Funeral Mist

Οι Funeral Mist και ο αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας τους, Arioch (ή Mortuus ανάλογα που τον προτιμάτε), αποτελούν τεράστιο κεφάλαιο στο ευρωπαϊκό black metal τα τελευταία 20 χρόνια και βάλε. Το τί κάνει με τους Marduk σε προσωπικό επίπεδο δεν με ενδιαφέρει. Με τους Triumphator και τους Funeral Mist ωστόσο με ενδιαφέρει και με παραενδιαφέρει γιατί έχει καθορίσει όσο λίγοι το ορθόδοξο black metal.

Ήταν 1999 όταν βγήκε το ένα και μοναδικό full length των Triumphator, "Wings Of Antichrist". Ένα πραγματικό διαμάντι, μαύρης, σκοτεινής τέχνης. Μετά εκμοντερνίστηκε κάπως και επανεμφανίστηκε με τους Funeral Mist για βάλει μία στάμπα νααα πάνω από τα λιμνάζοντα ύδατα του πολύπαθου black metal. Tα "Devilry", "Salvation" και "Maranatha" έχουν στοιχειώσει μια γενιά ακροατών με την μελωδική ηχητική βία και την χεβιμεταλική ονείρωξη που βγάζουν στη μουσική τους σχεδόν όλοι οι Σουηδοί.

Πέρασαν εννιά χρόνια από το "Maranatha" και την ανατριχιαστική κραυγή "Anathema Maranatha!". Εννιά ολόκληρα χρόνια. Ζωές αλλάζουν, γούστα, μουσικά ακούσματα. Και αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο άκουσα το νέο πόνημα του Arioch. Έναν απίστευτο ενθουσιασμό μόλις είδα έκπληκτος ότι κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος και μία σχετική παγωμάρα όταν τελικά αυτός έπαιζε στα ηχεία μου.

Ο δίσκος ξεκινά με ένα trademark Funeral Mist τραγούδι, το "In Nomine Domini" με το επικόπολεμικό sample στην αρχή, ένα σκαλωτικό ρυθμό από το μπάσο και μετά τον απόλυτο όλεθρο όπου τα πάντα γύρω σου διαλύονται από την ομοβροντία των τυμπάνων, των riff και των φωνητικών του Arioch. Το δεύτερο τραγούδι ωστόσο ονόματι "Naught But Death" θα μπορούσε να λείπει και ευτυχώς έρχεται η τριπλέτα "Shedding Skin", "Cockatrice" και "Metamorphosis" να σε βάλει πάλι στη θέση σου. Ειδικά το τελευταίο έχει στρατηγικό ρόλο στον δίσκο καθώς τον τέμνει στη μέση με τις χαμηλές ταχύτητες και τα Bathory-ικά σκηνικά.

Έπειτα ο Arioch συνεχίζει να φτύνει κατάρες και να δοξάζει με «ορθόδοξο» τρόπο τον Κύριο του. "Within The Without" και "Hosanna" ξεχωρίζουν με τη βίαιη προσέγγισή τους και τα πολεμικά σχεδόν καθαρά φωνητικά του mainman της μπάντας με τα μελωδικά ορθόδοξα riff από πίσω να σου καρφώνονται στον εγκέφαλο. Για να τελειώσει ο δίσκος με το "Pallor Mortis" ένα αργόσυρτο μαρτυρικό Satyricon-ικό άσμα 6 λεπτών που θα σε αφήσει σκαλωμένο και εξαντλημένο. Όλοι οι δίσκοι των Funeral Mist ήταν μια δοκιμασία. Αυτός δεν αποτελεί εξαίρεση.

Τώρα αν θες να της κάνεις την δοκιμασία είναι άλλη κουβέντα...