Evile

Five Serpent's Teeth

Earache (2011)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 14/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ήταν Σεπτέμβρης του '09 όταν οι Evile κυκλοφορούσαν το δεύτερό τους άλμπουμ, "Infected Nations". Η ευρεία αποδοχή του προμήνυε τις καλύτερες δυνατές εξελίξεις για τη μπάντα, όμως ένα τραγικό συμβάν έμελλε να στερήσει μέρος αυτής της επιτυχίας. Ένας θρόμβος αίματος στον πνεύμονα του μπασίστα τους, Mike Alexander, ήταν και η αιτία του ξαφνικού θανάτου του, μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα. Τα εναπομείναντα μέλη των Evile δεν το βάζουν κάτω, βρίσκουν άμεσα τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Joel Graham (πρώην Rise To Addiction) και συνεχίζουν ακάθεκτοι να περιοδεύουν, συμπληρώνοντας πάνω από 130 εμφανίσεις μέσα στο 2010. Κάπως έτσι φτάνουμε στο παρόν και την επιστροφή της μπάντας με το τρίτο της άλμπουμ, με το χαρακτήρα του «καθοριστικού» να αιωρείται απειλητικά από πάνω του.

Οι παραπομπές στη χρυσή εποχή των Metallica δεν κρύβονται, αρχής γενομένης από την a la "Blackened" εισαγωγή του ομότιτλου, αλλά και μία ενιαία αισθητική που αντλεί πολλά από την Burton περίοδο, έχοντας ως σαφές επίκεντρο το "Master Of Puppets". Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια, αφού οι Evile αναμιγνύουν εξίσου μεγάλα μερίδια επιρροών, τόσο απ' τους υπόλοιπους τρεις της «μεγάλης τετράδας», όσο και από τους Exodus, Annihilator και Testament, χωρίς να παραβλέπουν τις θεμελιώδεις αρχές του παραδοσιακού heavy της γενέτειράς τους, με πρώτους και καλύτερους τους Judas Priest.

Σύμφωνοι, ίσως μέχρι εδώ να μη συναντάμε μεγάλη πρωτοτυπία, όμως πόση απ' αυτή μπορεί να βρει κανείς σήμερα; Έτσι ερχόμαστε στον παράγοντα «ποιότητα συνθέσεων», εκεί όπου οι Βρετανοί ξεπερνούν κατά πολύ τους εαυτούς τους, αφήνοντας παράλληλα τους περισσότερους ομόφρονές τους χιλιόμετρα πίσω. Απλά, όμορφα και χωρίς περιστροφές, τα πάντα στο "Five Serpent's Teeth" αγγίζουν το τέλειο. Το επίπεδο του songwriting έχει ανέβει κατακόρυφα, τόσο ώστε η ομοιογένεια του συνόλου να υπερβαίνει κατά πολύ τα επιμέρους κομμάτια του. Εξίσου μεγάλη βελτίωση παρουσιάζει και ο Matt Drake πίσω απ' το μικρόφωνο, σε ένα στυλ που συνδυάζει Araya και Hetfield με μια ιδέα Belladonna στις φωνητικές μελωδίες. Οι κιθάρες διατηρούνται στα γνωστά υψηλά πρότυπα, με τα solo του Ol Drake να αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίχτες των τελευταίων ετών στο thrash. Στα μετόπισθεν, ο Ben Carter κυριαρχεί με ένα πλήρες και ουσιαστικό παίξιμο στα drums, ενώ σημαντική είναι η συμβολή του Joel Graham στο μπάσο, ο οποίος εστιάζει περισσότερο στον όγκο και τη στιβαρότητα, παρά στην ταχύτητα.

Εν γένει, αυτό είναι και το στοιχείο μέσω του οποίου ο δίσκος κερδίζει έδαφος έναντι των δύο προηγούμενων˙ η συνθετική απλότητα, με την έμφαση να δίνεται στην πρωτογενή δύναμη του riff και στα groovy / στακάτα ρυθμικά. Αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα από το "Cult" δε θα μπορούσε να υπάρξει, με το "Centurion", το "Xaraya" και το Slayerίζον "Eternal Empire" να ακολουθούν κατά πόδας. Στον αντίποδα, οι πιο εκρηκτικές στιγμές του δίσκου συναντώνται στο νευρωτικό "In Dreams Of Terror", αλλά και στα "Origin Of Oblivion" και "Long Live New Flesh" με την ελαφρώς πιο νεωτεριστική νοοτροπία. Το εκπληκτικό "In Memoriam", αφιερωμένο στη μνήμη του Mike Alexander, παραπέμπει κάπου ανάμεσα στο "Welcome Home", το "Cemetery Gates" και κάποιο μπαλαντοειδές των Annihilator, όμως μόνο το γεγονός ότι καταφέρνει να διακριθεί ανάμεσα σε εννέα thrash δυναμίτες λέει πολλά από μόνο του.

Ορισμένοι πιστεύουν σε έναν άγραφο κανόνα κατά τον οποίο η ποιότητα ενός δίσκου οφείλει να είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος της προβολής που δέχεται η μπάντα. Στην προκειμένη περίπτωση, το υλικό είναι φτιαγμένο για να επαναπροσδιορίσει τη θέση των Βρετανών στη σύγχρονη thrash σκηνή. Και φέρνει εις πέρας αυτή την αποστολή με απόλυτη επιτυχία. Όσοι αμφιβάλλουν ακόμα, καλό θα είναι να τσεκάρουν ένα άκρως κατατοπιστικό preview με αποσπάσματα και από τα δέκα κομμάτια του "Five Serpent's Teeth". Απλά ένας απ' τους δίσκους της χρονιάς στο είδος του, τελεία και παύλα. Και κά&λ@. Για thrash μιλάμε άλλωστε...
  • SHARE
  • TWEET