Eryn Non Dae.

Μπορώ να πω ότι οι Eryn Non Dae. με ψάρωσαν αρκετά. Όχι τόσο για τη θετική έκπληξη της πρώτης μου επαφής μαζί τους, όσο επειδή μου θύμισαν πολλά ωραία πράγματα και συγχρόνως τίποτα πολύ συγκεκριμένο. Είναι και το μυστήριο όνομά τους, δε λέω, αλλά κυρίως είναι η φύσει ιδιαίτερη μουσική τους που συντελεί σ' αυτή τη γνώριμη αίσθηση της εσωτερικής αγαλλίασης που νιώθεις όταν έχεις μόλις ανακαλύψει κάτι καινούργιο.

Κατάγονται από τη Γαλλία αλλά μην πάει ο νους σας σε μοντέρνο metal, αβυσσαλέο black και λοιπά γνωστά εξαγώγιμα της χώρας. Οι δομές των τραγουδιών τους είναι παρόμοια πολύπλοκες και ποικίλες σε αλλαγές με των Between The Buried And Me, η ρυθμική τους ανωμαλία χρωστάει πολλά στους Meshuggah, οι διαθέσεις τους είναι πότε βαριά μελαγχολικές και πότε οξεία επιθετικές σαν μία παράξενη μείξη Cult Of Luna, Converge και Neurosis, ενώ οι δυναμικές των πλούσιων ατμοσφαιρικών τους περασμάτων μπορούν να φέρουν στο μυαλό από Breach και πρώιμους Isis μέχρι Tool και Burst.

Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται λίγο αχταρμάς όλο αυτό, αλλά στην ουσία τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Μπορεί οι Γάλλοι να αντλούν επιμέρους στοιχεία από τους παραπάνω, όμως διαθέτουν και έναν ισχυρό χαρακτήρα μέσω του οποίου αφομοιώνουν, φιλτράρουν και ενοποιούν τις διάφορες πτυχές τους, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που εν τέλει γίνεται κατάδικό τους.

Από τα δύο πρώτα κομμάτια -"Chrysalis" και "The Great Downfall"- φαίνεται ήδη η ικανότητά τους να μπλέκουν ανόμοια είδη όπως το sludge, το post metal, το doom και το hardcore μεταξύ τους, προβάλλοντας την ξεχωριστή υφή της μουσικής τους. Τα "Scarlet Rising", "Ignitus" και "Muto" που ακολουθούν είναι λιγότερο δύστροπα, με τα επιβλητικά φωνητικά του Mathieu Nogues να κινούνται με άνεση σε όλα τα εμπλεκόμενα είδη, παραπέμποντας μία στα «άψυχα» brutal των Meshuggah και μία στις εύθραυστες ισορροπίες του Maynard James Keenan. Στο εντεκάλεπτο "Black Obsidian Pyre" η post πλευρά τους παίρνει πλήρεις διαστάσεις και το "Meliora" αποκτά την καλύτερη στιγμή του, ενώ το "Hidden Lotus" ολοκληρώνει ιδανικά τον κύκλο του δίσκου, με το κιθαριστικό ambient τελείωμά του να απέχει μόλις ένα «repeat» μακριά από την αντίστοιχη εισαγωγή του "Chrysalis".

Χωρίς να γίνεται φλύαρο ή κουραστικό σε κανένα σημείο -παρά την σχεδόν ωριαία του διάρκεια- το "Meliora" αποτελεί μια υπέροχα υποβλητική περιήγηση σε μια δίνη σκοτεινών συναισθημάτων. Μία δουλειά με την οποία οι Eryn Non Dae. εντάσσονται -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να εντάσσονται- ανάμεσα στους πιο ταλαντούχους και ενδιαφέροντες νέους εκπροσώπους της χώρας τους στον ευρύτερο ακραίο χώρο. Ελπίζω μόνο η συνέχεια να ακολουθήσει σύντομα και να είναι ανάλογη ή και ακόμη καλύτερη, γιατί οι δυνατότητές τους είναι εμφανώς μεγάλες. Εξαιρετική περίπτωση, πραγματικά.