Geoff Tate

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η κλισαρισμένη αυτή φράση ήταν το καλύτερο που μπορούσα να σκεφτώ, καθώς παραλάμβανα το promo της νέας προσωπικής δουλειάς του Geoff Tate, θεωρώντας πως ίσως πρόκειται για μια νέα αρχή. Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι κυκλοφορεί υπό την αιγίδα της Inside Out ήταν ο σημαντικότερος λόγος για τον ήλπιζα σε κάτι καλό.

Τελικά, χρειάζονται μόνο μερικές ακροάσεις ώστε να απολεστεί αυτή την ελπίδα, ενώ τα καλλιτεχνικά standards των τελευταίων ετών δεν επιτρέπουν να μιλάμε για απογοήτευση πλέον. Δυστυχώς, ο Geoff Tate με το "Kings & Thieves" κατάφερε να βγάλει ένα δίσκο επιπέδου... Queensrÿche, φυσικά της σύγχρονης εποχής, καθώς συνεχίζει στην μετριότητα κυκλοφοριών των "American Soldier" και "Dedicated To Chaos", δίνοντας έτσι πάτημα σε όσους ισχυρίζονται πως η καλλιτεχνική παρακμή των πάλαι ποτέ κραταιών progressive γιγάντων, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε αυτόν.

Πραγματικά, νομίζω πως σχεδόν το σύνολο των τραγουδιών του "Kings & Thieves" θα μπορούσε να ανήκει στο τελευταίο άλμπουμ των Queensrÿche, όντας ένα αδιάφορο rock της σειράς, που δεν σώζεται ούτε από τη φωνή του Tate. Το αντίθετο συμβαίνει μάλλον, καθώς ακόμα και αυτή η φωνή ακούγεται μέτρια, τετριμμένη και αδιάφορη, μέσα από κάποιες συνθέσεις, κάτι που πρόκειται πραγματικά περί κατορθώματος. Γενικότερα, η προσπάθεια να ακουστεί πιο άμεση η μουσική του νέου άλμπουμ δεν φαίνεται να απέδωσε ιδιαίτερα καλά.

Υπάρχουν τραγούδια σαν το "Say U Luv It" που ο τίτλος δεν είναι το χειρότερο μέρος του τραγουδιού, ενώ δυσκολεύομαι να καταλάβω την αξία συνθέσεων όπως το "In The Dirt" ή "The Way I Roll". Το mid tempo "Tomorrow" έχει ένα σημείο συμπαθητικής ενορχήστρωσης, αλλά περνάει μάλλον αδιάφορα στα έξι αχρείαστα λεπτά του και το ψευτο-groove συνθέσεων όπως τα "Take A Bullet" ή "Dark Money" δεν μπορεί να πείσει. Η κατάσταση σώζεται εν μέρει από τις δύο τελευταίες συνθέσεις του δίσκου, μιας και το "Change" έρχεται να υπενθυμίσει ότι ο συνδυασμός της φωνής του Tate με το πιάνο μπορεί να προσφέρει ακόμα κάτι ωραίο, ενώ το σαξόφωνο του "Waiting" δημιουργεί -έστω και μακρινούς- όμορφους συνειρμούς, χωρίς βέβαια να συγκλονίζει σε βαθμό περασμένων μεγαλείων κανένα από τα δύο.

Έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι της Inside Out επέλεξαν να υπογράψουν την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ χωρίς να το ακούσουν, επενδύοντας στο να πουλήσουν το brand name, παρά ότι βρήκαν κάτι ελκυστικό μέσα σε αυτό. Σίγουρα, χωρίς το βάρος του ονόματος των Queensrÿche είναι ευκολότερο να χωνευτεί η καλλιτεχνική και κυρίως ποιοτική απόκλιση από τις δουλειές του παρελθόντος, αλλά ανεξαρτήτως του πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν, θα περιμένουμε κάτι καλύτερο από αυτόν τον μουσικό και από αυτή τη φωνή. Κάτι πολύ καλύτερο από αυτό εδώ το άλμπουμ.