Five Finger Death Punch

Πριν δύο χρόνια το "War Is The Answer" μου τίναξε το κεφάλι και συνεχίζω να το θεωρώ όχι μόνο ένα καταπληκτικό άλμπουμ, αλλά ένα από τα καλύτερα δείγματα σύγχρονου metal, που βγάζει έναν πηγαίο τσαμπουκά, ένα απερίγραπτο μίσος και μια ηχητική ταυτότητα. Αυτό ήταν που με έκανε να συμπεριλάβω τους Five Finger Death Punch στη frontline του σημερινού σκληρού ήχου, περιμένοντας ότι με το τρίτο τους άλμπουμ θα κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία τους και θα καταφέρουν να εδραιώσουν το όνομά τους. Γι' αυτό και απογοητεύτηκα πλήρως με το "American Capitalist"...

...το οποίο είναι αντικειμενικά ένα μέτριο άλμπουμ, που αποτελείται από κατά βάση μέτριες συνθέσεις (άντε και δυο-τρεις συμπαθητικές), οι οποίες ακούγονται αναμασήματα της προηγούμενης δουλειάς και δεν έχουν να παρουσιάσουν ουσιαστικά κανένα ενδιαφέρον σε σχέση με αυτήν. Στην πραγματικότητα, οι Five Finger Death Punch δείχνουν να έπεσαν στην παγίδα που έπεσαν οι Disturbed με το τελευταίο άλμπουμ, μόνο που στους τελευταίους πήρε πέντε άλμπουμ και κάμποσα περισσότερα χρόνια, στα οποία κατάφεραν να καταξιωθούν πριν τελματώσουν. Οι δε Five Finger Death Punch δε φαίνεται να έχουν δικαιολογία...

...γιατί κράτησαν τα βασικά στοιχεία του ήχου τους, αλλά όχι όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που τους έκαναν να ξεχωρίσουν, όπως ήταν τα εμπνευσμένα refrain, οι τάσεις μελωδικότητας (βλέπε "Far From Home"), η ξεχωριστή κιθαριστική δουλειά (βλέπε "Canto 34") ή ακόμα και το ταιριαστό πάντρεμα ήχων (βλέπε διασκευή στο "Bad Company"). Το άλμπουμ έχει μονόπατα κοπάνημα, κι αν αυτό γίνεται σχετικά επιτυχημένα στα τρία πρώτα τραγούδια, από εκεί και πέρα γίνεται προβλεπόμενο και αδιάφορο. Ωραίο το refrain στο ομώνυμο τραγούδι, σούπερ η επιθετικότητα που βγάζει το "Under And Over It" και έξυπνη η μελωδία στο "The Pride". Από εκεί και πέρα τίποτα άξιο αναφοράς...

...σε σημείο να μη σου κάνει αίσθηση να ακούσεις το άλμπουμ ξανά μετά από την τρίτη-τέταρτη ακρόαση. Η ουσία του song writing δεν έχει αλλάξει, μόνο που αυτή τη φορά μου φάνηκαν σα μια βαρύτερη και πιο ανούσια εκδοχή των Stone Sour, καθώς ειδικά οι φωνητικές γραμμές σε στιγμές είναι καρφί Corey Taylor. Κρίμα, καθώς θεωρώ τη φωνή του Ivan Moody εξαιρετική, συνδυάζοντας επιθετικό ύφος και τρομερά καθαρά χαμηλά φωνητικά.

Συνθέσεις όπως το "Coming Down" αποτελούν μέτρια αναμασήματα, ενώ, παρόλο που μερικές συνθέσεις περιέχουν ενδιαφέρουσες ιδέες, άλλοτε παρουσιάζουν ανέμπνευστο ρεφραίν, όπως στο "Generation Dead", κι άλλοτε μένουν μόνο σε αυτό, όπως στο "Back For More". Το σίγουρο είναι ότι λίγα τραγούδια θα είχαν θέση στο "War Is The Answer" και μάλλον κανένα από αυτά δε θα ξεχώριζε.

Να προσθέσω ακόμα πως η θεματολογία τους έχει αρχίσει και κουράζει, καθώς το να μιλάς για μίσος και πάλι μίσος είναι λίγο περιοριστικό, ενώ υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το κάνεις. Αρκεί να συγκρίνει κανείς το "Walk Away" και το "Wicked Ways" για να καταλάβει τη διαφορά. Τέλος, ο Kevin Churko έχει κάνει καλά τη δουλειά του ως προς το αψεγάδιαστο ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά επειδή ως γνωστόν είναι από τους παραγωγούς που επεμβαίνουν λίγο περισσότερο στη διαδικασία δημιουργίας του δίσκου, νομίζω πως μπορεί να βάλει άνετα το "American Capitalist" δίπλα στις δύο τελευταίες δουλειές του Ozzy στα χειρότερά του δείγματα. Άσε που είναι ο ίδιος ακριβώς ήχος με το προηγούμενο άλμπουμ.

Ενδεχομένως να είμαι αυστηρός μαζί τους, αλλά μόνοι τους κέρδισαν το δικαίωμα να έχω υψηλές απαιτήσεις από αυτούς και με το "American Capitalist" δεν κατάφεραν ούτε να τις πλησιάσουν. Δεν ξέρω πώς μπορεί να λειτουργήσει σε κάποιον που θα τους ακούσει για πρώτη φορά, καθώς είναι μια ιδιαίτερη μπάντα που αξίζει κανείς να ασχοληθεί, αλλά σε λίγο καιρό δύσκολα κάποιος θα μνημονεύει το εν λόγω άλμπουμ ή κάποια από τις συνθέσεις του.

Παραμένουν ψηλά στη λίστα με τις μπάντες που θέλω να δω ζωντανά, αλλά ξόδεψαν «ένα κανονάκι» με το "American Capitalist" και το επόμενο άλμπουμ θα είναι τελικά πιο κρίσιμο από όσο υπολόγιζα.