Faithreat

Faithreat

Screaming Victims Distro (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 21/11/2013
Ένας πρωτόγνωρος και άρτιος παικτικά δίσκος για τα ελληνικά thrash δεδομένα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Νομίζω πως το ελληνικό underground κοινό περίμενε καιρό για τον συγκεκριμένο δίσκο. Πρόκειται για το δεύτερο -ομώνυμο- full-length των δικών μας thrashers Faithreat από τον Bόλο, έπειτα από το 7" EP "Thrashing With The Stars" και το μακρινό πλέον ντεμπούτο της μπάντας, "Back To The Pit" του 2009. Οι Faithreat λοιπόν επανέρχονται, στην καλύτερη ever φάση τους, με δέκα thrash κομματάρες στη μορφή 12" βινυλίου, και την ζυγαριά να γέρνει αυτή την φορά περισσότερο προς το metal και αναφορές όπως οι Anthrax και σε κάποιο βαθμό οι Suicidal Tendencies, και λιγότερο προς το hardcore, θα έλεγα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουν ακόμη στοιχεία που θα γούσταρε οποιοσδήποτε οπαδός του hardcore και punk ήχου.

Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα φοβερό και κάπως «creepy» intro για να μπει κατευθείαν στο ψητό με το κομμάτι "Reality", και να μας αφήσει «κάγκελο» με το εκπληκτικό σερί των "Here Inside" και "City Life" όπου γίνεται κυριολεκτικά το «έλα να δεις». Πόλεμος από riff, γηπεδικά refrain και ανελέητο χτύπημα. Εκτός του ότι το "City Life" περιλαμβάνει το καλύτερο mute στις κιθάρες για το 2013, αυτό που γίνεται κατευθείαν αντιληπτό από τα πρώτα κομμάτια του δίσκου, είναι πως τα παιδιά έχουν φτάσει «παικτικά» σε ακραία υψηλό επίπεδο, όπου για τα ελληνικά thrash / crossover δεδομένα θα τολμούσα να πω και την λέξη «μοναδικό». Το rhythm section είναι εκπληκτικό με τον drummer να μη σταματάει λεπτό και το μπάσο να ανοίγει νέα σελίδα για την μπάντα. Κάθε μέλος του συγκροτήματος έχει πραγματικά κάτι να δώσει στο σύνολο με τα riff στις κιθάρες να χτίζουν τα κομμάτια και τα solos να τα στολίζουν ιδανικά, και τον τραγουδιστή να έχει ψάξει τρομερά το αντικείμενο του, με τσιρίδες, «σκισίματα» και κορώνες, αποδεικνύοντας πως ο frontman δεν είναι κάτι το διακοσμητικό στην μουσική που αγαπάμε.

Όλα αυτά, το παίξιμο, οι εξαιρετικές συνθέσεις και το δέσιμο της μπάντας, βρίσκουν το ιδανικό συμπλήρωμα σε ένα εκπληκτικό και «άρτιο» όπως λέμε mastering, επιμελημένο από τον Brad Boatright, μέλος των crust ηρώων From Ashes Rise και κορυφή στο είδος του, ο οποίος ειλικρινά παρουσιάζει κάτι το πρωτόγνωρο για την ελληνική σκηνή. Η δεύτερη πλευρά του δίσκου είναι εξίσου καλή με την πρώτη, με κομμάτια όπως τα "Possessed" και τις δισολίες που αυτό περιέχει, το ισπανικό "Despiértate" και το ελληνικό "42 Δόντια" να ξεχωρίζουν, καθιστώντας την επανάληψη της ακρόασης απαραίτητη για να ανακαλύψει κανείς, άκουσμα με άκουσμα, το πλούσιο περιεχόμενο αυτής της κυκλοφορίας. Με στίχους βγαλμένους από την ζόρικη ελληνική καθημερινότητα της φτώχειας, της βίας, και της διαφθοράς, οι Faithreat επανήλθαν με μία «δισκάρα», για να μείνουν, γιατί το γουστάρουν, γιατί το αξίζουν.
  • SHARE
  • TWEET