Flotsam And Jetsam

Ξεκινώντας κάπως παράδοξα την παρουσίαση του δέκατου τρίτου άλμπουμ των power/thrashers από την Arizona, δεν μπορώ να μη σχολιάσω το απαράδεκτο, ακαλαίσθητο εξώφυλλο με το οποίο εκείνο κυκλοφορεί, προσπαθώντας συγχρόνως να βρω κάποιον επαρκή λόγο για τον οποίο μπορεί να επιλέχθηκε. Σύμφωνοι, ο Flotzilla είναι συνυφασμένος με την μπάντα από τις αρχές της κιόλας, κάνοντας την εμφάνιση του στο κορυφαίο "Doomsday For The Deceiver" ντεμπούτο της, αλλά η σχεδιαστική απόδοση αυτού θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερη, αποφεύγοντας να θυμίζει στην καλύτερη των περιπτώσεων την άσχημη πλευρά των '90s και των αμέτρητων επιλήψιμων εξωφύλλων που εμφανίστηκαν τότε.

Από την άλλη, πόσα και πόσα σπουδαία άλμπουμ εμφάνιζαν αυτή την προβληματική δίχως τελικά να μας απασχολεί ιδαίτερα μακροπρόθεσμα (μάλλον το αντίθετο, βασικά, συνέβη, βάζοντας στην εξίσωση τον πάντα σημαντικό παράγοντα του χαβαλέ), οπότε μικρό το όποιο κακό, εφόσον το μουσικό περιεχόμενο του "The End Of Chaos" είναι αντάξιο των προσδοκιών που φέρει το όνομα των Flotsam And Jetsam στο εξώφυλλο του. Η ερώτηση, βέβαια, μοιάζει προφανής: είναι;

Θεωρώντας πως οι Αμερικάνοι, όσο κι αν δεν έφτασαν ποτέ στο επίπεδο που τα "Doomsday For The Deceiver" και "No Place For Disgrace" άφηναν να εννοηθεί πως βρίσκονται, δεν έχουν παρουσιάσει παρά ελάχιστα «ατοπήματα» σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες που δραστηριοποιούνται δισκογραφικά. Προφανώς, η περίοδος από το "Drift" έως και το "My God" (ή, αν θέλουμε να γενικεύσουμε, ολόκληρη η δεκαετία του '90) τους βρήκε να προβληματίζονται αρκετά στο να συμβαδίσουν με το κύμα αλλαγών που επέβαλε η εποχή, οπότε και τα δισκογραφικά τους πονήματα κρίνονται ακριβώς κατ’ αυτόν τον τρόπο, ως αποπροσανατολισμένα δημιουργήματα μιας μπάντας που δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε να κάνει.

Ομοίως και στο "Ugly Noise", όπου κρίνεται ως το πλέον ανεπαρκές άλμπουμ της καριέρας τους, η αστάθεια και το «πέρα-δώθε» μελών εντός του σχήματος, αλλά και η «ανάγκη» να φθάσουν τα επίπεδα του εξαιρετικού "The Cold" που είχε προηγηθεί μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, οδήγησε σε ένα μάλλον πρόχειρο αποτέλεσμα που δεν σώθηκε ούτε από τα - σταθερά κορυφαία - φωνητικά του Eric A.K. και τις όποιες lead κιθαριστικές εμπνεύσεις.

Κατά τα άλλα, θεωρώ πως οι Flots ποτέ δεν απογοήτευσαν πραγματικά στις υπόλοιπες δουλειές τους, τουλάχιστον βλέποντας μακροσκοπικά την πορεία και τα άλμπουμ τους. Έτσι κι εδώ, συνεχίζοντας ουσιαστικά από τον αρκετά δυνατό προηγούμενο (και ομότιτλο) δίσκο τους, καταφέρνουν και μας προσφέρουν μάλλον τον καλύτερο δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει από την εποχή του "The Cold", αν όχι τον αρτιότερο μουσικά εντός της νέας χιλιετίας. Πραγματικά, το power/speed/thrash υλικό του άλμπουμ δεν παίρνει αιχμαλώτους στο διάβα του, ισοπεδώνοντας τα πάντα και δείχνοντας πως πρέπει να παίζεται το συγκεκριμένο είδος.

Οι κιθάρες των Gilbert και Conley φτύνουν αδιάκοπα riff-άρες αστείρευτης έμπνευσης και προσφέρουν διπλά κιθαριστικά θέματα σεμιναριακής φύσεως, η μπασαδούρα του Michael Spencer παίρνει μέτρα ήδη από το εναρκτήριο "Prisoner Of Time" και αξιοποιεί το χώρο της με το παραπάνω και η μεταγραφή του Ken Mary (των Fifth Angel) πίσω από το drum kit φαντάζει ως κίνηση ματ με βάσει τα όσα ακούμε. Όσο, δε, για τον Eric A.K. και την τεράστια φωνάρα του, τα λόγια περιττεύουν, καθώς το ερμηνευτικό του ταλέντο και η φωνητική του απόδοση κι εδώ είναι τέτοια που δικαιολογεί μεγαλόστομες δηλώσεις που θα τον συγκατέλεγαν στην αφρόκρεμα των metal ερμηνευτών, ανεξαρτήτως ιδιώματος.

Ειδικότερα, το πρώτο μισό του άλμπουμ (μέχρι και το "Demolition Man") φαντάζει ασταμάτητο, «παίζοντας μπάλα» επιπέδου Champions League, και προσφέροντας μονάχα ύμνους σε ταχύτητες αυστηρά από mid tempo και πάνω. Όχι, βέβαια, πως ο υπόλοιπος δίσκος υπολείπεται κάπου, απλώς η δυάδα των "Unwelcome Surprise" και "Snake Eye" αισθάνομαι πως βρίσκεται ελάχιστα παρακάτω ποιοτικά από τα υπόλοιπα τραγούδια, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν πράγματα να προσφέρουν.

Συνοπτικά και δίχως κανένα ίχνος υπερβολής, οι Flotsam And Jetsam κυκλοφορούν ένα δίσκο που μπαίνει ανέλπιστα αλλά συνάμα άνετα και δίχως καμία αμφισβήτηση στο ποιοτικό top-5 ολόκληρης της καριέρας τους, όντας αντικειμενικά υπολειπόμενο μονάχα από τα κλασικά "Doomsday For The Deceiver" και "No Place For Disgrace". Κι αν το - απαράδεκτο - εξώφυλλο του πιθανότατα θα μνημονεύεται σε μελλοντικές συζητήσεις για τα πιο άσχημα artwork που έχουν δει τα μάτια μας, το περιεχόμενο αποζημιώνει και με το παραπάνω και παρουσιάζει τους Flots πιο ακμαίους από ποτέ.