Eric Burdon & The Greenhornes

Eric Burdon & The Greenhornes (EP)

Readymate (2012)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 16/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος» λέει μια παροιμία. Όταν κατά τη διάρκεια του SXSW τον περασμένο Μάρτιο, ο Brendan Benson είπε στον Eric Burdon: «Φίλε μου, αν ποτέ σε βγάλει ο δρόμος στο Nashville, θα ήθελα να ηχογραφήσεις κάτι με μια μπάντα που ξέρω» (εννοούσε τους Greenhornes), μάλλον δεν περίμενε την απάντηση του Burdon. «ΟΚ. Θα έρθω. Την άλλη βδομάδα». Ο γερόλυκος τήρησε την υπόσχεσή του για να επιβεβαιωθεί ο θυμόσοφος λαός και να πιστέψουμε εμείς ότι στη μουσική βιομηχανία μερικές φορές μπορούν να προκύψουν αυθόρμητα και όμορφα πράγματα.

Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Βurdon και οι τρεις Greenhornes βρέθηκαν στο στούντιο Welcome to 1979 του Nashville και μέσα σε μια δυο μέρες ηχογράφησαν τέσσερα κομμάτια, με τον Benson να αναλαμβάνει φυσικά την παραγωγή. Παρά το γεγονός ότι η μουσική των Greenhornes είναι σαφώς επηρεασμένη από τον ήχο των Animals, η ανησυχία για το πώς θα ακουγόταν ο Burdon και για το αν θα ταίριαζε η αύρα του με αυτή των τριαντάρηδων από τα μεσοδυτικά υπήρχε. Ε, λοιπόν, ο Βρετανός στα 71 του ακούγεται τόσο φρέσκος όσο στο ξεκίνημά του, με μια χροιά σχεδόν αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου και οι τέσσερίς τους όχι απλά ταίριαξαν, αλλά έπαιξαν και σπουδαία μπάλα.

Από το jam και το break με το βασικό θέμα στην εισαγωγή του "Black Dog", στο μυστήριό του κουπλέ όπου ακούς έναν king Eric να βρυχάται ξεκινώντας με την blues standard φράση «I woke up this morning» και την εναλλαγή πρώτων και δευτερων φωνητικών να φωνάζουν το τίτλο του κομματιού, νομίζεις ότι σε έχουν περικυκλώσει μαύρα σκυλιά με περίεργες διαθέσεις. Το ερέθισμα εδώ για τους στίχους έδωσε η φράση «black dog of depression» που χρησιμοποιούσε ο Churchill για να περιγράψει τις μαύρες του. Το blues/soul αφήγημα του "Out Of My Mind" στη συνέχεια σε στοιχειώνει με ένα συναίσθημα που όποιος δεν το 'χει νιώσει και δεν το χει εμπιστευτεί σε έναν φίλο θαρρείς ότι δεν έχει ζήσει. Αν δεν έχεις πει έστω και μια φορά «δεν μπορώ να τη βγάλω απ' το μυαλό μου», χαλάλι σου.

Γυρίζουμε νοερά πλευρά στο βινύλιο για να ανταμειφθούμε με το "Inside Looking Out" της εποχής μας, "Can You Win". Μπορεί οι ομοιότητες να είναι εμφανείς, αλλά από τη στιγμή που πρόθεση της ομάδας δεν ήταν να πρωτοτυπήσει αλλά να αναβιώσει το κλίμα των θρυλικών Animals, σωπαίνουμε και απολαμβάνουμε. Ούτως ή άλλως, τα δεδομένα του εγχειρήματος δεν προμήνυαν κάτι διαφορετικό. Τον επίλογο θα βάλει το "Cab Driver", με τον Burdon να περιγράφει περιστατικό που του συνέβη σε ταξί και την μπάντα να σιγοντάρει σε μια σύνθεση που θα μπορούσε να χωθεί στα αυλάκια του "Winds Of Change".

Τελικά, αν και όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα, αποδείχθηκε ότι λειτούργησαν εξαιρετικά καλά. O Benson, ξεπερνώντας το αρχικό σοκ από την άμεση ανταπόκριση του Burdon, συνδύασε άψογα το σύνολο τριών από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της γενιάς του με την εμπειρία ενός θρύλου και φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι είχε μια φανταστική ιδέα. Και Ο Burdon είδε τις όποιες αμφιβολίες είχε για τις δυνατότητες μιας νέας για τα δικά του δεδομένα μπάντας να διαλύονται, με τους Greenhornes να δίνουν έναν ξεχωριστό αέρα στο υλικό του. Το μόνο κακό είναι ότι τα δεκαεπτά λεπτά που διαρκεί το EP σε αφήνουν με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Με τους συντελεστές πάντως να είναι ανοιχτοί στη συνέχιση της συνεργασίας, επλίζουμε ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη.
  • SHARE
  • TWEET