Firebird

Είναι η στιγμή εκείνη που έρχεται για όλους τους μουσικούς και όλες τις μπάντες, αργά ή γρήγορα. Στην περίπτωση των Firebird του Bill Steer ήρθε αργά, έπειτα από πέντε εξαιρετικούς δίσκους και σε διάστημα σχεδόν δέκα ετών. Το περσινό "Grand Union" ηχεί ακόμα φρέσκο κι ενώ έχει χωνευθεί μουσικά, δεν δημιούργησε την ανάγκη για κάτι καινούργιο. Όχι πως δεν ήταν καλοδεχούμενο το "Double Diamond", αλλά...

...και να μην κυκλοφορούσε εν τέλει, μικρό το κακό. Ξεπερνώντας λοιπόν το λόγο που ώθησε το hard rock blues trio να επανεμφανιστεί στο μουσικό προσκήνιο τόσο σύντομα, δεν άργησα να αμφιβάλλω για την ορθότητα της απόφασης αυτής. Το πρώτο τρανταχτό αρνητικό σημείο ήταν η έλλειψη της «καθαρής βρωμιάς» που μας έχει συνηθίσει η μπάντα στις προηγούμενες κυκλοφορίες της και η εμφάνιση ενός αποστειρωμένου studio ήχου. Αυτή η καλογυαλισμένη, πέραν του δέοντος αστραφτερή παραγωγή δεν πάει και δεν βοηθάει τις συνθέσεις των Firebird.

Συνθέσεις, που από την άλλη ακούγονται ευχάριστα αλλά μέχρι εκεί, χωρίς να τσιγκλάνε το αυτί και που μερικές φορές παρεκκλίνουν από το χαρακτηριστικό αγγλικό παρελθόν τους και πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο στο αντίστοιχο αμερικάνικο, με μιά ανεπαίσθητη δόση από AOR ατμόσφαιρα να κάνει πέρα την όποια προδιάθεση για blues, που μου εμφανίστηκε καθαρά και για πρώτη φορά μόλις στην τελευταία σύνθεση του δίσκου ("Pantomime").

Δε μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο ήταν συνειδητή η απόφαση των Firebird να αλλάξουν τον ήχο τους ή αν ο παραγωγός το παράκανε λιγάκι, σημασία έχει πως σε συνδυασμό με την όποια έλλειψη συνθετικής έμπνευσης από μέρους του Bill Steer, το "Double Diamond" είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στη δισκογραφική αλυσίδα τους. Επειδή όμως αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα και μιας και δεν τους έχει ξανατύχει στο παρελθόν, δεν θα λιποψυχήσουμε και στις 11 του Σεπτέμβρη θα τους αποθεώσουμε όπως τους πρέπει στο σανίδι του An Club. Εξάλλου, ποιός θα με πείσει  πως ο ξανθομάλλης κιθαρίστας δεν έδωσε τα ρέστα και την ψυχή του στον επερχόμενο δίσκο των Gentlemans Pistols;