Gary Moore

Power Οf Τhe Blues

Sanctuary (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η νέα κυκλοφορία του Gary Moore εμφανίστηκε στα ράφια των δισκοπωλείων στις 7 Ιουνίου. Ο μεγάλος κιθαρίστας των blues είναι τρομερά δραστήριος τα τελευταία χρόνια, αφού πέρσι (2003) κυκλοφόρησε το "Live At The Monsters Of Rock" από το αγγλικό tour μαζί με τους Whitesnake και μόλις το 2002 είχε παρουσιάσει τον τελευταίο studio δίσκο του με το όνομα "Scars". Ας δούμε λοιπόν τι έχει να πει ο κύριος Moore με την πρόσφατη δισκογραφική του απόπειρα.

Το "Power of the Blues" ανήκει στην κατηγορία των καθαρά blues δίσκων και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο όνομα. Παρά το νεωτεριστικό εξώφυλλο στο οποίο η γραματοσειρά και τα χρώματα παραπέμπουν σε graffiti, ο δίσκος αυτός καθεαυτός βασίζεται σε παραδοσιακά πρότυπα. Τα κομμάτια δεν ξεφεύγουν ούτε στο ελάχιστο από τον κλασικό blues ήχο, με εξαίρεση ίσως το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι, που πειραματίζεται με εναλλαγές ρυθμών και ήχων, πάντα όμως σε κλασικά όρια. Παρόλα αυτά ο Gary Moore πειραματίζεται με πιo συντηρητικό τρόπο και στα υπόλοιπα κομμάτια, δίνοντας ένα συνήθες "Moorειο" blues rock ύφος στο δίσκο.

Όσον αφορά τους μουσικούς, ως συνήθως ο Gary Moore παίζει την Gibson Les Paul του και τραγουδάει, ο Bob Daisley είναι στο μπάσο, ο Barrin Mooney στα κρουστά και πλήκτρα σε ορισμένα κομμάτια παίζει ο Jim Watson. Στην παραγωγή ο ελληνικής καταγωγής Chris Tsangarides μας κάνει για ακόμα μια φορά να σκάμε το γνωστό χαμογελάκι υπερηφάνειας...

Ανάμεσα στα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το "There's a Hole", ένα μέτριας ταχύτητας κομμάτι με επιθετικά vocals και (ως συνήθως) επιβλητική κιθάρα. Το "That's Why I Play the Blues" είναι ένα πολύ όμορφο αργό (τι άλλο) blues, που θυμίζει "Parisienne Walkways" και "Still Got the Blues", δηλαδή ανήκει στο γνωστό μπαλαντοειδές ύφος του Moore. Το "Getaway Blues" είναι ένα ακόμα οργισμένο κομμάτι που η παραμόρφωση της κιθάρας το κάνει ακόμα πιο έντονο. Δεν περιέχει solo αλλά μερικά πολύ δυνατά riffs που το κάνουν ξερό και δυναμικό. Την παρουσία του solo αποκαθιστά το επόμενο κομμάτι, "Memory Pain", που ακούγεται σαν συνέχεια του προηγούμενου, κατεβάζοντας το tempo. Το πιο αργό track το έχει φυλάξει ο Moore για το τέλος, ονόματι "Torn Inside", κάνοντας τον οπαδό του blues να λιώσει με ένα ακόμα δείγμα του πόσο ο συνθέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής έχει πραγματικά αγγίξει το νόημα του blues. Ο ήχος που έχει επηρεάσει όσο κανένας τη σύγχρονη μουσική, εδώ παρουσιάζεται σε όλο του το μεγαλείο: "Can you ask yourself this question, where have all the good times gone?"

Όπως πάντα, ο Moore δεν ξεχνά να αποδώσει φόρο τιμής στους πρωτοπόρους της μουσικής μας, φυσική παράμετρος όσων αναφέραμε παραπάνω. Σε αυτό το δίσκο σειρά έχει ο μεγάλος (κυριολεκτικά) Willie Dixon, με δύο κομμάτια, τα "Evil" και "I Can't Quit You Baby". Το δεύτερο όλοι το γνωρίζουμε από την εκτέλεση των Led Zeppelin στο θρυλικό πρώτο τους δίσκο. Αλλά ειδικά στο "Evil" ο κιθαρίστας έχει κάνει εξαιρετική δουλεία, το έχει αποδώσει με εκπληκτικό τρόπο. Το ίδιο κομμάτι υπάρχει στο "Superjudge" των Monster Magnet, όπου ο τραγουδιστής ξελαρυγγιάζεται προσπαθώντας να κάνει hard rock (ή ό,τι τελος πάντων παίζουν οι MM) από ένα καθαρά rhythm & blues τραγούδι. Είναι σα να τραγουδάς "χριστός ανέστη εκ νεκρών" σε ρεμπέτικο... Το "Memory Pain", που αναφέρθηκε ήδη είναι ένα κομμάτι του Percy Mayfield, συνθέτη για πολύ καιρό του πρόσφατα αποθανόντα Ray Charles, και το έχουμε ακούσει και από τους Thin Lizzy.

Αν μου ζητούσε κάποιος να τοποθετήσω το δίσκο αυτό μαζί με κάποιον άλλο δίσκο του Moore, χωρίς αμφιβολία αυτός θα ήταν το "Still Got the Blues". Δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το πρωτοποριακό, ούτε ο δίσκος αυτός θα αλλάξει τη ζωή κανενός. Αλλά έχουμε στα χέρια μας έναν καθαρά "Plain-and-Simple-in-yer-Face-Blues" δίσκο. Και αυτό για τους "Hardcore Fans" του blues μετράει. Ο Gary Moore ανεβαίνει ακόμα ψηλότερα στα μάτια μας. Γιατί το συναίσθημα και το πάθος που βγαίνει από το blues δεν μπορεί να εκφραστεί αλλιώς.

  • SHARE
  • TWEET