First Aid Kit

Οι αδερφές Soderberg από τη Σουηδία (καμιά σχέση με το σκηνοθέτη) έγιναν γνωστές μέσα από διασκευές κομματιών των Fleet Foxes, χωρίς να σταματούν εκεί. Η επιτυχία στο Youtube τους χάρισε το ντεμπούτο από τη Wichita και η γλυκιά folk τις έριξε στα βαθιά νερά της Columbia και της μαζικής αναγνώρισης. Με το προηγούμενο άλμπουμ τους, "Stay Gold" έδειξαν μία πιο στυλιζαρισμένη άποψη της μουσικής τους, που γειτνίαζε με τη baroque pop της δεκαετίας του '70. Γενικότερα το όλο στυλ τους πλησίαζε επικίνδυνα αυτό της Florence (ξέρεις ποιας Florence), από τη στιγμή που το υποστήριζαν μια χαρά και έγραφαν ακόμα ωραία κομμάτια γιατί να γκρινιάξουμε; Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι την αυγή του 2018, όταν και οι συμπαθέστατες First Aid Kit κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους.

Μελετώντας την ιστορικότητα των συγκροτημάτων, οι Soderberg πατάνε ακριβώς πάνω σε ένα σύνηθες οριακό σημείο: είτε θα δώσουν μια σπρωξιά και θα πάνε, ένα, δύο, τρία, ή τέλος πάντων πολλά βήματα παραπέρα, τον ήχο τους μέσα από την ανακάλυψη νέων ιδεών, είτε θα γυρίσουν στα πρώτα άλμπουμ και θα σκάψουν βαθύτερα την πιο γήινη folk τους. Τελικά τίποτα από τα δύο δε πραγματοποιήθηκε. Το "Ruins" χαμήλωσε την ένταση, τρόχισε τις όποιες αγκυλώσεις κλωτσούσαν και έβγαλε όσες ορχηστρικές φιοριτούρες βάραιναν προς πιο «πειραγμένη» pop κατεύθυνση. Τι έμεινε; Ένα στρωτό σύνολο εναλλακτικής folk (γράψε λάθος, εναλλακτική country- είναι πιο εύστοχη περιγραφή).

Κακό είναι αυτό; Η απάντηση προφανώς και είναι αρνητική. Δε ξέρω βέβαια πόσο ικανοποιημένοι πρέπει να είμαστε από άλλο ένα συγκρότημα που ξεκίνησε ωραία, έδειξε σημάδια προόδου πριν από τέσσερα χρόνια και πλέον κουρνιάζει σε ό,τι πιο safe μας έχει δώσει. Η ευρύτερη ατμόσφαιρα συσκοτίζεται και το "Ruins" φεγγίζει από απόσταση, σαν ετερόφωτο ουράνιο σώμα που εκπέμπει λάμψη από αλλού προερχόμενη. Σε αυτή τη περίπτωση, αυτό «το αλλού», που κάτι μας θυμίζει αλλά δε μπορούμε να πούμε με σιγουριά τι, είναι η Americana, διανθισμένη με τον ρομαντισμό των pop μπαλάντων της δεκαετίας του '50.

Οι αισθαντικές φωνές της Johanna και της Klara είναι καλύτερες από ποτέ, δε συγκρίνονται όμως ούτε με την αυθεντικότητα της country αλλά ούτε και με κυρίες που μεσουρανούσαν στο Hollywood και κρατούσαν τους ερωτευμένους κρεμασμένους από τα χείλη τους -και μακριά από τα βδελυρά rock 'n' roll club-, λίγο πριν την επέλαση των ατίθασων '60s.

Οι συνθέσεις, οι εκτελέσεις και οι ερμηνείες του δίσκου είναι άρτιες, όμως στερούνται αυθορμητισμού- για να ακριβολογώ είναι σχεδόν μηχανικές και φαίνεται στο αποτέλεσμα, αφού στο τέλος, παρά τους όμορφους στίχους σχετικά με (τι άλλο) διαλυμένες σχέσεις, δε θα μπορέσεις να ταυτιστείς. Η αίσθηση της απόστασης είναι ένα μεγάλο στοίχημα για κάθε καλλιτέχνη, κι όποτε καταφέρνει και μειώνει το διάκενο ανάμεσα στο έργο του και τον ακροατή μοιάζει όλο και πιο σάρκινος, όλο και πιο προσιτός, όλο και πιο όμοιος με εμάς.

Θα μου πεις, κι ο Bowie με τις εξωφρενικές του ιδέες και τις απόκοσμες μελωδίες πώς κατάφερε να γίνει μέρος της ζωής μας; Οι αφηγήσεις του Bowie, φίλε-φίλη, ήταν σχετικά με τη θέαση του κόσμου μέσα από τα μάτια ενός σχιζοφρενή, το εξώτερο διάστημα και τη ζωή ενός παράταιρου ανδρόγυνου πλάσματος στη Γη! Το ξένο το κοιτάζουμε με δέος (ή και τρόμο) ενώ το οικείο το συμπονούμε και ταυτιζόμαστε μαζί του. Και εδώ, αν και τα στιχουργικά θέματα είναι κοινότυπα και λίγο τσιμπημένα ως προς την υπερβολή, το μουσικό σύνολο δε τους ταιριάζει και πολύ.

Στο πρώτο μισό συναντάμε αρκετά ενδιαφέρονται σημεία, ξεκινώντας με το "Rebel Heart", που αφήνει τη ζωηρή πνοή της τρομπέτας και των κρουστών στο "It's A Shame", μία στιγμή ισορροπίας ανάμεσα στο παιδικό χιούμορ και την αναπόφευκτη ενηλικίωση. Η αρχή θα σε βρει χαρούμενο. Βέβαια, καθώς ο χρόνος κυλά, καταλαβαίνεις ότι όλο και πλησιάζει η ώρα που θα πατήσεις το pause, ενώ χασμουριέσαι γλαρωμένος.

Οι First Aid Kit έχουν αποδεδειγμένα δυνατότητες και πάντα η μουσική τους θα είναι άνω του μετρίου. Αρκεί όμως αυτό; Η indie folk, μέχρι και στην πιο ομιχλώδη παραλλαγή της, έχει σταθερό κοινό και πετυχαίνει τα στάνταρ, είτε αυτά είναι πωλήσεις και downloads είτε γεμάτες σκηνές και λαϊβάδικα. Κατά πόσο όμως θα συνεχίσει να είναι αυτό το πεδίο φιλικό στην επανάληψη, όταν οι παλαιοί και κρατεροί επιστρέφουν πιο δυναμικά από ποτέ και νέες μπάντες ξεπετάγονται συνέχεια; Το σκανδιναβικό ντουέτο δεν απογοητεύει, ούτε ενθουσιάζει, δίνοντας το πρώτο του χλιαρό άλμπουμ. Όμορφα τα εγκώμια περί εκλεπτυσμένων και αιθέριων και ακόμα πιο λεπτή η γραμμή που τα χωρίζει από τη νύστα.