Gang Gang Dance

Θα ήταν κρίμα να μην είχαν προδώσει οι Gang Gang Dance την αρχική τους πειραματική ακαταστασία της –ξεφυσώ– «αποδομητικής αντι-μουσικής». Η έξοδός τους από το γοητευτικό νεοϋορκέζο underground είχε ήδη πραγματοποιηθεί με το έξοχο "Saint Dymphna" του 2008, αλλά τα βάγια και τα κλαδιά της οικουμένης άργησαν έναν ολόκληρο δίσκο. Ευτυχώς, το άριστο "Eye Contact" τα αξίζει και μάλιστα πολύ περισσότερο.

Ο δρόμος προς -συγκρατημένα, μην αποτρελαθούμε- περισσότερο φορμαλισμό τούς έφερε μέχρι τα αυτιά μας και η ευφορία του "Eye Contact" κατανικά τη συνήθη κλειστοφοβία των διαφόρων ηλεκτρονικοπερίεργων. Ξεπερνώντας την όποια τετράγωνη κληρονομιά των παππούδων Kraftwerk, απομακρυνόμενοι από τη σκοτεινιασμένη εκδοχή του dubstep του πρόσφατου παρελθόντος, έφτασαν σε ένα προσιτό δικό τους ύφος που σκλαβώνει. Συνθεσάιζερ και λούπες οργιάζουν, αξιοποιώντας το μοντερνισμό που κατάφεραν να εκχυδαΐσουν οι deejay της κάθε φαστφουντάδικης πίστας και το ευρωπαϊκό pop κιτσαριό. Τα έξυπνα τύμπανα του ολοκαίνουργιου και καλοφόρετου Jesse Lee τολμούν εκεί που πρέπει και οι σαφείς μελωδίες ξεμπροστιάζονται χωρίς να βγούνε στο κλαρί.

Ελληνοαμερικανίδα νιοστής γενιάς και με ινδιάνικες ρίζες -καθ' α ισχυρίζεται- η Lizzi Bougatsos τοποθετεί μια αιθέρια ανατολικότητα στην παγκοσμιοποιημένης έμπνευσης  δημιουργικότητα του Brian DeGraw. Η φωνή της γειτνιάζει με την αισθητική των The Knife, αλλά λειτουργεί σε περισσότερα επίπεδα και -ευτυχώς- αποφεύγει την αντιπαθή υπερβολή της Bjork. Η δεσποινίς Lizzi έχει όλα τα κουσούρια της φοιτήτριας καλών τεχνών, αλλά τα εκμεταλλεύεται τόσο ένδοξα, που ο ακροατής ξεχνά να εκνευριστεί.

Προς αποφυγή εγκεφαλικών, οφείλω να προειδοποιήσω. Μετά το ναρκωτικό ενδεκάλεπτο ψυχεδελικό ταξίδι του αξιοθαύμαστου "Glass Jar", ακούγεται ένας άτιτλος σουρεαλιστικός φόρος τιμής στον μακαρίτη συγγενή George Bougatsos που μπορεί να σοκάρει τον αμέριμνο. Ο ίδιος ο «Big George» ακούγεται να εκφράζει ελληνιστί και λαϊκότατα τον νταλκά του, με λεπτή προφορά ξενιτιάς και με λιτή πένθιμη υπόκρουση. Η επιστροφή στην «κανονικότητα» έρχεται με την ψυχρή τελειότητα του "Adult Goth" και το ρομποτικό ινδοτσιφτετέλι του "Chinese High". Ακολούθως, το "Mindkilla" και το "Romance Layers" εκδικούνται το mainstream με τα δικά του όπλα, ενώ το "Sacer" ρίχνει το ρυθμό για να εκφραστεί ήπια στη λιγότερο πρωτοποριακή -πλην όμως πλέον ατμοσφαιρική- στιγμή του άλμπουμ. Τέλος, το "Thru And Thru" αποχαιρετά με έναν ηλεκτρονικό φακίρη να γοητεύει μαστουρωμένα φίδια, πλησιάζοντας ένα σύμπαν όπου οι Death In Vegas είναι χαρούμενοι άνθρωποι.  

Δεν πρόκειται απλά για μια εξάσκηση του στιλ. Οι πειραματισμοί του "Eye Contact" ξέρουν πού δείχνει η πυξίδα και οι Animal Collective ήδη «δαγκώνουν τη σκόνη». Ένα ιδιαίτερα ευγενές συνονθύλευμα μπλιμπλικιών είναι το κύριο συστατικό ενός από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς.