Evergrey

Οι Evergrey αντικατοπτρίζουν μία μεγάλη αγάπη που ξεκίνησε για τον γράφοντα την εποχή του "Solitude Dominance Tragedy", ένα δίσκο – κλειδί, που αποτέλεσε και την αρχή της αναγνώρισής τους. Το ντεμπούτο, με τίτλο "The Dark Discovery", έμοιαζε επίσης ελπιδοφόρο, επ’ ουδενί όμως δε συγκρίνεται με τον διάδοχό του. Κοινώς, όταν μιλάμε για Evergrey πιάνουμε το έτος 1999 ως αφετηρία.

Η πορεία που ακολούθησαν ήταν αξιοθαύμαστη. Οι τρείς επόμενοι δίσκους δέχθηκαν καθολική αποδοχή απ’ τους οπαδούς, ενώ οι δύο εξ αυτών μάλιστα άνοιξαν τις πόρτες προς νέα ακροατήρια. Κάποια στιγμή όμως έρχονται τα πρώτα σημάδια καμπής με τίτλο "Monday Morning Apocalypse". Η μπάντα υιοθέτησε μία σύγχρονη προσέγγιση που σε μεγάλο βαθμό παραγκώνισε το συναίσθημα, δηλαδή ένα βασικό στοιχείο της μουσικής τους. Παρόλα αυτά και πάλι δεν έλειπαν οι δυνατές στιγμές, με χαρακτηριστικά παραδείγματα ν’ αποτελούν τα "Obedience", "Still In The Water" και “Closure”.

Δύο χρόνια μετά, το γκρουπ δηλώνει πως επέστρεψε σε παλαιότερα μονοπάτια. Η όλη περιγραφή απ’ τον εγκέφαλο Tom Englund παρουσιάζει τη νέα αυτή δουλειά ως μία μοντέρνα μίξη του "In Search Of Truth" και "Recreation Day", με τις κιθάρες αυτή τη φορά να τυγχάνουν δέουσας προσοχής. Αυτό είναι κάτι που -από θέμα ύφους- όντως ισχύει, αλλά συγχρόνως εμπεριέχει και μία βασική ατέλεια. Τα πλήκτρα εν συγκρίσει με το παρελθόν είναι πιο πίσω από ποτέ, σε σημείο που φαντάζουν ανύπαρκτα. Ως αποτέλεσμα, όσο δουλεμένες και ν’ ακούγονται οι κιθάρες, το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται κάπως στεγνό. Για κάποιους ίσως όχι τόσο στεγνό, σίγουρα όμως διαφορετικό.

Σε γενικές γραμμές, δε πρόκειται για ένα κακό album. Ίσα - ίσα, ως κυκλοφορία στέκεται και πάλι πάνω απ’ το μέσο όρο, με ιδιαίτερη μνεία ν’ απαιτείται για τα "Fear", "Torn", "Nothing Is Erased", "These Scars" και "Broken Wings" (η σειρά δεν είναι τυχαία). Συνολικά όμως μου φαίνεται να κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τον προκάτοχό του κι είναι κρίμα επειδή κάποτε σήμαιναν πολύ περισσότερα. Σα να προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν τον ρου της εποχής και να μη τους βγαίνει. Το πρώτο στραβοπάτημα μπορεί να χτύπησε άσχημα, το δεύτερο όμως απογοήτευσε. Η αισθητική εμφανώς αλλάζει -ακόμη και στα εξώφυλλά τους-, το συναίσθημα ξεθωριάζει και κάπου εδώ, φαίνεται ν’ αλλάζουν χαρακτήρα. Και το χειρότερο όλων; Δε με γεμίζουν όπως παλαιότερα.

Κρίμα.