Flyleaf

Between The Stars

Loud & Proud (2014)
Από τον Αντώνη Τζιράκη, 02/10/2014
Υπάρχει ζωή στην μετά-Sturm εποχή για τους Flyleaf, αλλά όχι και τόσο ευοίωνη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σίγουρα, με το άκουσμα του ονόματος Flyleaf το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη η περίεργη αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα γυναικεία φωνή να ερμηνεύει το "All Around Me", το "Again" ή το "I'm So Sick". Ε, λοιπόν, ξεχάστε την αυτή την φωνή, καθώς η χαρισματική Lacey Sturm έφυγε από την μπάντα με την οποία έκανε τα πρώτα της βήματα, ψάχνοντας μία νέα ζωή, αφοσιωμένη στην οικογένειά της, μετά τον ερχομό του πρώτου της παιδιού, υποσχόμενη όμως πως θα επιστρέψει στα δρώμενα σαν solo artist.

Ο Sameer Bhattacharya και η υπόλοιπη παρέα του όμως δεν ήταν διατεθειμένοι να σταματήσουν την πορεία τους στην μουσική, κι έτσι μετά από μία σχετικά σύντομη περίοδο αναζήτησης βρήκαν στο πρόσωπο της Kristen May την διάδοχο της Sturm και μέσα στον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησαν μαζί της το single "Something Better". Στην συνέχεια πραγματοποίησαν μια αμερικάνικη περιοδεία για να παρουσιάσουν την May στο κοινό τους και μετά από έναν χρόνο μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον διάδοχο του "New Horizons".

Με ένα abstract εξώφυλλο και δεκατρία κομμάτια (στην special έκδοση του άλμπουμ προστίθενται ακόμα τέσσερα bonus, συν την live εκδοχή του "City Kids"), το "Between The Stars" θα κοσμεί τα ράφια των δισκοπωλείων από τις 16 Σεπτεμβρίου του 2014. Από πλευράς συνθέσεων, είναι συνεχιστής του "New Horizons", καθώς η μπάντα έχει αφήσει πίσω της τους alternative metal πειραματισμούς που είχε στους πρώτους της δύο δίσκους και κινείται σε πιο alternative rock ήχους. Δυστυχώς όμως και εδώ, όπως και στον προκάτοχό του, υπάρχει πληθώρα άχρωμων μελωδιών που αδυνατούν να κρατήσουν την προσοχή μας κατά την διάρκεια της ακρόασης. Τα φωνητικά της May ταιριάζουν πολύ καλά στον ήχο της μπάντας, αλλά όσον αφορά την αναπόφευκτη σύγκρισή της με την προηγούμενη frontwoman τους, όσο καλή και αν είναι, δυστυχώς δεν είναι Sturm.

Στις καλύτερες στιγμές του δίσκου εντάσσονται τα κομμάτια "Marionette", "Thread", "Home", "Set Me On Fire" και "City Kids", που ναι μεν στιχουργικά είναι love story παραληρήματα, αλλά είναι αρκετά καλά δοσμένα, ενώ  τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου ανήκουν στην pop / rock φιλοσοφία που έχουν υιοθετήσει πλέον οι περισσότερες μπάντες αυτού του είδους, που δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια να τα χαρείς πάνω από μία φορά. Βέβαια, εντυπωσιακό είναι ότι τα τέσσερα bonus τραγούδια, ενώ είναι πολύ καλογραμμένα, δεν συμπεριλαμβάνονται στον κανονική έκδοση του δίσκου, καθώς αν έπαιρναν την θέση κομματιών όπως τα "Well Of Lies", "Magnetic", "Blue Roses" και "Platonic", σίγουρα θα μιλάγαμε για ένα πολύ καλύτερο συνολικό αποτέλεσμα.

Έτσι, για να συνοψίσουμε, έχουμε να κάνουμε με έναν όχι και τόσο ενδιαφέρον δίσκο, μακριά από τις καλές στιγμές που μας προσέφεραν οι ίδιοι οι Flyleaf στο παρελθόν. Φυσικά, η May δεν ευθύνεται σε τίποτα για αυτό, καθώς το συγκρότημα είχε πάρει ήδη αυτή την πορεία με την είσοδό του στην δεκαετία των '10s, ξεφεύγοντας από κάτι πολύ όμορφο που το ίδιο δημιούργησε στo παρελθόν, θέτοντας έτσι το μέλλον του προς αμφισβήτηση.
  • SHARE
  • TWEET