Firewind

Με τους ρυθμούς που το πάνε οι Firewind, κάθε δίσκος θα συνοδεύεται κι από ένα γρίφο που θα μας ζητάει να μαντέψουμε τι αλλαγές έχει υποστεί η μπάντα από την προηγούμενη φορά. Αφού πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από το τίμιο "Immortals" και το βίντεο για το "Ode To Leonidas" να στοιχειώνει ακόμη τα όνειρά μου ως η επιτομή του κιτς, ήρθε η ώρα για μια ακόμη (ριζική αυτή τη φορά) αλλαγή.

Αν σας άρεσε ο Henning Basse στο "Immortals", λυπάμαι αλλά δε θα τον βρείτε πίσω από το μικρόφωνο στο "Firewind". Επίσης αν περιμένατε να ακούσετε κανένα γουστόζικο solo από τον Bob στα πλήκτρα, την πατήσατε, καθώς κι αυτός αποτελεί παρελθόν για τη μπάντα.

Η γνωστή τακτική των ομότιτλων δίσκων βρήκε κι εδώ εφαρμογή, σε μια προσπάθεια διαβεβαίωσης ότι η μπάντα έμεινε ακέραια με τόσες αλλαγές, και ίσως μια νύξη επιστροφής στις ρίζες. Ως κουαρτέτo για πρώτη φορά μετά την εποχή του "Burning Earth", νομίζω πως κερδίζουν το στοίχημα.

Ξεκινώντας με το "Welcome To The Empire", o Gus G πρωταγωνιστεί με την κιθαριστική του εισαγωγή (και τη συνέχεια). Κι όχι άδικα, εξάλλου αυτός είναι που αναζωπυρώνει τη φωτιά των Firewind τόσα χρόνια. Ένα δυνατό power metal κομμάτι, με τον "καινούριο" Herbie Langhans στα φωνητικα να κερδίζει την παρτίδα με το καλημέρα. Συνεχίζοντας με το φουριόζικο "Devour" σε ανεβασμένες ταχύτητες, με τον Gus να δίνει ρέστα στο solo, ενώ το φαινομενικά απλοϊκό ρεφραίν έχει μια κολλητική μελωδία.

Το "Rising Fire" (λεω κι εγώ δε θα χε κάτι με φωτιά σε κάποιον τίτλο;) μοιάζει βγαλμένο από solo δίσκο του Gus, με κατεβασμένες ταχύτητες και βγάζοντας την πιο hard rock πλευρά της μπάντας, για να επιστρέψουμε σε πλέον upbeat ήχους με το "Βreak Away" όπου ακούγονται πιο έντονα κάποια πλήκτρα. Ένα κομμάτι που έχει μια νοσταλγική νότα, σαν να βγήκε από τα '80s ενώ και πάλι η κιθαριστική δουλειά είναι πραγματικά απολαυστική. Στο "Orbitual Sunrise" έχουμε ένα κλασσικό heavy metal τραγούδι φτιαγμένο για να παίζεται μπροστά σε πολύ κόσμο με το ανθεμικό του ρεφραιν, ενώ και οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι στίχοι του ξεχωρίζουν. Δε γίνεται να λείπει μια μπαλάντα βέβαια από ένα τέτοιο δίσκο, αλλά το "Longing To Know You" χωρίς να πρωτοτυπεί δεν είναι ούτε και νερόβραστο. Η απουσία του Bob δεν φαίνεται, με την ενορχήστρωση να είναι μεν απλοποιημένη αλλά όχι φτωχή, και τα πλήκτρα να βγαίνουν μπροστά στη μίξη.

Η επιρροή των solo δίσκων του Gus φαίνεται και στο "Perfect Strangers", όπου και πάλι σου δίνει αυτή τη διασκεδαστική αίσθηση, κάπως old-school, κάπως απλοϊκή που κρύβει μέσα της μια αθωότητα. Κάπου εκεί ξεπροβάλλει και η ανάμνηση του αγαπημένου Dio, με το "Overdrive" , και την επιρροή καλοδεχούμενη όταν έχεις τέτοια "pipes" (πνευμόνια) στο μικρόφωνο που λένε και στο χωριό μου. Γκάζια και νεοκλασσικές στιγμές στο "Αll My Life", που κλείνει με μια εκκωφαντική τσιρίδα. Το hard rock ύφος επιστρέφει στο "Space Cowbow" που θα ταίριαζε σε μια καλοκαιρινή βόλτα, ενώ το "Kill The Pain" που κλείνει το δίσκο, ξεκινάει με τον (εξαιρετικό) Johan Nunez να δίνει το έναυσμα για μια καταιγιστική επίθεση, όπου η μπάντα ξεσαλώνει και το shredding έχει την τιμητική του.

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, έπιασα το δίσκο με προσδοκίες αρκετά χαμηλές. Το "Immortals" αν και τίμιο, προσωπικά δε με είχε αγγίξει ιδιαίτερα, ενώ ένιωθα πως η μπάντα είχε απωλέσει λίγο την ενέργεια και την ορμή στον ήχο της. Το "Firewind" ήρθε για να με διαψεύσει όμως, με την προσθήκη του Herbie να είναι κίνηση ματ, ενώ όλη η μπάντα αποδίδει τα μέγιστα, με σκοπό τη δημιουργία όμορφων κομματιών με αρκετή μουσικότητα. Η απλοποιημένη προσέγγιση και η πιο ωμή (αλλά αξιόλογη) παραγωγή, μας δίνουν ένα άλμπουμ που είναι απενοχοποιημένα διασκεδαστικό κι ευχάριστο, ίσως το πιο σημαντικό σε ένα δίσκο αμιγώς μελωδικού metal.