Giuseppe Silvestri

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτούς τους «βιρτουόζους» κιθαρίστες που θέλουν να γίνουν Μότσαρτ σε fast forward, αλλά φαίνεται να ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια από κάθε γωνιά της Γης. Όλοι συνοδεύονται δε από τον ίδιο συνεργάτη, το φίλο μας τον drum machine, και προσπαθούν να μας πείσουν να τους δώσουμε μία ευκαιρία.

Άλλη μία τέτοια περίπτωση βρίσκουμε στον Ιταλό Giuseppe Silvestri. Θα μπορούσα εύκολα να σταθώ στην τραγικότητα του εξωφύλλου του δίσκου του, αλλά προσπάθησα να το ξεπεράσω, δίνοντάς του την ευκαιρία που του αξίζει. Ίσως τελικά να μην ήταν απαραίτητο. Μία από τα ίδια συναντάμε, με το εκνευριστικά ανούσιο και ουσιαστικά εκνευριστικό shredding, τις νιοστές αναφορές σε κλασικίζουσες φόρμες και τις χωρίς ίχνος προσωπικότητας μελωδικές/ατμοσφαιρικές στιγμές.

Δε γνωρίζω ποιος ήταν ο αρχικός στόχος του, πάντως αν ήταν το να πετύχει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη για τις κιθαριστικές του αρετές, του το χαρίζω μεν ολόψυχα, αλλά θα μπορούσε να το λάβει και μέσω του youtube. Αν, από την άλλη, στοχεύει στο να αγοράσει το cd του και να ευχαριστηθεί τη μουσική του κόσμος πέρα από τους (πολύ) φανατικούς του είδους, θα πρέπει να προσπαθήσει αρκετά ακόμα.