Five Finger Death Punch

Ξέρω ότι τα βράδια τρίβεις σαρδονικά τα ιδρωμένα χέρια σου και προσεύχεσαι εις το όνομα των Down και των Hellyeah (Pantera RIP γαρ). Ψάχνοντας ακόμη περισσότερο τη δισκοθήκη σου, είμαι σίγουρη πως θα βρω πάνω- πάνω το τελευταίο άλμπουμ των DevilDriver και σου λείπει άλλο ένα, για φουλ του άσσου με ρηγάδες. Μπορεί να βροντοφωνάζεις «απεταξάμην τον Σατανά» στο άκουσμα των Limp Bizkit (και θα έρθω να συμφωνήσω σε αυτό), πώς θα σου φαινόταν όμως αν υιοθετούσε αυτό το attitude μια μπάντα που σαφώς προσκυνά σε κιθάρες τους Metallica (ναι, ακόμα), Anselmo-φέρνει σε σημεία, καλοβλέπει το μελωδικό death των «ΔιαβολοΟδηγών» και σου ακούγεται ολίγον τι πιο εμπορική; «Pas mal de tout» και θα συμπληρώσω πως είναι ιδανικό- δη, όταν η εν λόγω μπάντα αποδείχτηκε περίτρανα σινεφιλική και προσκείμενη στον Ταραντίνο λόγω του ονόματός της: υποδεχτείτε κύριοι και κύριοι τους Καλιφορνέζους Five Finger Death Punch!

Μπορεί δυο χρόνια πριν να μην έτυχαν της αναγνώρισης που τους έπρεπε με το ντεμπούτο του “The Way Οf The Fist” (αν και οι υποψιασμένοι τους είχαν τσεκάρει από τότε), σήμερα όμως, το καινούριο “War Is The Answer” έρχεται να βάλει την σφραγίδα τους στην σύγχρονη μουσική ιστορία και ειδικότερα στον groove-άτο core-ίζον αμερικάνικο ήχο, όχι γιατί είναι κάτι μοναδικά εμπνευσμένο, αλλά γιατί είναι φρέσκο, καλοπαιγμένο, αξιοπρεπές, ειλικρινές και υποψήφιο για τα Kerrang! Awards του 2009, για την θέση του καλύτερου διεθνούς πρωτοεμφανιζόμενου γκρουπ.

Το “War Is The Answer” τα έχει όλα: την επιθετικότητα των “Dying Breed” και “No One Gets Left Behind”, την κιθαριστική ατμόσφαιρα των Paradise Lost στην “Symbol Οf Life” εποχή με τα “Hard To See” και “Walk Away”, το πιασάρικο riff των “Bulletproof” και “Burn It Down”, την μπαλαντοειδή μελωδικότητα των “Crossing Over” και “Far From Home”, συν τρεις ακόμη εκπλήξεις: το εντυπωσιακό instrumental “Canto 34” που σε «πριζώνει» να μπεις στο αυτοκίνητο και να σπάσεις το κοντέρ με ή χωρίς αλκοόλ (no matter what), την υπερδιασκευή στο old time classic “Bad Company” η οποία μετατρέπεται σε southern blues rock ύμνο με ένα εκπληκτικό solo στο 02:50 και μια ερμηνεία για σεμινάριο από τον κύριο Ivan “Ghost” Moody που δείχνει πως μπορεί να κάνει τα πάντα με το λαρύγγι του, και τέλος, το ομώνυμο του δίσκου που είναι το πιο επιτυχημένο aggressive κλείσιμο που έχω ακούσει σε cd εδώ και χρόνια και σε παροτρύνει να πατήσεις το μαγικό κουμπάκι του «repeat», χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό.

Η αναλογία της επιτυχίας για τους 5FDP είναι απλή: 5 μέλη ίσον, 45 λεπτά και 13 κομμάτια, όλα πλυμμηρισμένα από επιθετικό σύγχρονο μεταλλικό ήχο χωρίς εκπτώσεις ή υποψία fillers, με διάθεση για επιτυχία και αναγνωρισιμότητα. Κλείνοντας, για να πάρεις μια γεύση και να πειστείς ότι τους τέσσερεις ρηγάδες που γύρευες, τους έχεις πλέον χαλαρά, σου αφιερώνω τον εναρκτήριο στίχο του “Burn It Down” που μας τρίβουν αναιδώς στη μούρη: «You think you know me/ You don’t know shit!». Στα δέκα καλύτερα άλμπουμ για το 2009. Fold (πάσο).