Exodus

Το "The Atrocity Exhibition... Exhibit A" αποτελεί την τρίτη studio δουλειά για τους Exodus επί '00s εποχή και την πρώτη με το παρόν line-up. Οι ανακατατάξεις δείχνουν τον Paul Bostaph να κάνει τόπο για τη μεγάλη επιστροφή του Tom Hunting πίσω απ' το drum kit, κάτι που (λογικά) εξηγεί τις όποιες φυσικές συνέπειες στον ήχο τους. Σε γενικές γραμμές, το γκρουπ συνεχίζει ακριβώς από εκεί που το αφήσαμε. Ή μήπως όχι;

Για να πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή, ο δίσκος μου αρέσει. Αρκετά μάλιστα. Συγκριτικά, θα έλεγα πως είναι καλύτερο απ' το "Tempo Of The Damned" -το οποίο μου είχε φανεί κάπως αδύναμο ως σύνολο- αλλά δεν ξεπερνά τα standards που τέθηκαν επί εποχής "Shovel Headed Kill Machine". Το μουσικό ύφος απ' την άλλη έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, με τις μακροσκελείς δομές των κομματιών, τις δουλεμένες κιθάρες και τα εμφανώς καλύτερα, σε σχέση με το "Shovel" φωνητικά, να συνθέτουν έναν εξαιρετικό δίσκο.

Εδώ όμως μπαίνει το περιβόητο «αλλά». Ενώ οι κιθάρες είναι «βουτηγμένες» μες στο groove, βλέπουμε τον Rob Dukes να υιοθετεί ένα πιο «thrash» attitude, αλλά και την παραγωγή να σπρώχνει με τα χίλια το όλο πράγμα κατά την ίδια κατεύθυνση, προσπαθώντας για ένα αποτέλεσμα που ακούει στις έννοιες «μοντέρνο», «μπόμπα» και «metal». Και δυστυχώς, δε μπορούμε να έχουμε και τη πίτα ολόκληρη, και το σκύλο χορτάτο. Μπορεί ο ήχος ν' ακούγεται «μπομπάτος», αλλά στο τέλος καταλήγει αρκετά «επίπεδος» και ίσως «πλαστικός». Οι Exodus πλέον δεν είναι thrash μπάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου, και καλύτερα να μην πιέζουν κάτι που -στην ουσία- δε τους βγαίνει. Επειδή μιλάμε για μία καλή παραγωγή, που όμως έγινε σε λάθος δίσκο.

Το τελικό πόρισμα δείχνει ένα καλό album που θα «γουστάρουν» κάμποσοι φίλοι του είδους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι απόψεις που (έως τώρα) έχουν ακουστεί είναι επί το πλείστον είτε αποθεωτικές, είτε επικριτικές. Απ' τη μεριά μου, θεωρώ πως η «αλήθεια» (;) βρίσκεται κάπου στη μέση. Τα κάμποσα θετικά και αρνητικά φέρνουν τη πλάστιγγα σε μία ισορροπία και γι' αυτό επιλέγω να κλείσω το κείμενο με μία ευχή: Μακάρι το γκρουπ να φανεί πιο «αυθόρμητο» στην επόμενη δουλειά του, επειδή η ουσία είναι μία. Είτε δείχνεις thrasher, είτε το 'χεις μέσα σου.