From First To Last

Το μόνο χειρότερο από το να ακούς έναν κακό δίσκο, είναι το να ακούς έναν αδιάφορο δίσκο. Τον κακό δίσκο μπορείς να τον κάνεις σουβέρ ή φρίσμπι ή ακόμα και να τον κάνεις δώρο στον Πίπο Ινζάγκι. Τον αδιάφορο δίσκο τι μπορείς να τον κάνεις; Δε σου πάει η καρδιά να τον καταστρέψεις, αλλά δεν έχεις και ποτέ τη διάθεση να τον ακούσεις. Πιάνει χώρο στη δισκοθήκη και ψάχνεις νωρίτερα από ότι θα έπρεπε για νέο έπιπλο, δυσκολεύεσαι να βρεις τους δίσκους που πραγματικά σε ενδιαφέρουν και δεν πρόκειται ποτέ να το παίξεις έξυπνος, όπως όταν απαντάς κάτι ψαγμένο στην ερώτηση «ποιος είναι ο χειρότερος δίσκος που έχεις ακούσει;». Κανείς δεν πρόκειται να σε ρωτήσει ποτέ «ποιος ήταν ο πιο αδιάφορος δίσκος που έχεις ακούσει», γιατί κάτι τέτοιο είναι σε όλους παντελώς α-δ-ι-ά-φ-ο-ρ-ο.

Ο ομώνυμος δίσκος των From First To Last εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Αν οι FFTL ήταν έξυπνοι δε θα τον είχαν κυκλοφορήσει καν. Αλλά ως σωστοί emo επέλεξαν να αφήσουν στην άκρη το διαβήτη και να αυτοτραυματιστούν με τις επαγγελματικές τους επιλογές. Σίγουρα, αυτά που πέρασαν τα τελευταία 2 χρόνια θυμίζουν το σενάριο trash σαπουνόπερας των '80s. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία.

Το 2006 οι FFTL κυκλοφόρησαν το "Heroine", μία πολύ δυνατή post-hardcore/screamo κυκλοφορία, που στο είδος της ξεχωρίζει μέχρι σήμερα, και η οποία έστρεψε πάνω τους την προσοχή της emo νεανικής κοινότητας. Στις περιοδείες που ακολούθησαν, ο τότε τραγουδιστής τους (δε σας λέω το όνομα, γιατί έτσι κι αλλιώς σε δύο λεπτά θα το έχετε ξεχάσει), εξαιτίας των φωνητικών που απαιτούσαν τα τραγούδια, έπαθε σοβαρή ζημιά στη φωνή και εισήχθη σε νοσοκομείο. Η περιοδεία ακυρώθηκε μέχρι να γίνει καλά και αυτός, σαν αντάλλαγμα, τους ανακοίνωσε πως αποχωρεί από το συγκρότημα, ώστε να κάνει σόλο καριέρα. Κερασάκι στην τούρτα ήταν η λύση του συμβολαίου τους από τη δισκογραφική τους. Πλέον, δεν είχαν τραγουδιστή, δεν είχαν δισκογραφική, και έπρεπε μέσα σε όλα να βρουν επιτέλους και έναν μόνιμο μπασίστα. Αλλά όχι! Δεν το έβαλαν κάτω. Αποφάσισαν πως ο δίσκος "From First To Last" (τη βλέπετε και εσείς την ειρωνία στο τίτλο, ε;) έπρεπε να κυκλοφορήσει πάση θυσία και τον κυκλοφόρησαν. Βρήκαν δισκογραφική, τα φωνητικά ανέλαβε ο κιθαρίστας τους και προσέλαβαν επιτέλους μόνιμο μπασίστα. Ένα πράγμα όμως δεν κοίταξαν πριν βγάλουν το δίσκο. Τα κομμάτια τους.

Ξέχασαν πως για να βγάλεις ένα δίσκο, θα πρέπει να έχεις και υλικό. Οι στίχοι τους έχουν το λεξιλόγιο που έχει κάποιος που έχει κοπεί με "Ε" στο Lower και η λογοτεχνική ποιότητα τους είναι αντίστοιχου επιπέδου. Ο τραγουδιστής είναι καλός όταν δεν προσπαθεί να τραγουδήσει και απλά απαγγέλλει ρυθμικά τους στίχους, ενώ φαλτσάρει όποτε προσπαθεί να το παίξει "κανονικός τραγουδιστής". Οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον άνευρες, όμοιες μεταξύ τους και δίχως ίχνος τεχνικής δυσκολίας. Συνήθως, μέσα στο πρώτο λεπτό έχουν ακουστεί όλοι οι στίχοι από μία φορά και για το υπόλοιπο των κομματιών συγκεκριμένες φράσεις επαναλαμβάνονται συνεχώς, σα σύγχρονο βασανιστήριο της σταγόνας. Αυτές οι φράσεις πάντα συνοδεύονται από γρήγορη δίκαση και από σταθερά επαναλαμβανόμενους ρυθμούς-μοτίβα. Από τα 11 κομάτια του δίσκου (το ένα είναι bonus track - τι χαρά!), μετά βίας ξεχωρίζω δύο. Την Offspring-ική εισαγωγή "Two As One", που μας προϊδεάζει για την επιλογή τους να παίξουν «ό,τι να 'ναι» σε αυτό το δίσκο, και το pure screamo "Deliverance!", που όχι μόνο είναι επιπέδου "Heroine", αλλά και άκρως συναυλιακό. Τα υπόλοιπα δεν είναι κακόηχα ή εκνευριστικά. Είναι απλά αδιάφορα.

Οι From First To Last, μετά από όσα τράβηξαν, θα έπρεπε πρώτα να αποφασίσουν τι θέλουν να παίζουν και αφού αποφασίσουν, να περιμένουν πότε θα έχουν αρκετό και καλό υλικό ώστε να βγάλουν δίσκο. Οι συνθέσεις τους στέκονται μετέωρες ανάμεσα στο post-hardcore, το emo και το χαλαρό alternative metal, χωρίς δυστυχώς να έχουν κάποια ταυτότητα ή να δικαιολογούν την ύπαρξη τους. Τον δίσκο αυτόν τον προτείνω μόνο στους From First To Last, μπας και καταλάβουν τα λάθη που διέπραξαν...

Υ.Γ.: Το σηματάκι "Parental Advisory Explicit Content" κάτω δεξιά στο εξώφυλλο μόνο ως κόλπο marketing ή υπερβολικό πουριτανισμό μπορώ να το θεωρήσω. Εκτός αν η αμερικανική κριτική επιτροπή συμφωνεί μαζί μου πως αυτός ο δίσκος είναι χειρότερος και από κακό δίσκο!