Florian Hofer

Όταν μιλάμε για τα blues, συνήθως δύο είναι τα στυλ που ανάλογα με τις εμπειρίες και τα γούστα του καθένα έρχονται στο μυαλό. Το ένα είναι το πατροπαράδοτο blues με όλες τις σχολές του που έβγαλε από τον Robert Johnson μέχρι τον B.B. King και το άλλο είναι το μίγμα που έχει αρκετή δόση rock μέσα του και, είτε λέγεται Stevie Ray Vaughan είτε Joe Bonamassa αυτός που το παίζει, αναδεικνύει συνήθως την πιο αρρενωπή πλευρά του. Υπάρχουν όμως και άλλα παρακλάδια και ο Florian Hofer φέρνει στην επιφάνεια αυτό το μελωμένο είδος blues που αγγίζει τη soul. Όχι την funky soul, αλλά αυτή τη συναισθηματική πλευρά της, που όταν μάλιστα τραγουδιέται από λευκούς έχει επιτυχημένα ονομαστεί blue eyed soul.

Παρότι η παραπάνω περιγραφή μπορεί να οδηγήσει κάποιους στο συμπέρασμα ότι το "Reaching" είναι ξενέρωτο και α-κίθαρο (sic), τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι μεν η εξάχορδη που ο ίδιος ο Hofer παίζει ακούγεται με οικονομία έως ...τσιγγουνιά, αλλά όταν ακούγεται είναι σαφές ότι ξέρει τι κάνει. Είτε σε τραγούδια όπως τα "Leave Me" και "On My Knees", όπου παραμορφωμένη οδηγεί ρυθμικά το τραγούδι, είτε στα θερμόαιμα "Let It Out", "Telling Lies", "Can You Feel Me" και "Reigning Me", όπου αποδεικνύει ότι όταν θέλει μπορεί να πατήσει στο γκάζι τα μέρη της κιθάρας είναι ουσιαστικότατα με σωστό συνδυασμό μελωδίας και ταχύτητας.

Η πλευρά αυτή του Γερμανού είναι εξίσου καλή με την πιο συναισθηματική του, παραδόξως όμως τονίζεται περισσότερο η δεύτερη, αν όχι ποσοτικά σίγουρα από σκοπιά σειράς τραγουδιών (τα πρώτα που υποτίθεται ότι είναι ενδεικτικά του ύφους του δίσκου ανήκουν σε αυτήν, με το ομότιτλο του δίσκου να ξεχωρίζει ποιοτικά), single (έχει επιλεχθεί το "Why", το οποίο θα μπορούσε να ανήκει στις καλές στιγμές του Lenny Kravitz), αλλά και παραγωγής (στο "Illusions" για παράδειγμα η γλυκιά κιθάρα θα μπορούσε να έχει ακόμα πιο πρωταγωνιστικό ρόλο).

Και τα δύο πρόσωπα του Hofer είναι ελκυστικά και άξια προβολής. Η προσωπικότητά του ως μουσικού μπορεί να υποστηρίξει και τα δύο εξίσου καλά γι' αυτό και η ροή από το ένα στο άλλο έρχεται στον ακροατή φυσιολογικά, γι' αυτό και το "Reaching" είναι ένα καλό blues άλμπουμ. Το γεγονός ότι μπορεί και γίνεται συναισθηματικός και με τρόπους κάπως πιο ξένους από τους συνηθισμένους των blues τον κάνει ικανό να απευθυνθεί και σε ένα ευρύτερο κοινό.