Flying Colors

Second Nature

Mascot Label Group (2014)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/09/2014
Το δεύτερο album των Flying Colors ξεπερνά τις υψηλές προσδοκίες και τιμά τόσο την ιστορία όσο και το ταλέντο των μελών αυτού του supergroup
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το προαίσθημα ή η εμπιστοσύνη που μπορεί να έχει κάποιος σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες, αλλά μέσα μου υπήρχε μια αισιοδοξία και μια σιγουριά για το δεύτερο άλμπουμ των Flying Colors, που δεν θα μπορούσε να διαψευστεί. Βλέπετε, η πρώτη σύμπραξη των Neal Morse, Mike Portnoy, Steve Morse, Dave LaRue και Casey McPherson με ενθουσίασε και γνωρίζοντας καλά πλέον πως λειτουργούν αυτοί οι μουσικοί, ήξερα πως το δεύτερο βήμα θα ήταν αντίστοιχα καλό, αν όχι καλύτερο. Και όντως είναι...

Αξίζει να αναφερθεί πως αυτό το supergroup ξεκίνησε ως ιδέα του παραγωγού Bill Evans, ο οποίος στο δεύτερο άλμουμ είναι και πάλι παρών, βοηθώντας από τη θέση του producer/engineer, σε αντίθεση με τον Peter Collins που δεν εμφανίζεται στα credits του. Οι Flying Colors, έχοντας πραγματοποιήσει ήδη μια περιοδεία και νιώθοντας περισσότερο δεμένοι ως συγκρότημα, αποφάσισαν να στηριχτούν πολύ περισσότερο σε ίδιες δυνάμεις, τόσο στο κομμάτι της σύνθεσης, όσο και της παραγωγής και πιθανότατα, αυτός είναι και ο λόγος που το "Second Nature" ακούγεται αρκετά διαφοροποιημένο σε σχέση με το ντεμπούτο και -όπως ίσως κάποιοι ήδη υποψιάζονται- αρκετά πιο prog.

Το γεγονός και μόνο πως το άλμπουμ ανοίγει και κλείνει με δυο δωδεκάλεπτα έπη θα πρέπει να μιλάει από μόνο του, όπως και οι διάρκειες των τραγουδιών συνολικότερα. Επιπρόσθετα, οι δομές είναι πιο περιπετειώδεις, το pop στοιχείο έχει περιοριστεί, ενώ ο Neal Morse έχει σημαντικά μεγαλύτερο ρόλο ως τραγουδιστής,  είτε μόνος του, είτε μοιραζόμενος το ρόλο με τον McPherson σε πολλές συνθέσεις.

Ξεκινώντας με το πανέμορφο πιάνο του "Open Up Your Eyes", δίνεται μονομιάς η αίσθηση ότι ακούς κάτι τόσο ωραίο που σε κατακλύζει, κάτι που διατηρείται και στα δώδεκα λεπτά της μακροσκελούς αυτής σύνθεσης. Ακολούθως, το "Mask Machine" αποτέλεσε την λογική επιλογή για προπομπό του άλμπουμ, καθώς ισορροπεί επιδέξια μεταξύ εμπορικότητας και ποιότητας, διαθέτοντας ένα refrain που σου αποτυπώνεται σχεδόν αυτόματα. Εν συνεχεία, το "Bombs Away" αποτελεί την πιο groovy και δυναμική σύνθεση του δίσκου χωρίς να υστερεί σε μελωδία, περιλαμβάνοντας μάλιστα ένα σημείο βγαλμένο από τους παλιούς Spock's Beard.

Στο "A Place In The World" αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Neal με μελωδίες που καθηλώνουν σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, ενώ τα "The Fury Of My Love" και "Lost Without You" (το οποίο ξεκινάει με ένα drum intro του Portnoy, το οποίο θυμίζει το "No Excuses" των Alice In Chains) κινούνται περισσότερο στα πρότυπα του πρώτου άλμπουμ, έχοντας ως πρωταγωνιστή τον McPherson και την pop χροιά των μελωδικών του γραμμών.

Εκεί που θεωρώ πως πολύς κόσμος θα εκπλαγεί είναι στο «progressive folk» του "One Love Forever", μιας σύνθεσης που ξεχωρίζει τόσο εκτελεστικά, όσο και ερμηνευτικά, με τρομερή δουλειά στις αρμονίες, ενώ το "Peaceful Harbor" αποτελεί την πιο mellow στιγμή του δίσκου, με τα χορωδιακά gospel να δίνουν το δικό τους χρώμα πάνω από το υπέροχο παίξιμο του Steve Morse, καθώς οι αρμονίες των McPherson / Morse εντυπωσιάζουν και πάλι. Το κλείσιμο του άλμπουμ έρχεται με το "Cosmic Symphony", μια ακόμα μακροσκελή σύνθεση, που είναι πιθανότατα ό,τι πιο κοντινό στο '70s prog rock έχουν γράψει οι Flying Colors, αρκετά ήρεμη και ατμοσφαιρική στο μεγαλύτερο μέρος της, περιλαμβάνοντας σχεδόν όλα τα στοιχεία που θα μπορούσε να προσμένει κάποιος από αυτή τη μπάντα.

Ομολογώ πως το "Second Nature" ξεπέρασε τις υψηλές προσδοκίες μου, με κέρδισε από την πρώτη ακρόαση και μετά από πάρα πολλές ακροάσεις συνεχίζει και να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, παραμένοντας ταυτόχρονα απολαυστικό και όμορφα απαιτητικό καθ' όλη τη διάρκειά του. Οι πέντε σπουδαίοι μουσικοί που απαρτίζουν τους Flying Colors συνέθεσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν ένα πολυεπίπεδο και δουλεμένο στη λεπτομέρεια άλμπουμ, πιο πλήρες και συνάμα πιο δύσκολο από τον προκάτοχό του, αποφεύγοντας την επιλογή κάποιας πιο εύκολης λύσης.

Σε μια χρονιά που, τόσο σε παραγωγή, αλλά κυρίως σε ποσότητα, η prog μουσική ζει μέρες ανάλογες με αυτές τις χρυσής δεκαετίας του '70, οι Flying Colors επενδύουν σε αυτό και δικαιούνται να ισχυρίζονται πως το εκπροσωπούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, παραδίδοντας μια δεύτερη δουλειά, αντάξια της ιστορίας και του ταλέντου των μελών αυτής της μπάντας.

  • SHARE
  • TWEET