Evil Invaders

Feed Me Violence

Napalm (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 20/10/2017
Μια διατριβή στα όρια της ηχητικής βιαιότητας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα λέγαμε και πέρυσι τέτοια περίπου εποχή για τους Evil Invaders, αλλά μια ακόμη αναφορά των προσόντων τους δεν βλάπτει. Οι Βέλγοι, άλλωστε, αποτελούν ένα από τα πιο καυτά ονόματα στον χώρο του speed/thrash και δικαίως, αφού η κολασμένη τους απόδοση στα μέχρι τώρα πονήματα τους έχει δοκιμάσει πολλάκις τις αντοχές του σβέρκου μας.

Στο νέο τους, δεύτερο ολοκληρωμένο, δίσκο, οι Βέλγοι ταραχοποιοί ουσιαστικά εκπληρώνουν τις υποσχέσεις που είχαν αφήσει με το "In For The Kill" mini EP τους, επιστρέφοντας για ακόμη μια διατριβή στα όρια της βιαιότητας. Ο speed metal σαματάς ξεκινά εμφατικά με το διεστραμμένο “Mental Penitentiary”, όπου ο χείμαρρος από σολίδια και η παρανοϊκή χρήση του tremolo μας δίνουν, από την αρχή κιόλας, τα μυαλά στα χέρια.

Το (ήδη γνωστό από πέρυσι) "As Life Slowly Fades", λίγο πιο ραφιναρισμένο από την προηγούμενη εκδοχή του, δεν χάνει σε ορμητικότητα και αποδεικνύει πως μπορεί να ξεχωρίσει και σε συνθήκες full length δίσκου, με το "Suspended Reanimation" να αποτελεί απλώς την ατμοσφαιρική εισαγωγή για το, πιθανόν, καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το "Broken Dreams In Isolation".

Εκείνο, εκκινώντας με μια επική μελωδικότητα και ακολουθώντας mid tempo μονοπάτια στο πρώτο του μισό, φανερώνει την συνθετική ωρίμανση της μπάντας, προτού ανεβάσει ρυθμούς στο δεύτερο μέρος του και κορυφωθεί με τα φανταστικά κλασσικομεταλλικά του κιθαριστικά leads. Από την άλλη, το ομότιτλο κομμάτι thrash-άρει δίχως έλεος, με την ύπαρξη του να οφείλει πολλά σε κλασσικές '80s thrash metal μπάντες όπως οι Exodus αλλά και οι Overkill.

Εξαιρετική εντύπωση αφήνει και το σχεδόν πεντάλεπτο "Oblivion", με την μελωδική του αρχή να διασαφηνίζει πως η μουσική των Evil Invaders είναι πολλά περισσότερα από απλώς αγνό, ανόθευτο «ντου και ξύλο», γεγονός που φαίνεται και από το δεύτερο instrumental στο δίσκο, το "Shades Of Solitude". Γενικότερα, πάντως, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από την φανταστική κιθαριστική δουλειά στον τομέα των leads και των σόλο, με τον Max Maxheim να πιστώνεται το εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Φθάνοντας στο "Anger Within", ερχόμαστε αντιμέτωποι με ακόμη μια ετεροχρονισμένα '80s Bay Area thrash σύνθεση, η οποία αφήνει ελάχιστα περιθώρια να την αμφισβητήσεις, ενώ το καταληκτικό "Among The Depths Of Sanity" διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της κορυφαίας σύνθεσης στο δίσκο, χάρη στην ιδιοφυή αυξομείωση των δυναμικών καθόλη τη διάρκεια του.

Με τον λυσσασμένο Joe Anus να ακούγεται ως ένας  ανίερος φωνητικός πολυμερισμός μεταξύ των Steve "Zetro" Souza, Tom Arraya και Stace "Sheepdog" McLaren (ο αρχικός τραγουδιστής των θρυλικών Razor), τα διαλυμένα tremolo bars να φλέγονται στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο και συνολικά τις κιθάρες να «κεντάνε», κοπανώντας σε συγχρόνως χωρίς οίκτο, το Feed Me Violence” περιγράφεται πληρέστατα και περιεκτικά από τον τίτλο του, αποτελώντας (κατά τις διδαχές των Exodus) ακόμη ένα μάθημα στην ηχητική βία.

  • SHARE
  • TWEET