Gazpacho

Οι Νορβηγοί Gazpacho έχουν ήδη καταφέρει να μας παρουσιάσουν μερικούς θριάμβους της σύγχρονης προοδευτικής σκηνής και εξακολουθούν να παραμένουν πιστοί στην τέχνη τους και την καλλιτεχνική τους υπόσταση, με συνεχόμενα άλμπουμ που τους κατατάσσουν πλέον στους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Και χωρίς να ακούγεται περιοριστικό, οι προοδευτικές ρίζες τους καταφέρνουν πάντα να αναρριχηθούν εν μέσω σύγχρονων επιρροών και να εντυπωσιάσουν με μια μουσική, η οποία παραμένει πρωτίστως συναισθηματική και άμεσα συνδεόμενη με την art rock τάση τους να αναδεικνύουν σύνολα και όχι επιμέρους σημεία στην δισκογραφία τους. Λίγο καιρό μετά το καταπληκτικό "March Of  Ghosts", το οποίο διαδέχθηκε ένα μεταβατικό άλμπουμ σαν το "Missa Atropos", οι Gazpacho φαίνονται εκ νέου να έχουν τις διαθέσεις να αποδώσουν και με την νέα τους κυκλοφορία ένα αντι-εμπορικό κλίμα που επιζητά την προσοχή του ακροατή στις λεπτομέρειες.

Το "Demon", ένα ακόμα θεματολογικό άλμπουμ, πραγματεύεται την εξιστόρηση ενός χειρογράφου που βρέθηκε στην Πράγα, διανθισμένο με τις εμπειρίες και τις περιπλανήσεις ενός τύπου που έζησε για πολύ μεγάλο διάστημα, με την μορφή απομνημονευμάτων. Περιέχοντας τέσσερις μόλις συνθέσεις, το νέο αυτό κατόρθωμα των Νορβηγών εξελίσσεται μέσα από μια γνώριμη, ζεστή και ατμοσφαιρική παράσταση. Άλλοτε με εσωστρεφείς ορέξεις και αναζητήσεις και άλλοτε με πανηγυρικό κλίμα, το "Demon" αναπτύσσεται σταδιακά σε μια συνεχόμενη ροή και ανανεώνει το όραμα των Gazpacho μέσα από ambient, ατμοσφαιρικά, αλλά και folk περάσματα. Οι πάντα ζεστές και εκφραστικές ερμηνείες του Jan-Henrik Ohme πατάνε υπέροχα στις μαγευτικές μελωδίες που εξελίσσονται και η διλογία του "I've Been Walking" συναντά την ταξιδιάρικη αντίληψη του αριστουργήματος "Tick Tock". Το βιολί πάντα παρόν όπου χρειάζεται, τα πλήκτρα μονίμως στο προσκήνιο και οι κιθάρες συμβαδίζουν αρμονικά, ανάλογα με τις απαιτήσεις και συνδυάζονται ακόμα και με ακορντεόν στο "The Wizard Of Altai Mountain".

Όπως κάθε concept άλμπουμ, οι τέσσερις συνθέσεις λειτουργούν σαν μια συνέχεια, όπου η μουσική κυλάει περιγραφικά ως μια περιπλάνηση από σκοτεινά σε φωτεινά ηχοτοπία, τα οποία φέρνουν στους πάντα αγαπημένους του γκρουπ, Marillion της Hogarth περιόδου μέσα από ένα φάσμα Radiohead επιρροών και μιας πιο μελαγχολικής διάθεσης. Οι Gazpacho στο "Death Room" θυμίζουν τις "Night" εποχές τους και στο δεκαοκτάλεπτο "Death Room" οι πειραματισμοί και οι καταπληκτικές μελωδίες συντάσσονται και προσφέρουν ένα χαρακτηριστικό τραγούδι των Νορβηγών, το οποίο εξελίσσεται και αφήνει τους Gazpacho περιπλανώμενους στα μονοπάτια της δημιουργίας να καταφέρνουν να εντυπωσιάζουν διαχρονικά με τις εμπνεύσεις τους και την ικανότητά τους να προσφέρουν συναισθηματικές εκρήξεις. Ένα ακόμα άλμπουμ με προοπτικές για τους Gazpacho και συνολικά μια μπάντα που αρνείται να συμβιβαστεί με την μετριότητα, το "Demon" είναι η αναμενόμενη συνέχεια μιας εξαιρετικής δισκογραφίας.