Fadom

Με το γεννοβόλημα των συγκροτημάτων / μελών της να συνεχίζει χωρίς σταματημό, η ελληνική thrash σκηνή υποδέχεται μία ακόμη προσθήκη στο προσφιλές πεδίο του αμερικανογενούς old school ήχου. Οι Αθηναίοι Fadom έχουν ήδη πλασαριστεί ως το «next big thing» όσο αφορά στην εγχώρια -μικροκοσμική- τάξη πραγμάτων και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους μοιάζει να ανταποκρίνεται επαρκώς στις αξιώσεις του άτυπου αυτού τίτλου.

Το "Pantophobia" ακολουθεί το προ τριετίας παρθενικό EP "Thrash Bandicoot", από όπου και αντλούνται δύο από τα οχτώ κομμάτια του. Η μπάντα μπορεί να μην πρωτοτυπεί σε ύφος, με τους συνήθεις υπόπτους της αμερικανικής σχολής να διαμορφώνουν το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού, όμως έχει την αξιοθαύμαστη ικανότητα να φέρνει τον ήχο της αρκετά κοντά σ' αυτόν των ηρώων της.

Ανάμεσα στα δυνατά χαρακτηριστικά του, τις πρώτες εντυπώσεις κερδίζουν τα φωνητικά που παραπέμπουν σε έναν νεαρό Hetfield (με ολίγη από Mustaineικό ρινισμό), θέτοντας εξαρχής τον πήχη του εκτελεστικού επιπέδου στα ύψη, με τα υπόλοιπα όργανα και την παραγωγή του David Prudent να ακολουθούν κατά πόδας, ολοκληρώνοντας την γενικώς άρτια επαγγελματική τους αντίληψη. Πέρα απ' τους Metallica των δύο πρώτων δίσκων που ξεχωρίζουν από μακριά, το «επιρροόμετρο» γράφει αντίστοιχα μεγάλο αριθμό αναφορών στους Overkill, Megadeth, Anthrax και Sacred Reich, εμφανίζοντας παράλληλα προφανείς συμπάθειες σε crossoverίλες τύπου Nuclear Assault, αλλά και σε πιο μοντέρνες προσεγγίσεις στο thrash, παρόμοιες μ' αυτές των Havok ή των Revocation.

Με το σύνολο των κομματιών του να εκτείνεται στην ιδανική διάρκεια των 30-κάτι λεπτών, το "Pantophobia" βρίσκει τις καλύτερες στιγμές του στα -αντιπροσωπευτικότερα των Bay Area προτιμήσεών τους- "Massive Destruction" και "Thrasholution", στο «rock 'n' rollάδικο» "Heavenfall" (προσωπικό αγαπημένο) και στο ισοπεδωτικό "Inhuman Annihilation Project", καταλήγοντας ως ένα καθόλα συμπαγές στη δυναμική του ντεμπούτο για τους Αθηναίους, δημιουργώντας ταυτόχρονα υγιείς προσδοκίες για το μέλλον τους.