Goat

Αφελή και άτυχε συντάκτα που περιμένεις εναγωνίως τον δίσκο των Year Of The Goat, σου σκάνε πετσοκομμένοι Goat εκ Σουηδίας ορμώμενοι και αναθεωρείς χωρίς πολλά πολλά. Η επιστροφή στα σίγουρα, o retro ήχος είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο και στις περισσότερες των περιπτώσεων, επιτυχημένο. Το πισωγύρισμα θεωρείται πλέον must και το πρωτοπόρο στην rock μουσική το βλέπεις με τα κυάλια. Πλανάσαι πλάνην οικτρά...

...και αγρόν αγόραζες. Το "World Music", διαβάζεται αθώα ως τίτλος και δεν σου γεμίζει το μάτι με την πρώτη ανάγνωση. Το δε αντιεμπορικό εξώφυλλό του ενισχύει την αρχική σου τοποθέτηση μέχρι την ώρα που ακούς τις πρώτες νότες του "Diarabi". Οκ, μονολιθικός ήχος με υποβόσκουσα post-ίζουσα μελωδία που μετατρέπεται σε garage-ιά ασυναγωνίστου αισθητικής, λες και οι Isis πήραν τα βουνά αφού έκαναν το αγροτικό τους στο βυζαντινό ψαλτήρι κι άφησαν στο finale τον Buddy τον Miles να σβήσει το άσμα. Το έχεις ξανακούσει κάπου και δεν σου κάνει εντύπωση μου λες τώρα;

Όταν τα υστερικά γυναικεία φωνητικά σου προκαλούν δέος και όχι απέχθεια, αντιλαμβάνεσαι σιγά σιγά πως δεν πρόκειται για urban legend, αλλά για πραγματικότητα που την ζεις. Οι Goat συνέθεσαν το αδιανόητο, που σε κάμποσα χρόνια θα μνημονεύεται ως πρωτοποριακό μέσα στην στον vintage χαρακτήρα του. Ενσωμάτωσαν τουλάχιστον 50 χρόνια της rock μέσα σε 37(!) λεπτά ακρόασης του "World Music" με το αβάντο ethnic μελωδιών ανά τον κόσμο. Από τις θρακιώτικες/σλάβικες ανατάσεις μέχρι τις voodoo ψαλμωδίες της Αϊτής, με ενορχήστρωση πέρα από κάθε σύλληψη, χτίζουν το κάθε κομμάτι ανεξαρτήτου διάρκειας, τόσο όσο ώστε να αγανακτήσεις από το ταλέντο τους.

Ναι, το "Det Som Aldrig Forandras/Diarabi" είναι το επιστέγασμα της τελειότητας όπου το afro wah wah συνυπάρχει αρμονικά με την Ανατολή και το ηλεκτρικό post ξέσπασμά του, καταρρίπτει όλους τους σύγχρονους μουσικούς μύθους, αλλά δεν είναι μόνο του. Όταν μαζί με το "Goathead" έχεις συνθέσει δυο τραγούδια υποψήφια για τα συγκλονιστικότερα ολων των εποχών, τότε ναι... και γι' αυτό προορίζεσαι για δίσκος της δεκαετίας. Θα σου σκάσει άπλετος αριθμός μουσικών και συγκροτημάτων άμα την ακρόαση του "World Music", θα ξυπνήσει μέσα σου ο αναστενάρης, θα ανακηρύξεις πανηγυρικά το Roadburn Festival ως το Woodstock της γενιάς σου, θα παραξενευτείς που αναγνώρισες την παραδοσιακή μουσική από τα Απαλάχια Όρη...

...στο τέλος όμως θα σου ακουστούν όλα, μα όλα τους, τόσο γνώριμα κι ευπρόσδεκτα. Ο τίτλος του δίσκου είναι αυτό ακριβώς που πρεσβεύει η μουσική τους. Μην με ρωτάς πώς το κατάφεραν, δεν με νοιάζει ούτε πρόκειται να το ψάξω, μου φτάνει και μου περισσεύει πως ανατρίχιασα πολλάκις χωρίς την ύπαρξη γυναικείας παρουσίας δίπλα μου κι αυτό οφείλεις να επιδιώξεις κι εσύ... not.