Fear Factory

Mechanize

Candlelight (2010)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 12/02/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
"Soul Of A New Machine"

Πέντε χρόνια μετά το μέτριο, βαρετό και άνοστο "Transgression" και περίπου 10 μήνες ξεκατινιάσματος μεταξύ πρώην και νυν μελών των, μια φορά και έναν καιρό, μεγάλων Fear Factory, οι μηχανές βρίσκονται πάλι σε σημείο εκκίνησης και το βιομηχανοποιημένο προϊόν που τους έκανε μεγάλους, φαίνεται να λειτουργεί ξανά και είναι έτοιμο για επαναδραστηριοποίηση.

Οι νέοι Fear Factory, με την επιστροφή του Dino Cazares και την πρόσληψη του Gene Hoglan σε ρόλο ρομποτικού drummer και με τον Burton C. Bell να παραμένει (και να τα ξαναβρίσκει με το έτερο ήμισύ του, Cazares) και τον Byron Stroud στο μπάσο, (ήδη από την κυκλοφορία του "Archetype"), φωνάζουν το παρόν με το ολόφρεσκο "Mechanize". Αφού κατάφεραν να κάνουν άνω κάτω την μπάντα ο Bell με τον Cazares, τελικά οι Herrera – Wolbers αποχώρησαν / εδιώχθησαν και πλέον οι Fear Factory όπως τους ξέραμε την εποχή του ογκόλιθου, "Demanufacture" και του καταπληκτικού "Obsolete", ανήκουν στο παρελθόν. Έτσι λοιπόν, η αντικατάσταση του Herrera, έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως προσεκτική και να μη χαλάσει τη σφραγίδα του ήχου που είχαν οι Fear Factory. Και θα υπήρχε καλύτερη λύση από τον Hoglan;  Για τον οποίο τι να πρωτοπεί κανείς. Για τους Strapping Young Lad για παράδειγμα; Τους Testament; Ή μήπως για τους χαβαλέδες Zimmers Hole;

"Industrial Revolution"

Το "Mechanize" είναι ο δίσκος που θα 'πρεπε με λίγα λόγια να ακολουθήσει το "Digimortal", καμιά δεκαριά χρόνια πίσω. Περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν αυτό που είναι και ίσως αποτελεί το πιο Fear Factory άλμπουμ τους εδώ και καιρό. Ναι, το "Archetype" είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος, τυπικός στις αρχές και τις μεθόδους των πρώιμων Fear Factory. Το "Digimortal" έχει αυτή την πειραματική διάθεση που τους παρέσυρε με το "Obsolete". Όμως το "Mechanize" περιέχει συνθέσεις που παραπέμπουν κατευθείαν στο "Demanufacture" και συνδυάζει την εμπειρία, το groove και την πιο alternative χροιά του "Obsolete". Εμπορικό τρικ ή όχι, η απουσία του Cazares, θεωρώ ότι υπήρξε αρνητικά επιδραστική, όσο και να προσπάθησε ο συμπαθής Wolbers να τον αντικαταστήσει. Όπως και το σχεδόν... κακέκτυπο των Fear Factory, Divine Heresy, ήθελε τις γκαρίλες του Burton C. Bell. Αν καλύπτονταν αυτά τα κενά, τότε, εν μέρει το αποτέλεσμα ενδεχομένως να ήταν το "Mechanize". Και αν σε πολλούς, όπως και σε μένα άλλωστε, ο Raymond Herrera ήταν ένας βασικότατος κρίκος στη βιομηχανική αλυσίδα θορύβου των Fear Factory, τότε δε θα υπήρχε πιο κατάλληλος αντικαταστάτης από τον Hoglan. Εξάλλου, το ηχητικό πλαίσιο του δίσκου και της τωρινής του μπάντας, δεν είναι δα και τόσο μακρινό από τους ημιπαρανοϊκούς Strapping Young Lad του μεγαλοφυούς Devin Townsend.

Οι Fear Factory επιστρέφουν με ένα δίσκο αντάξιο του ονόματός τους και αυτή η "Demanufacture" αύρα σε κομμάτια όπως το "Fear Campaign" ή το "Powershifter" και το "Oxidizer", απλά το επιβεβαιώνει και όσοι βιάστηκαν να τους ξεγράψουν, καλύτερα να το ξανασκεφτούν. Ή να τσεκάρουν το σχεδόν οκτάλεπτο "Final Exit" που κλείνει το δίσκο και συνδυάζει τις καλύτερες στιγμές των Fear Factory με τις εμπειρίες που προφανώς αποκόμισε ο Bell από το project των Ascension Of The Watchers πριν λίγο καιρό. Ένα κομμάτι που απορρέει από την "Obsolete", πιο ambient περίοδό τους και αποτελεί μια εκ των κορυφαίων στιγμών του δίσκου. Και φυσικά, η συνδρομή του Rhys Fulber στα πλήκτρα και την παραγωγή είναι δεδομένη, καθώς παραμένει συνεργάτης τους εδώ και αρκετό καιρό.

"Industrial Discipline"

Ίσως το άλμπουμ να είναι περισσότερο μια επισφράγιση της συνεργασίας του Cazares με τον Bell και να είναι ενός είδους δήλωση προς τους οπαδούς τους για να τους ευχαριστήσουν. Γι' αυτό και η σχετική επιστροφή σε γνώριμες και πετυχημένες συνταγές... Όμως, παρόλα αυτά, το "Mechanize" είναι δίσκος που ακούγεται σύγχρονος και μοναδικός και σίγουρα σβήνει κάθε προσπάθεια που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αξία των Fear Factory στο συγκεκριμένο πεδίο. Η μουσική του «μέλλοντος» που έπαιζαν την εποχή των μεγάλων δίσκων τους, έφτασε πλέον στην εποχή που θεωρείται σύγχρονη και όχι φουτουριστική. Ένα τέτοιο άλμπουμ όμως, οι άλλοι δύο, πρώην συνοδοιπόροι του Bell και του Cazares, μάλλον δύσκολα θα καταφέρουν να ξεπεράσουν με τους Arkaea. Δίσκος που δεν υπενθυμίζει απλά τι ήταν οι Fear Factory κάποτε, αλλά ακόμα περισσότερο δημιουργεί υποσχέσεις για το παρόν και το μέλλον. Βιομηχανική πειθαρχία επιζητούν και προφανώς την λαμβάνουν, καθώς δύσκολα άλλη μπάντα θα καταφέρει να μετατρέψει μια μάζα λαμαρίνες σε metal τέτοιας ποιότητας, με την επιτυχία των Fear Factory.
  • SHARE
  • TWEET