Glen Hansard

Didn't He Ramble

ANTI- (2015)
Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 10/12/2015
Τραγούδια με κέλτικο αέρα, country ζεστασιά, blues μεράκλωμα και με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που μόνο τα ακουστικά όργανα μπορούν να αποδώσουν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μόνο Ιρλανδός θα μπορούσε να γράψει τέτοια μουσική. Μουσική αληθινή, απλή με πόνο, νοσταλγία αλλά και με περηφάνια. Τραγούδια με κέλτικο αέρα, country ζεστασιά, blues μεράκλωμα και με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που μόνο τα ακουστικά όργανα μπορούν να αποδώσουν. Είναι και αυτή η φωνή, βέβαια, του 45-χρονου, πλέον, Glen Hansard που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Η φωνή που του χάρισε το Oscar καλύτερου τραγουδιού για την ταινία "Once" του 2008 στην οποία και πρωταγωνιστεί. Ο άνθρωπος είναι δισκογραφικά ενεργός εδώ και 25 χρόνια, άλλοτε με τους The Frames, άλλοτε με τους The Swell Season και φέτος, ως solo καλλιτέχνης, κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, "Didn't He Ramble". Δεν είναι κανένας τυχαίος, λοιπόν, ο Glen Hansard, ακόμα και αν δεν τον ξέρουμε στα μέρη μας.

Το άλμπουμ ανοίγει ήσυχα, με ένα εντυπωσιακό και ατμοσφαιρικό τραγούδι ονόματι "Grace Beneath The Pines" με το οποίο σιγά-σιγά η μπάντα που τον πλαισιώνει, «συστήνεται». Αναδεικνύονται οι φωνητικές ικανότητες του, αλλά και το ταλέντο του να γράφει όμορφες μελωδίες. Δεν υπάρχει παρόμοιο τραγούδι στον δίσκο, καθώς ο μουσικός και η ορχήστρα του ήθελαν να παρουσιάσουν ένα ταξίδι και όχι να εξερευνήσουν ένα συγκεκριμένο στυλ σε βάθος. Αμέσως μετά, για παράδειγμα, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο country σε Neil Young a la "Harvest" στυλ. Το "Winning Streak" θεωρώ πως είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού του τρόπου γραφής στον δίσκο, χωρίς όμως να είναι από τις δυνατότερες στιγμές του. Η τριάδα που ακολουθεί, ωστόσο, είναι δυνατή εμπειρία. Πρώτα το "Her Mercy" με τα πνευστά του στο προσκήνιο και με φόντο τη gospel χορωδία ξεδιπλώνει μία μουσική πανδαισία. Στη συνέχεια το "McCormack's Wall" μας ταξιδεύει στις ρίζες της γενέτειρας του Glen παρέα με όλη την αρχοντιά που μπορεί να αποπνεύσει το βιολί στα χέρια ενός Ιρλανδού. Αμέσως μετά η ένωση της soul με τη blues και τη folk, μέσα σε τρία μόλις λεπτά, καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, καθιστώντας το "Lowly Deserter" το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Το τελευταίο μέρος αυτού του δίσκου / ταξιδιού χαρακτηρίζεται από τα γνωστά singer / songwriter κόλπα (αρπισμούς, έξυπνες ενορχηστρώσεις και κυρίως αισθαντικές ερμηνείες) χωρίς όμως να ξεπερνάει, ούτε και να φτάνει, τον πήχη που έθεσε προηγουμένως.

Διασκεδαστικός δίσκος είναι, επομένως, το "Didn't He Ramble" και κοσμοπολίτικος. Ή μάλλον ξενιτεμένος όπως τόσοι Ιρλανδοί, οι οποίοι αδυνατούν να κρύψουν τις καταβολές τους σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθούν, με ό,τι και αν ασχολούνται. Θεωρώ πως αυτό που έψαχνα για φέτος στο singer / songwriter είδος, το βρήκα εδώ. Σε έναν δίσκο που αναβιώνει μια εποχή ξεχασμένη. Μια εποχή απενοχοποιημένης αφέλειας, αγνότητας, ειλικρίνειας και απλότητας. Καλλιτέχνες σαν το Glen Hansard είναι απαραίτητοι για τη μουσική, όσο τα αγνά και αυθόρμητα συναισθήματα είναι απαραίτητα στους ανθρώπους. Ρίξτε μια ματιά εδώ και θα καταλάβετε τι εννοώ.

  • SHARE
  • TWEET