Gerard Way

Hesitant Alien

Reprise (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 16/12/2014
Ο εκκεντρικός κύριος Way πετάει τα βάρη του παρελθόντος και επιστρέφει πιο παράξενος από ποτέ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ουφ, το λοιπόν. Κλασική περίπτωση frontman του οποίου το καλλιτέχνικο όραμα είχε πιάσει μία κάποια μούχλα, και μετά τη διάλυση της μπάντας του καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα να ξαναβρεί τη φρεσκάδα και την έμπνευσή του σόλο. Well, πολύ καλά έκανε.

Ο Gerard Way ήταν ο frontman των -εν έτει 2013- απολεσθέντων My Chemical Romance, ίσως της μοναδικής μπάντας του σύγχρονου alternative rock boom των '00s που έφυγε με το κεφάλι ψηλά, μένοντας ακόμα επίκαιρη και έχοντας κυκλοφορήσει τρεις καλούς δίσκους και έναν κλασικό (ναι, κλασικό. Deal with it). To θέμα όμως είναι πως το έληξαν την κατάλληλη στιγμή, όταν το όλο θέμα άρχισει να μυρίζει. Αντί λοιπόν να το καβαλήσουν μέχρι να ψοφήσει το καημένο το ζωντανό, το σφύριξαν κι αυτό ήταν. Άσε που τώρα μπορούν με αξιοπρέπεια να κάνουν το reunion στα είκοσι -άντε στα δέκα, αν πέσει πείνα- χρόνια του "Black Parade".

Αυτό που ίσως δεν ήξερες είναι το πόσο εξωφρενικά δημιουργικό άτομο είναι ο Gerard Way. Πέρα λοιπόν από τραγουδιάρης και μουσικοσυνθέτης είναι και βραβευμένος δημιουργός κόμιξ, με το "Umbrella Academy" να έχει κερδίσει το βραβείο Eisner το 2008 που δεν είναι ούτε κατά φαντασίαν μικρό πράγμα. Είναι και τέρμα παράξενος βέβαια, αλλά τέτοιος πρέπει να είσαι αναγκαστικά, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το πέρασμα από το "Black Parade" στο "Danger Days".

Διώχνοντας λοιπόν το «βάρος» των My Chemical Romance από την πλάτη του, αφήνει εκείνη την εξαιρετικά δημιουργική πλευρά του εαυτού του χύμα, και το αποτέλεσμα είναι το "Hesitant Alien", ένα παράξενο μείγμα '70s, '80s αλλά και τίμιας '90s Britpop μουσικής. Δηλαδή δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο αν ο Albarn είχε τίποτα τυπικά credits στο μπουκλετάκι του δίσκου.

Στο παραπάνω μείγμα, όμως, μάλλον θα πρέπει να προσθέσετε και τίποτα ναρκωτικά, γιατί τέτοια και τέτοια κλιπ μόνο έτσι δικαιολογούνται. Ένηγουεη, το "Hesitant Alien" είναι όμως δίσκαρος, και καλό είναι να επικροτούνται κάτι τέτοια. Δεν είναι εύκολο να ξεφύγει κάποιος από μία ταμπέλα ή «ρετσινιά», ιδίως όταν η ρεστινιά αυτή συνοδεύεται από υπέρμετρη αγάπη (βλέπε ακραίος φανγκερλισμός), πόσο μάλλον όταν η νέα σου προσπάθεια δεν έχει σχεδόν το παραμικρό να κάνει με ό,τι έκανες πριν.

Έντεκα τραγούδια, 38 λεπτά, περνάνε στο έτσι, πράγμα που συνήθως λέει αρκετά για την ποιότητα του δίσκου. Κάθε κομμάτι έχει από κάπου να πιαστείς, με μοναδική παραφωνία το "Juarez" που είναι αρκετά ενοχλητικό θα έλεγα. Τα υπόλοιπα όλα είναι ραντισμένα με έναν αλλόκοτο τόνο και μία ρετρό αισθητική που πλαισιώνουν όμορφα τα ιδιαίτερα φωνητικά του Way. Το μεγάλο ατού του δίσκου βρίσκεται στις φωνητικές μελωδίες, γιατί μουσικά δεν υπάρχει κάτι που να εντυπωσιάζει. Ομαλά chord progressions, φαντεζί και μοντέρνα synth (αν ζούσες στα '70s) και αυτό ήταν. Βέβαια, όλα αυτά είναι δουλεμένα σωστά και στην τελικώς το αποτέλεσμα είναι απλά εξαιρετικά cool. Μοναδική εξαίρεση στα παραπάνω, όταν ακούς την κομματάρα "How It's Going To Be", με τα καλπάζοντά της ντραμς και εκείνο το επικό keyboard σόλο, περιμένοντας να πεταχτεί ο He-Man από τα ακουστικά σου.

"Action Cat", "No Shows", "Brother", "Millions", "Maya The Psychic" (MΑΙΤΑΛ) όλα πάρα πολύ καλά κομμάτια, όλα μη ακριβώς περιγράψιμα με το πενάκι μου. Οι περισσότεροι ήχοι του δίσκου του Way μου είναι απολύτως ξένοι, αλλά αυτό δεν με απέτρεψε από το να τον αγαπήσω. Δώστε του μία ευκαιρία, είναι αρκετά αλλόκοτος ώστε να σας αρέσει.
  • SHARE
  • TWEET