Gamma Ray

Empire Of The Undead

earMusic (2014)
Από τον Κώστα Πολύζο, 28/03/2014
Bottle half empty or bottle half full?
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μεγάλο κεφάλαιο στον χώρο του heavy / power οι Gamma Ray και ο Kai Hansen, αλλά δυστυχώς κάνανε ένα «σφάλμα» το 1995 και ακόμα το πληρώνουν, αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό πιο κάτω. Για την ώρα ας επικεντρωθούμε στο ενδέκατο studio άλμπουμ της μπάντας που μόλις κυκλοφόρησε και φέρει τον τίτλο "Empire Of The Undead".

Η αποχώρηση του Dan Zimmerman θα πρέπει να λογιστεί ως σημαντική αν λάβουμε υπόψη πως συνεισέφερε συνθετικά στα 15 χρόνια που βρέθηκε στις τάξεις των Rays, αλλά το κενό του παιχτικά καλύπτεται επάξια από τον Michael Ehre. Από εκεί και πέρα αυτό που περιμέναμε τόσο καιρό, εννοώντας την συνθετική αφύπνιση, παίρνει για άλλη μια φορά παράταση και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν τελικά θα έρθει ποτέ. Το τέλμα στο οποίο έχουν πέσει έχω την εντύπωση πως τους έχει ακινητοποιήσει σε ρηχά νερά και δεν επιτυγχάνουν να εμβαθύνουν σε επίπεδο συνθέσεων. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η εμμονή, ορισμένες φορές, σε απλές φόρμες και τα αναμασήματα σε τραγούδια που θυμίζουν έντονα είτε Judas Priest είτε Accept, ενώ όταν αντιγράφουν τον ίδιο τους τον εαυτό και ειδικότερα τους Helloween, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Το "Avalon", το οποίο ανοίγει τον δίσκο, είναι μεγάλο σε διάρκεια με εναλλαγές στην ταχύτητα και θα μπορούσαμε να πούμε πως δημιουργεί προσδοκίες για τη συνέχεια. Αντί όμως να αποτελέσει συνθετικό οδηγό μένει απλά ως ένα πολύ καλό εναρκτήριο τραγούδι. Το "Hellbent For Metal" μοιάζει να βγήκε μέσα από το "Walls Of Jericho". Έχει thrash riff, μπόλικες διπλομποτιές αλλά θυμίζει τόσο πολύ τον προαναφερθέν δίσκο, που τελικά αυτή η διαπίστωση δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει αρνητικά. Το "Pale Rider" είναι μια τυπική mid tempo σύνθεση που δεν χαλάει κανέναν ενώ το "Born To Fly" έχει από όλα, ωραίο refrain (αν και υπερβολικά κλισέ), όμορφες δισολίες και είναι τυπικό δείγμα «χαρούμενου» (euro) power.

Εκεί όμως που πραγματικά τσαντίστηκα ήταν όταν άκουσα το "Master Of Confusion". Γιατί ρε Kai; Γιατί προσπαθείς να ξαναγράψεις το "I Want Out"; Τόσο πολύ έχεις στερέψει συνθετικά; Και σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται πιο κάτω και το "I Will Return" με την εισαγωγή βγαλμένη από το "Keeper Of The Seven Keys Part II" και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που ακούς είναι ο ίδιος άνθρωπος που έφτιαξε ολόκληρη σχολή στο heavy metal (παρ’ όλο που σαν σύνθεση είναι αξιόλογη). Το ομώνυμο φέρνει σίγουρα σε Accept ενώ το pre-chorus θυμίζει Maiden αλλά για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, είναι ένα καλό, γρήγορο τραγούδι. Το "Time For Deliverance" αποτελεί την ήρεμη στιγμή του δίσκου και μάλλον πρόκειται για ένα από τα highlight, καθώς η φωνή του Hansen βγάζει συναίσθημα. Τα "Demonseed" και "Seven" δεν μπορούν να αλλάξουν σημαντικά το πρόσημο στο αποτέλεσμα παρόλο που το πρώτο είναι ένα απλό αλλά δυναμικό τραγούδι, ενώ το δεύτερο μάλλον συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Έχει ωραίο εναρκτήριο riff, up tempo ρυθμό και μάλλον αποτελεί μια τυπική αλλά καλή αυτή τη φορά σύνθεση των Gamma Ray.

Αρκετά με τις γκρίνιες όμως. Όσο περισσότερο άκουγα τον δίσκο, ολοένα και έφτανα σε ένα ασφαλέστερο συμπέρασμα, απομονώνοντας τον συναισθηματικό παράγοντα και -κυρίως- τις πολλές προσδοκίες. Η φωνή του Hansen δεν φαίνεται να έχει επηρεαστεί πολύ από τα χρόνια που πέρασαν και είναι ικανή να προκαλέσει ακόμα ρίγη. Η παραγωγή είναι αναμενόμενα καλή, ενώ σαν σύνολο το "Empire Of The Undead" είναι μια τίμια προσπάθεια του συγκροτήματος να ικανοποιήσει τους οπαδούς της. Από εκεί και πέρα το αν κάποιος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο είναι υποκειμενικό και έχει να κάνει με την οπτική του. Αυτό που θεωρώ πάντως κοινό τόπο είναι πως τα υψηλά στάνταρ, που οι ίδιοι έχουν θέσει, δεν τα πιάσανε για ακόμη μια φορά.

Το ξέρω πως κρίνω ίσως περισσότερο σκληρά από όσο θα έπρεπε τον Hansen και την παρέα του, αλλά αν θέλουμε να κάνουμε καλό στη μπάντα είναι να καταδεικνύουμε τις αδυναμίες και όχι να χαϊδεύουμε αυτιά, έστω και αν αυτά τα αυτιά ανήκουν σε ήρωες της νιότης μας. Οι Gamma Ray κάνανε το «λάθος» να κυκλοφορήσουν το "Land Of The Free", έναν δίσκο που δεν αποτελεί καμιά απολύτως υπερβολή να πει κανείς πως είναι από τους κορυφαίους του είδους και όχι μόνο. Αυτό ο δίσκος αποτέλεσε και αποτελεί -κατά κάποιον τρόπο- την ταφόπλακά τους καθώς, κάθε μετέπειτα δουλειά τους θα συγκρίνεται με αυτόν. Το να ξεπεράσεις το τέλειο είναι από μόνο του δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Ακόμη και για αυτούς που κάποτε άγγιξαν την τελειότητα...
  • SHARE
  • TWEET