Foxy Shazam

Μυστικό. Και καλά κρυμμένο μάλιστα. Η ιδιαίτερη εξάδα από το Τέξας ήρθε μάλλον για να μας δείξει πως παίζεται το ποιοτικό rock 'n' roll. Ανάλαφρο εκεί που πρέπει, σοβαρό όταν χρειάζεται, και μάλλον αυτό που απαιτεί το επερχόμενο καλοκαιράκι.

Τρίτος δίσκος για τον κύριο Eric Nally και την παρέα του, ντεμπούτο όμως σε μεγαλύτερη εταιρεία, οπότε επιτέλους δέχτηκαν και κάποια σχετική προώθηση, πράγμα που, όπως φαίνεται, τους βγάζει σιγά σιγά από τα ανήλιαγα, τεξανά μπουντρούμια του underground. Οι προηγούμενες δισκογραφικές τους προσπάθειες, μία το 2005 και μία το 2008, δεν με εντυπωσίασαν υπερβολικά, αλλά η ιδιαιτερότητα τους (περισσότερο τα μέλη της μπάντας και όχι τόσο η μουσική τους) κατάφεραν να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Eν αντιθέσει με τον φετινό, self titled, δίσκο τους.

Από το intro κιόλας του δίσκου καταλαβαίνεις τι σε περιμένει. Έξυπνος χαβαλές, κολλητικές μελωδίες, όμορφα φωνητικά και γενικότερα, κέφι. Ας γίνει όμως πρώτα μία παρουσίαση της μπάντας. Frontman ο αλλοπρόσαλλος κύριος Nally. Δεν έχω λόγια γενικά να τον περιγράψω. «Καρτούν» είναι μάλλον η λέξη που ταιριάζει περισσότερο στον εκκεντρικό φροντμαν, που με τις μυστήριες χορευτικές του φιγούρες, το αλλόκοτο παρουσιαστικό του και την πρωτοφανή σκηνική του παρουσία, οδηγεί τους Foxy Shazam μπροστά. Την υπόλοιπη μπάντα απαρτίζουν ένας τρομπετίστας, ένας μπασίστας, ένας κιθαρίστας, ένας ντράμερ, και ο αγαπημένος μου άραβας Sky White στα πλήκτρα. Όλοι μαζί αποτελούν ένα αξιομνημόνευτο πατιρντί, που οι ζωντανές τους εμφανίσεις χαρακτηρίζονται από ακροβατικά, βρώση αναμμένων τσιγάρων και stage diving.

Στα του δίσκου όμως ε; Μετά τα, ομολογουμένως κολλητικά, γαβγίσματα του intro, περνάμε μαεστρικά στο "Bombs Away". Πολύ upbeat τραγούδι που, όπως τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, χαρακτηρίζεται από μία πληκτρογραμμή, γεμίσματα με πνευστά, και τα άψογα φωνητικά του Nally. Πνευστά και κέφι σάς λέω, και φοβάμαι μήπως τρέξει ο λογισμός σας σε τίποτα Ska και λοιπά. Ε όχι δα. "I want this world to think I care. I don't care at all" τραγουδά στο "Wanna-Be Angel", το πρώτο single του δίσκου. Καλό τραγούδι, με εμπνευσμένους στίχους, που όμως, κατά τη γνωστή, ταπεινή μου αποψάρα, δεν θα έπρεπε να ήταν πρώτο single, μιας που ο δίσκος έχει και πολύ καλύτερα κομμάτια από δαύτο. Ένδεκα τα κανονικά κομμάτια του δίσκου, που φτάνουν όμως τα δεκαπέντε άμα εντοπίσει κανείς τις διάφορες bonus, deluxe και λοιπές τζιριτζαντζουλένιες εκδόσεις του. Που αξίζουν όμως.

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στο "Oh Lord" με το εξαιρετικό του video clip, την ρετρό αισθητική του, τους οπτιμιστικούς του στίχους (που τόσο μας χρειάζονται) και το πανέμορφο ρεφρέν του που με συνοδεύει στο κεφάλι όπου και να πάω τον τελευταίο καιρό . Γενικά ο δίσκος δεν φαίνεται να κουράζει στιγμή. Γλιστρά παμπόνηρα από κομμάτι σε κομμάτι, άλλοτε χαρούμενο, άλλοτε λιγάκι πιο σκοτεινό, με τρόπο τέτοιο ώστε να σε «γεμίζει» απόλυτα. Από το εξαιρετικό "Bye Bye Symphony" με τον στίχο της χρονιάς "Life is a bitch, but she's totally do-able", μέχρι το αγαπημένο μου, χορευτικό χιτάκι "Killin It", o δίσκος δε σε αφήνει να τον αφήσεις και να θέλεις.
Όπως προείπα, απαραίτητo αξεσουάρ για τις πιο ηλιόλουστες μέρες που έρχονται. Rock and Roll for the (όχι και τόσο) masses.