαφνιάζουν, ξαναβρίσκουν την έμπνευσή τους, όχι εκεί που θα περιμέναμε, και μας προσφέρουν έναν δίσκο αξιόλογο, μακριά από τα πρόσφατα αναμασήματα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ακόμα θυμάμαι την κεραμίδα που είχα φάει στο κεφάλι μετά το live τους το 2008 στο An. Ήταν η πρώτη μου στενή επαφή με τη μπάντα και από τότε πήρα διαρκείας. Πίστεψα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κυκλοφορήσει κάτι από τους Ιρλανδούς, το οποίο θα μου περνούσε αδιάφορο. Ωστόσο, το μέλλον επιφύλασσε εκπλήξεις. Τα "Origins" και "Helios | Erebus" του 2013 και 2015 αντίστοιχα δεν είχαν καταφέρει να μου προσφέρουν αυτό που στο παρελθόν δίσκοι όπως τα "The End Of The Beginning" και "All Is Violent, All Is Bright" είχαν κάνει απλόχερα. Ακόμα και το "Age Of The Fifth Sun" του 2010 ήταν αρκετά safe, γιατί έλειπε το στοιχείο της έκπληξης ή αν θέλετε της έμπνευσης. 

Στο "Epitaph" τα πράγματα φαίνεται ότι αλλάζουν. Μαζί με τη θλίψη για τον χαμό ενός μικρού παιδιού - πηγή έμπνευσης του 9ου δίσκου των Ιρλανδών - επανέρχεται και η δημιουργικότητα. 

Το εναρκτήριο-ομώνυμο αντικατοπτρίζεται πλήρως στο σκοτεινό videoclip του, αγγίζοντας μέχρι και post-metal εκφάνσεις, ενώ κυρίαρχο όργανο είναι το πιάνο.

Οι αναδρομές στο παρελθόν στο "Mortal Coil" μας δίνουν ένα κομμάτι σχεδόν βγαλμένο από τις (παλιές) καλές εποχές των Ιρλανδών. Εμπνευσμένο, με αρκετές εναλλαγές στυλ, βαριές κιθάρες και έντονη μελωδία, είναι το πιο άμεσο κομμάτι του δίσκου και ίσως το αγαπημένο μου σε αυτόν.

To επόμενο "Winter Dusk/Awakening" χτίζεται από μια τυπική God Is An Astronaut μελωδία στο πιάνο σιγά σιγά με τα τύμπανα να πρωταγωνιστούν στο κλείσιμο. Όντας το μόνο κομμάτι που γράφτηκε προτού η τραγωδία χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας Kinsella, έχει έναν προφητικό κατά κάποιο τρόπο χαρακτήρα.

Το δεύτερο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το "Seance Room", είναι μια αρκετά φουτουριστική σύνθεση, και σαφώς από τις πιο προσιτές του δίσκου για τους μακροχρόνιους φίλους της μπάντας, συνδυάζοντας βαριές κιθάρες, μελωδίες και samples.

Ένα ακόμα μελαγχολικό άκουσμα, το "Komorebi", αναφέρεται στο παιχνίδισμα του φωτός του ήλιου με τα φύλλα των δέντρων, το οποίο, ωστόσο, στερείται μιας κλιμάκωσης που θα το απογείωνε.

Αντιθέτως, στο "Medea" αν και πιο ηλεκτρονικό, αρκεί ένα κιθαριστικό ξέσπασμα λίγο μετά τη μέση του για να το ανεβάσει επίπεδο.

Ως επίλογος του δίσκου επιλέχθηκε το κομμάτι φόρος τιμής στον μικρό Oisin, του οποίου πήρε και το όνομα, μια πανέμορφη σύνθεση αρκετά Sigur Ros-ική. Το πιάνο κυριαρχεί με μια μελαγχολική μελωδία και οι αλλαγές δυναμικών περιορίζονται στο όργανο αυτό σε μια κατάθεση ψυχής των διδύμων.

Οι God Is An Astronaut μετά από 16 χρόνια δισκογραφίας αποφασίζουν να κάνουν τολμηρά βήματα. Αφήνουν για λίγο στην άκρη τις λούπες, δίνουν βάση στο πιάνο, σκληραίνοντας όμως τα κιθαριστικά τους σημεία σε βαθμό να αγγίζουν το post-metal, αλλά το βασικό τους στοιχείο, η ατμόσφαιρα, είναι επιβλητική και παρούσα σε όλο το "Epitaph". Πώς θα μπορούσε άλλωστε να απουσιάζει με τόσο βαριά θεματολογία; Οι Ιρλανδοί ξαναβρίσκουν την έμπνευσή τους, ίσως όχι εκεί που θα περιμέναμε και ξαφνιάζοντας μας, μας προσφέρουν κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο και σίγουρα μακριά από τα αναμασήματα των τελευταίων ετών.

  • SHARE
  • TWEET