Flesh World

The Wild Animals In My Life

Iron Lung (2015)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 27/07/2015
Ανάλαφρο, αισθησιακό και ονειρικό punk rock για τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ομολογώ ότι πλέον πολλά από τα «μπασταρδέματα» που προσφάτως έχουμε παρακολουθήσει από νέες μπάντες της διεθνούς punk rock σκηνής με ξεπερνάνε. Διότι κατά κύριο λόγο πολλά από αυτά κινούνται πια σε εδάφη απάτητα για εμένα και αρκετές φορές αναγκάζομαι να έρθω αντιμέτωπος με κάτι το ολότελα καινούργιο, το οποίο μου αρέσει και του οποίου οφείλω στη συνέχεια να αναζητήσω τις ρίζες και τους σημαντικούς του καλλιτέχνες, όποτε γενικώς, όπως καταλαβαίνετε, «παίζει» πλέον ένα ιδιαίτερα χαοτικό ψάξιμο από μεριάς μου ως προς την μουσική, με πισωγυρίσματα, αργούς ρυθμούς μελέτης, αλλά και αφομοίωσης του τεράστιου όγκου πληροφοριών που με συναντάει σε καθημερινή βάση.

Όπως είναι φυσικό, δυσκολεύομαι επίσης στο να περιγράφω την μουσική όλων αυτών των φρέσκων συγκροτημάτων καθώς εκτός των άλλων παρατηρώ στον εαυτό μου και μια σημαντική έλλειψη γνώσης ως προς τις σχετικές ορολογίες και ετικέτες των διαφόρων ήχων, οι οποίες αρκετές φορές σίγουρα διευκολύνουν την επικοινωνία μεταξύ των «μουσικομανών». Γι' αυτό λοιπόν ως προς την περίπτωση των Αμερικανών Flesh World θα επιλέξω να κάνω την περιγραφή μου με βάση τα συναισθήματα που εκπέμπει η μουσική τους, ήχοι που ολοκληρωτικά έχουν κερδίσει την προτίμησή μου σε αυτό το πρώτο μισό του 2015.

Δεν έχω ιδέα λοιπόν αν οι τύποι μεταξύ άλλων παίζουν και shoegaze ή και κάποιο άλλο παρακλάδι του rock. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι η μουσική τους είναι αισθησιακή. Είναι ανάλαφρη και ονειρική, και έχει αυτό το μεθυστικό χάρισμα που σε μία από τις πολλές ακροάσεις του εν λόγω άλμπουμ τους θα καταφέρει να σου αποσπάσει το πνεύμα από το σώμα και να σου χαρίσει μια μοναδική μεταμουσική εμπειρία. Το "The Wild Animals In My Life" έχει κατά βάση post-punk θεμέλια, τουλάχιστον ως προς το ρυθμικό του κομμάτι, αλλά τα γυναικεία καταπληκτικά φωνητικά σε συνδυασμό με τις ατμοσφαιρικές «εφετζίδικες» κιθάρες του, δίνουν ταυτόχρονα και μία pop νότα στο σύνολο.

Τα όρια μεταξύ «βρωμιάς» και καθαρού ήχου είναι εντελώς δυσδιάκριτα, πράγμα το οποίο παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και το ότι ορισμένα κομμάτια του δίσκου - για παράδειγμα το ομώνυμο και το "Just To Tear Me Down" χαρακτηρίζονται από μια γοητευτική μονοτονία, ενώ άλλα -βλέπε "Strawberry Bomber" και το υπέρτατο "Your Love Is Like A House"- είναι πιο ζωηρά, πιο επιθετικά και ανεβάζουν ιδανικά τα vibes. Γενικά μιλάμε για έναν εκπληκτικό δίσκο, και για μία καθόλου τυχαία μπάντα. Εκτός του ότι μέλη της μεταξύ άλλων έχουν συμμετάσχει σε σημαντικά ονόματα της αμερικάνικης hardcore σκηνής, όπως οι Limpwrist και οι Needles, το προ διετίας ντεμπούτο τους ήταν επίσης εξαιρετικό, αποδεικνύοντας ότι τελικά μιλάμε πράγματι για μία μπάντα που κάνει σήμερα την διαφορά.
  • SHARE
  • TWEET