Giant

Promise Land

Frontiers (2010)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 24/02/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το Melodic Rock/AOR είναι γεγονός πως γνωρίζει μία σχετική αναβίωση τον τελευταίο καιρό, κάτι που παρατηρείται από την πληθώρα κυκλοφοριών που πρεσβεύουν το συγκεκριμένο ιδίωμα της rock. Μάλιστα, όλο και περισσότερες από αυτές τις κυκλοφορίες έχουν αρχίσει και ανεβάζουν τον πήχη όλο και ψηλότερα. Ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ αυτού του είδους λοιπόν, είναι το "Promise Land" των βετεράνων Giant. Αυτό σημαίνει βέβαια πως οι απαιτήσεις είναι ακόμα υψηλότερες, αφού πρόκειται για μια μπάντα με πολύ εμπειρία. Δικαιώνει άραγε ο συγκεκριμένος  δίσκος  την προσμονή των οπαδών της μουσικής των Giant;

Μετά το πολύ επιτυχημένο comeback τους το 2006 με το "III", ο τραγουδιστής και συνθέτης της μπάντας Dan Huff αποχώρησε και αφοσιώθηκε στην καριέρα του ως μουσικός παραγωγός. Έτσι, οι Giant είχαν επιστρέψει μεν δυναμικά στα μουσικά δρώμενα αλλά είχαν βρεθεί χωρίς frontman. Η δισκογραφική έβλεπε θετικά την ιδέα ενός νέου άλμπουμ, οπότε αν και η λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα άργησε να βρεθεί, τελικά βρέθηκε και ακούει στο όνομα Terry Brock (Strangeways, Seventh Key). Έτσι, δεν είναι έκπληξη το γεγονός πως το "Promise Land" θυμίζει περισσότερο των ήχο των Strangeways παρά των «παλιών» Giant. Όμως, ο δίσκος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας, αφού διατηρεί την ίδια ένταση και δυναμική. Σε αυτό είναι σίγουρο πως συνετέλεσε και ο Dan Huff, ο οποίος αν και αποχώρησε από το πόστο του τραγουδιστή, έχει συνεργαστεί με τα τωρινά μελή του συγκροτήματος στη σύνθεση αρκετών κομματιών και μάλιστα, παίζει κιθάρα σε δύο από αυτά.

Επιστρέφουμε λοιπόν στην ερώτηση εάν το "Promise Land" δικαιώνει το hype που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του.  Εάν θα έπρεπε να δοθεί μια μονολεκτική απάντηση, τότε αυτή θα ήταν σίγουρα «ναι». Και αυτό διότι αποτελεί ένα καθαρόαιμο AOR/Hard Rock άλμπουμ, το οποίο έχει ακριβώς τη σωστή δόση από ό,τι χρειάζεται ένας καλός δίσκος του είδους. Συγκεκριμένα, το "Believer" είναι ένα εκπληκτικό album opener το οποίο κάνει τέλεια τη δουλειά του, αφού καταφέρνει να κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον του ακροατή και τον βάζει στο κατάλληλο κλίμα για να απολαύσει τη συνέχεια. Έπειτα, το "Promise Land", που ακολουθεί, αν και θυμίζει έντονα Journey, αποτελεί ένα πολύ καλό Melodic Rock κομμάτι με πολύ ωραία μελωδία. Το "Never Surrender" κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, με το εθιστικότατο ρεφρέν του, ενώ το "Our Love" κάνει την εμφάνισή του ως η πρώτη μπαλάντα του άλμπουμ. Ακόμα, η μπάντα φανερώνει κάποια blues στοιχεία στα πολύ καλά "Prisoner Of Love" και "Double Trouble". Επίσης, στα "Plenty Of Love" και "Through My Eyes" γίνεται προφανής μία 80s προσέγγιση, κάτι που που έχει ως αποτέλεσμα τον αντίστοιχο δυναμισμό στη μελωδία και τους στίχους. Ο δίσκος κλείνει με το πολύ καλό "Save Me", το οποίο βρίσκει τους Giant να περνάνε στα χωράφια της funk πλευράς της rock.

Έτσι, ακόμα και αν είναι δύσκολο να συμβιβαστεί κάποιος με την ιδέα πως ακούει ένα άλμπουμ των Giant χωρίς τη φωνή του Dan Huff, γρήγορα η ποιότητα των κομματιών αλλά και το πάθος της ερμηνείας του Terry Brock, θα τον κάνουν να ξεχάσει τελείως την όποια αρνητική του προκατάληψη απέναντι στο "Promise Land". Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε με σχετική σιγουριά, πως ο συγκεκριμένος δίσκος θα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους AOR/Melodic Rock δίσκους του 2010.
  • SHARE
  • TWEET