Fu Manchu

Αν και το "California Crossing" με είχε αφήσει με μια πικρή γεύση λόγω της πολύ αδύναμης παραγωγής του, το εξώφυλλο του νέου δίσκου με ώθησε στην αγορά του χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και ευτυχώς τα λεφτά μου κάθε άλλο παρά χαμένα πήγαν.

Ότι αγαπήσαμε στους Fu Manchu είναι εδώ με μια παραγωγή πολύ πιο καπνισμένη και βαριά απο την αντίστοιχη punk του προηγούμενου album. Tα ηλιοκαμμένα riffs και το πολύ ρυθμικό rythm section σε συνδυασμό με την ταξιδιάρικη φωνή του Scott Hill, δημιουργούν μια καλοκαιρινή παραίσθηση και ο δίσκος σου ανεβάζει την διάθεση. Οι Fu Manchu επέστρεψαν με album σαφώς ανώτερο απο τον προκάτοχό του, πολύ πιο δουλεμένο, αλλά με αυτή την χύμα αίσθηση που είχαν οι παλιότερες κυκλοφορίες τους. Τα κομμάτια έχουν αρκετές αλλαγές και τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να κάνει κάποια κοιλιά ο δίσκος, το αντίθετο μάλιστα, κάθε 35 λεπτά που τελειώνει η κάθε ακρόαση, θες να ξαναμπείς στη δίνη των Fu Manchu.

Εκτελεστικά το album είναι στα αναμενόμενα επίπεδα, απλά (αλλά πολυ κολλητικά ) riffs, με το βουητό του μπάσσου να απειλεί τη ζωή των Woofer και τον ήχο των drums (αν και η απουσία του τεράστιου Brant Bjork είναι αισθητή σε μερικά σημεία) να συνοδεύει την φωνή του Scott Hill o οποίος είναι σε τρομερή φόρμα. Η μπάντα δείχνει να είναι σε πολύ κατάσταση και ότι έχει αρχίσει να δένεται πολύ περισσότερο μετά την προηγούμενη περιοδεία.

Να είμαι ειλικρινής μετά το "California Crossing" και το "Go For It... Live" δεν περίμενα κάτι καλό απο τους Fu Manchu, αλλά ο Scott Hill και η παρέα του μάλλον είχαν άλλη άποψη. Το "Start The Machine" είναι η απάντηση σε όλους εμάς που θεωρούσαμε πως οι Fu έχουν πάρει την κάτω βόλτα και προσωπικά εμένα με αποστόμωσαν... Η μπύρα ρέει άφθονη και η μουσική των Fu Manchu γεμίζει το χώρο, μάγκες Start The Machines...

Y.Γ.: Επίσης δε μου βγάζετε με τίποτα απο το μυαλό ότι στο κομμάτι "Out To Sea" ο κύριος Bjork έχει βάλει το χεράκι του... Ή τη μπαγκέτα του αν προτιμάτε...