Fleshgod Apocalypse

Veleno

Nuclear Blast (2019)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 19/07/2019
Καλώς ή κακώς, οι Ιταλοί παραμένουν πιστοί στο συμφωνικό death metal τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Fleshgod Apocalypse ανήκουν σε εκείνες τις μπάντες που έχουν μια ποιότητα και έναν αναγνωρίσμο ήχο, χωρίς ωστόσο να προβαίνουν σε δραματικές αλλαγές του ύφους τους από δίσκο σε δίσκο. Αν εξαιρέσουμε το ντεμπούτο τους, "Oracles", το οποίο κλίνει περισσότερο προς το τεχνικό death metal, το συμφωνικό στοιχείο έχει κυριαρχήσει στους υπόλοιπους δίσκους. Ωστόσο, δικαίως το death metal είναι το είδος στο οποίο κατατάσσονται.

Η κυκλοφορία του "Veleno" μόνο εύκολη δεν την λες σαν διαδικασία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση συνέπεσαν αρκετές αναποδιές στην μπάντα, όπως οι σημαντικές αποχωρήσεις των Cristiano Trionfera σε κιθάρα και ενορχήστρωση, και  Tommaso Riccardi σε κιθάρα και φωνή. Μια όχι και τόσο καλή εξέλιξη, όταν το πιο σημαντικό κεφάλαιο των συνθέσεων των Fleshgod Apocalypse είναι οι ενορχηστρώσεις.

Σε τέτοιες καταστάσεις απαιτούνται δραστικές λύσεις, οπότε και ο drummer των Ιταλών, Francesco Paoli, σήκωσε τα μανίκια και ανέλαβε (ξανά) το ρόλο του frontman. Και κάπως έτσι έσωσε την κατάσταση.

Ο δίσκος ξεκινά επιθετικά με το "Fury", μια καλή ένδειξη ότι μάλλον οι αρχικοί μου ενδοιασμοί θα καταπέσουν. Το κομμάτι αυτό δίνει το pattern και των υπόλοιπων συνθέσεων, με εναλλαγές ακραίων riff και κλασικών ενορχηστρώσεων, όπως μας έμαθαν οι Septic Flesh και οι Dimmu Borgir τελευταία.

Από τα 11 κομμάτια του δίσκου ξεχωρίζουν τα "Carnivorous Lamb" σε ελαφρώς πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια, με τα πλήκτρα να κυριαρχούν. Στα θετικά του το Nevermore-ικό του πέρασμα. Ωστόσο, το καλύτερο του δίσκου είναι μάλλον το "Monnalisa", μια σύνθεση εντελώς Cradle Of Filth στα mid-tempo τους. Αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση η μπαλάντα "The Day We’ll Be Gone", όπου πρωταγωνιστεί το πιάνο και τα γυναικεία οπερετικά φωνητικά. Από τα λίγα ακραία κομμάτια που έχουν να πουν κάτι, είναι το "Embrace The Oblivion", το οποίο και αγγίζει τα 8 λεπτά. Τέλος, εξαιρετικό είναι και το ομώνυμο, μια σύνθεση κλασικής μουσικής που αφήνει πολύ όμορφη τελική επίγευση.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, μπορώ να πω ότι ενώ ενορχηστρωτικά τα πράγματα φαίνονται εξαιρετικά, συνθετικά, θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Το γεγονός πως τα mid-tempo προς αργά κομμάτια τους παρουσιάζουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ένα σημείο που ενδεχομένως πρέπει να λάβουν υπόψη τους οι Ιταλοί στον επόμενο δίσκο τους.

Ναι μεν ο Paoli αντιδρώντας έξυπνα, κατάφερε να αναπληρώσει τα κενά των αποχωρήσεων, αλλά ενώ το "Veleno" του έδωσε μια ευκαιρία για διαφοροποίηση, η αλήθεια είναι ότι δεν την άρπαξε. Ως εκ τούτου, και παρά το εξαιρετικό του εξώφυλλο, δύσκολα θα προσφέρει κάτι παραπάνω από ορισμένες ακροάσεις στον φίλο του (συμφωνικού) death metal, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακός δίσκος.

  • SHARE
  • TWEET