Garden Music Project

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια ξεκινάει με αυτογκόλ από τα αποδυτήρια. Είναι φύσει αδύνατον να κατανοήσεις την, πρωτότυπη σίγουρα, πρωτοβουλία να δημιουργηθούν τραγούδια εμπνευσμένα, όχι από τη μουσική, αλλά από τους ζωγραφικούς πίνακες του Syd Barrett, όταν τους πίνακες αυτούς δεν τους έχεις μπροστά σου. Υποθέτω ότι λόγοι πνευματικών δικαιωμάτων δεν τους επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουν στο artwork του CD το ...artwork του Syd Barrett οπότε το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να ανατρέξει στο διαδίκτυο ώστε να εντοπίσει αλλά και να αντιστοιχίσει τους πίνακες από όπου εμπνεύστηκαν τα τραγούδια, έργο όχι και τόσο εύκολο τελικά. Μάλιστα η έμπνευση δεν ήταν τόσο απλή αλλά αποτέλεσμα της συναισθησίας (η, ας πούμε, νευρολογική πάθηση που ανακατεύει τις αισθήσεις και μπορεί να κάνει κάποιον να ακούσει τα χρώματα, να γεύεται τη μουσική κτλ) της δημιουργού του project Adriana Rubio.

Οπότε μένει η μουσική αυτόνομη. Και εδώ έρχεται το άλλο ερώτημα. Γίνεται να έχεις επηρεαστεί από τη ζωγραφική του Syd Barrett και όχι από τη μουσική του; «Όχι» είναι η απάντηση και προφανώς όλο το Garden Music Project είναι ουσιαστικά στηριγμένο στο ηχητικό χαρακτήρα του Syd τόσο στις solo όσο και στις Pink Floyd ημέρες του. Μάλιστα οι δεύτεροι καμιά φορά αποδεικνύονται τόσο ισχυρή επιρροή οπότε και αφήνουν στοιχεία και των μετέπειτα περιόδων τους. Στην πλειοψηφία των τραγουδιών πάντως εμφανίζονται τα δύο χαρακτηριστικά που και ο Syd έδειξε στη σύντομη μουσική του καριέρα. Από τη μία, δηλαδή, την αγάπη του για μελωδικά αλλά και ιδιότροπα, σχεδόν παιδικά, τραγούδια και από την άλλη τις πιο αυτοσχεδιαστικές, ψυχεδελικές και περισσότερο άμορφες συνθέσεις. Με ευκολία θα έλεγα ότι το απαιτούμενο παιχνίδισμα και το διεστραμμένο χιούμορ που απαιτούν τα πρώτα δεν τα πετυχαίνουν ιδιαιτέρως οι Garden Music Project ενώ αντίθετα όπου απλώνουν τις συνθέσεις τους σε μεγαλύτερα jam έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Παρότι η ραχοκοκαλιά τους είναι η γνώριμη τετράδα κιθάρα-μπάσο-πλήκτρα-τύμπανα, οι συμμετοχές κυρίως από πνευστά, όπου υπάρχουν, δίνουν πολλά από τα ενδιαφέροντα σημεία του δίσκου.

Δεν μπορώ να πω ότι το άλμπουμ αυτό εκπληρώνει το σκοπό του που φαντάζομαι ότι είναι να δώσει μία ηχητική μεταφορά των εικόνων που ο Syd Barrett δημιούργησε ή ίσως να σκιαγραφήσει συναισθηματικά το χαρακτήρα του όπως αυτός προκύπτει μέσα από τους πίνακές του. Όμως ως μουσικό έργο είναι αρκετά ενδιαφέρον και σίγουρα καλοφτιαγμένο, δημιουργημένο από μουσικούς που και στο παίξιμό τους και συνθετικά δείχνουν ότι έχουν πράγματα να δώσουν και ίσως τελικά αν είχαν αποσυνδεθεί από αυτό το φιλόδοξο τόλμημα να είχαν και ευνοϊκότερη αντιμετώπιση. Από την άλλη βέβαια, έτσι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ασχολούμασταν με αυτούς σήμερα. Σε κάθε περίπτωση θα είναι κρίμα αν μείνουν σε αυτή τη δουλειά και δε συνεχίσουν με κάποιο επόμενο άλμπουμ.